Het is algemeen aanvaard dat een enig kind een kind is dat verwend is en aan alle kanten omringd is door liefde en aandacht. Dit is uiteraard niet altijd het geval, maar hoe dan ook, ongeacht de vroege kinderjaren van een enig kind, zal hij of zij vroeg of laat hoogstwaarschijnlijk te maken krijgen met een grote verantwoordelijkheidslast die voortkomt uit de verwachtingen van de ouders en de omgeving. In het ideale geval scheidt zo iemand zich van zijn ouders, vindt zijn eigen weg in het leven, slaagt in de professionele en persoonlijke sfeer, en kan dat ook doen. kalm en gelukkig zorgen voor zijn bejaarde ouders. Helaas is dit een zeer zeldzame optie. Ten eerste is het erg moeilijk om een ​​enig kind ‘los te laten’. Ouders grijpen hem of haar misschien als een rietje vast, op zoek naar steun en vertrouwen in een veilige toekomst. Een enig kind lijkt voor ouders misschien de enige kans om aan hun verwachtingen te voldoen. Maar het is ook moeilijk voor een kind om uit elkaar te gaan. Ouders zijn tenslotte de dichtstbijzijnde mensen op aarde. Wat als er iets met hen gebeurt? Het is als de ineenstorting van de wereld. Vooral voor een laat kind kan het moeilijk zijn, omdat hij of zij begrijpt dat de dood van de ouders op handen is. Ondertussen moet het kind zelf de natuurlijke ontwikkelingsstadia doorlopen, alle eerste mislukkingen en successen. De stille verwachting van een catastrofe staat iemand niet toe zich volledig in zijn eigen leven te verdiepen en de noodzakelijke fasen te doorlopen. Bovendien is het alsof het enige kind geen keus heeft. Naast hem of haar hebben ouders immers niemand dichterbij. Er ontstaat een gevoel van verplichting, zelfs zonder enige morele leer, en nog meer met deze. En in combinatie met ‘ik moet’ is er altijd sprake van schuldgevoel. Schuldgevoelens voor veel dingen waarvoor een persoon het niet hoeft te voelen: voor volledig natuurlijke behoeften en verlangens. De verwachtingen van ouders zijn een apart groot onderwerp. Een enig kind heeft geen broers of zussen op wie sommige van deze verwachtingen kunnen worden ‘verschoven’. Als gevolg hiervan kan iemand zich depressief en eenzaam voelen. Alle beslissingen in het leven zullen moeten worden genomen in overeenstemming met de wensen van de ouders (die zelden samenvallen met de wensen van het kind), of er tegenin gaan, wat heel, heel pijnlijk kan zijn. Uiteindelijk is het altijd enig kind moet alleen beslissingen nemen. Beslissingen niet alleen over je eigen leven, maar ook over de levens van je bejaarde ouders als de tijd daar is. Ja, je kunt sommige dingen delen met een partner of vrienden, maar als het om ouders gaat, ligt de beslissing altijd bij de kinderen. Kinderen worden ongetwijfeld met soortgelijke problemen geconfronteerd, maar het is de afwezigheid van broers en zussen die al deze moeilijkheden compliceert voor veel enige kinderen. Wat moet u doen als u enig kind bent? Het leggen van contact en communicatie met ouders zou zeker de eerste fase moeten zijn. Tegelijkertijd is deze fase voor velen de moeilijkste en langdurigste. We kunnen zeggen dat er nooit een einde aan zal komen. Ik scheid contact en communicatie, omdat contact meer gaat over begrip, over emoties. U kunt heel normaal communiceren, maar geen contact maken. Het is belangrijk om beide met de ouders vast te stellen. Accepteer dat het onwaarschijnlijk is dat je ouders ooit veel zullen veranderen, dus je zult je waarschijnlijk moeten aanpassen. Nadat je echter als volwassene met je ouders hebt gesproken, kun je ze van de andere kant zien: als gewone mensen met hun eigen sterke en zwakke punten. Je zult ze beter kunnen begrijpen en ze daarom sommige dingen kunnen vergeven, bijvoorbeeld dezelfde ontoereikende verwachtingen of eisen.🔹 Scheiding en het stellen van persoonlijke grenzen. Scheiding is zowel psychologisch als fysiek belangrijk, waar mogelijk. In ieder geval is het belangrijk dat je leert openlijk je mening te uiten in het bijzijn van je ouders, en enkele regels op te stellen voor interactie met jou. Grenzen gaan niet over specifiek isolement ten opzichte van je ouders, het gaat over het besef van je eigen behoeften en waarden en een gezonde houding daar tegenover. Het betekent dat je je ouders moet laten begrijpen dat jij ook een volwassene bent die je eigen leven leidt,, 2020