Er leefde eens een meisje, Alice. Ze was heel slim en mooi, ze maakte graag vrienden en was een belangrijk persoon. Ze probeerde altijd alles beter te doen dan anderen, zodat ze geprezen, als voorbeeld genoemd en gerespecteerd zou worden. Ze studeerde goed, haar leraren hielden van haar, ze was een goede vriendin, een verantwoordelijke zus en een gehoorzame dochter. Maar op een dag kwam er een nieuw meisje, Maria, naar de klas van Alice. Dit meisje was ook erg aardig en mooi. Ze maakte snel vriendschap met haar klasgenoten, studeerde goed en werd aardig gevonden door de leraren. En plotseling begon Alice te merken dat ze boos was op het nieuwe meisje, ze wist niet waarom. Maar deze woede was zo sterk dat het gezicht van Alice somber werd en ze met niemand wilde communiceren. En er gebeurde nog een onaangename gebeurtenis. De beste vriendin van Alice begon tegelijkertijd vrienden te worden met zowel haar als het nieuwe meisje Maria. Op een dag was Alice het verdragen van dergelijk onrecht helemaal beu, ging naar haar vriendin toe en zei: 'Ik wil niet dat je vrienden wordt. deze onruststoker Maria.” ‘Ik vind haar niet leuk.’ zei Alice boos. ‘Maar ik vind haar wel leuk.’ - Een vriend zei. – Ze is een aardig en interessant meisje. Ze kent veel spelletjes. Soms bedenkt ze iets nieuws, en soms speelt ze gewoon met alle jongens. Ze lacht vaak en wordt door niemand beledigd. Waarom leer je haar niet beter kennen? Waarop Alice niets antwoordde, maar alleen nog meer fronste en op de achterbank ging zitten. 'Oh, dat is het, dat betekent dat Maria besloot mijn vriend van mij af te pakken. Bovendien nam ze mijn plaats aan de top van de klas in. Het is oké, ik zal wraak op haar nemen!” - Alice dacht na en begon een plan te bedenken voor schadelijke acties. En vanaf dat moment zette ze knopen op Maria's stoel, of verborg ze haar koffertje na de les lichamelijke opvoeding, of gooide ze haar huiswerkboekje weg zodat de leraren het zouden geven. Maria een slecht cijfer. Maar wat Alice ook deed, er was altijd iemand die Maria hielp haar koffertje te vinden, haar waarschuwde voor de knoppen op de stoel, leraren haar vergaven voor onafgemaakte lessen of haar nieuwe taken gaven. Over het algemeen gebeurden er verschillende wonderen, alsof het geheel was De wereld hielp dit meisje en hield met heel mijn hart van haar. Zelfs de dieren in de woonkamer vonden het geweldig toen ze kwam. De kittens renden naar haar toe en vroegen om vastgehouden te worden. Ze aaide ze en trakteerde ze op iets lekkers. De papegaaien gingen op haar schouder zitten en vertelden haar iets. Zelfs de oude, boze hond Sharik, die tegen mensen blafte en hen nooit benaderde, zat aan haar voeten en liet zijn hoofd op haar knie rusten. Alice was lange tijd boos en maakte plannen. Toen haar beste vriendin ontdekte wat Alice aan het doen was, was ze helemaal geen vrienden meer met haar. En toen werd Alice alleen gelaten. Een tijdlang was het zelfs handig voor haar om verschillende spelletjes met zichzelf te spelen, het was niet nodig om speelgoed te delen, het was niet nodig om energie te verspillen aan praten. Maar op een mooie dag voelde Alice zich eenzaam en verlaten. Ze wilde zo graag weer de beste, belangrijke, bijzondere worden. Maar ze kon niet begrijpen wat het geheim van het meisje Maria was, en waarom ze zo gemakkelijk de aandacht trok van klasgenoten, leraren en zelfs dieren in de woonhoek. En toen raapte ze moed bij elkaar en besloot na schooltijd naar Maria te kijken en erachter te komen haar geheim voor haar. - Vertel me 'Maria,' vroeg Alice beschaamd, 'hoe slaag je erin de beste te zijn?' Plotseling glimlachte Maria en zei geweldige woorden tegen Alice naar mij." Ik raakte bevriend met de hele klas, en jij was de enige die nooit met me sprak of met ons speelde. En ik wist niet wat ik kon doen om mijn vriendin te worden. En toen schaamde Alice zich zelfs een beetje, het bleek dat Maria Alice geen kwaad wilde. - Weet je, Maria, je bent zo aardig, goed, mooi. Je werd beter dan ik, je nam mijn plaats in. Daarom werd ik zo boos en begon wraak op je te nemen. – zei Alice terwijl ze haar ogen neersloeg. ‘Ik weet het, Alice, mijn klasgenoten hebben me alles verteld.’ Maar ik ben helemaal niet beledigd, ik begrijp je gevoelens. Ieder mens wil tenslotte speciaal zijn, wil geliefd en geprezen worden, wil aardig gevonden worden door iedereen om hem heen. Maar mijn geheim is dat ik er niet naar streef om de beste te zijn. Ik communiceer op gelijke voet met de jongens, zonder mezelf te verheffen./