Vroeger droomde ik vaak over een tsunami. Het is zo'n ongelooflijk gevoel. Je zit op het strand, zonnebaadt en valt niemand lastig. En dan... Een golf... Recht boven je. Het is gewoon spannend. En ik herinner me de dynamiek. In het begin was het verschrikkelijk eng, excuseer mijn Frans. Gewoon verschrikkelijk! Ik rende, ik redde mezelf, ik probeerde iedereen om me heen te redden. Ik klom naar hoogten, ik rende door de stad... Ik werd zwetend wakker, en toen herinnerde mijn lichaam zich lange tijd de staat van angst. Toen ik zelfs maar door een golf werd opgeslokt, stikte ik en ‘stierf’ in mijn slaap. Natuurlijk werd ik abrupt wakker en begon snel en veel te ademen. Ik herinner me dat ik me soms herinnerde dat ik onlangs een tsunami zag en eraan ontsnapte. Maar na een halve minuut herinnerde ik me dat het een droom was... En toch vroeg ik mezelf af... "Of heb ik het misschien toch niet gedroomd?" En deze nasmaak had ambivalente ervaringen. En het lijkt ongelooflijk eng, maar ik wil het echt proberen, het in werkelijkheid ervaren. Weet je, als je weet wat je zal doden, maar het is zo verleidelijk om te controleren, wat als dat niet het geval is? En zelfs als dat zo is, dan is het de moeite waard om te sterven... Het was een behoorlijk lange periode, misschien twee of drie jaar. Dit was vóór de therapie en het eerste jaar van de therapie. Toen begon ik te dromen van een kalme zee, maar deze dromen gingen altijd gepaard met mededelingen dat het einde van de wereld nabij was en dat iedereen gered moest worden. Deze reeks dromen eindigde met het feit dat ik over het water moest lopen om een ​​ander leven te bereiken... Ik zei tegen mezelf dat het belangrijkste is om te geloven. En ik ging... Recht langs het oppervlak van de stralende ochtend van de Zwarte Zee... Toen droomde ik vaak van een niet-bestaande stad en de zee daarin. Met elke droom verbeterden de stad en deze zee en werden ze helderder. Totdat het punt kwam waarop een trein over de zee reed, waren er fabrieken aan de zee en vlakbij - midden in de zee - entertainmentcomplexen. Er ging nog een tijd voorbij, misschien een jaar, misschien twee, en ik begon weer dromen van een tsunami. Maar nu was ik niet bang voor hem. En ze ontsnapte niet eens. Het ging gewoon aan mij voorbij. Ik stond daar maar en keek naar de opkomende golf boven mij. Het was adembenemend. Maar niet langer uit angst. En wat is ze prachtig! Wat een natuurwonder is dit! Ik was er vast van overtuigd dat dit wonder van de natuur en ik vrienden waren. En nu mis ik je... Tsunami, kom vaker naar mij toe in je dromen! Jij bent mijn essentie. Je bent mijn alles. Jij bent mij. En ik kan niet anders zijn dan iemand als jij - allesverslindend, opwindend, beangstigend, maar tegelijkertijd sensueel, attent en teder, als je dit wonder van de natuur vertrouwt... En ik mis je! Hoe hard ik ook probeer anders te worden... Mijn essentie kan niet gecorrigeerd worden - ik ben een tsunami!