Ik zal je een geheim vertellen: ik ben een man. Een gewoon, gemiddeld, levend persoon die het conventionele ‘midden in het leven’-niveau nadert. Ik ben goed en slecht, slecht en vriendelijk, zachtaardig en grof, blij en ongelukkig, blij en verdrietig, geduldig en impulsief, je kunt doorgaan zoveel je wilt. Ik ben anders omdat ik leef. Als ik pijn heb, huil ik, ben ik verdrietig, lijd ik. Als ze mij ‘bijten’, verdedig ik mezelf door weg te rennen of door als reactie te ‘bijten’, waarbij ik de situatie en mijn sterke punten inschat. Als ik gelukkig ben, verheug ik me, verheug ik me en bewonder ik. Is het bij jou op de een of andere manier anders? Zo ja, dan begrijp ik dat dingen kunnen variëren. Ik geloof dat al het menselijke voor niemand vreemd is. En de menselijkheid staat voor mij voorop in mijn leven. En ik heb ook beroepen. Sommige. Ik ben docent, ik ben coach, ik ben psycholoog. Ik ben professioneel. Betekent dit dat mijn leven alleen uit beroepen bestaat? Betekent dit dat ik jaar na jaar, dag na dag, minuut na minuut leraar, coach en psycholoog ben? Geloof jij überhaupt dat het mogelijk is om 24 uur per dag trainer of psycholoog te zijn? Ik geloof het niet. Bovendien, aangezien deze statussen de basis zijn van mijn bedrijf, en ik mijn brood verdien met dit, mijn biologische, menselijke leven, word ik pas coach of psycholoog als er een verzoek daartoe is van een andere persoon, en hij heeft betaald of is bereid om voor mijn professionele activiteiten te betalen. Punt. De klant betaalde voor de training, ik ging naar de sportschool - ik ben de trainer. Ik opende het kantoor en ging in de stoel tegenover de cliënt zitten die me geld bracht als equivalent van de betaling voor mijn en mijn inspanningen - dat is het, ik ben een psycholoog. Betekent dit dat ik tegelijkertijd mijn menselijkheid “voor een wandeling” verliet? Ben ik gestopt met leven? Niet op je nelly. Ik heb zojuist mijn prioriteiten veranderd. Op kantoor ben ik in de eerste plaats een professional, maar daarachter ben ik ook een mens. In leven. Zou jij naar een werktuigbouwkundig psycholoog komen? Je kunt mij alles in de sessie brengen: jouw pijn, agressie, vreugde, onmacht, teleurstelling. Sinds ik in mijn stoel zit, ben ik hier zowel als professional als als persoon klaar voor. Ik geef je gevoelens door via mijn mens, en dan transformeer ik het in een professional, dankzij vaardigheden, kennis en vaardigheden. Als ik de mens wegneem, zal ik je niet meer horen, als ik de professional wegneem, dan zullen we samen ‘verdrinken’ in je pijn, agressie, wat je me nog meer hebt gebracht. Ik heb geleerd bifocaal te kijken, dat wil zeggen zowel mijzelf als de cliënt, zonder hem en mijzelf in één pan te mengen, om te onderscheiden waar het is en waar het al is, of anders de mijne. Zien gaat niet over de ogen, als gezichtsorganen. Dit gaat over van binnenuit kijken. Stel je voor dat ik 24 uur per dag een professional ben. Altijd. Elke minuut. Laten we een psycholoog nemen. Ik ben een dagelijkse psycholoog. Dat wil zeggen: ik werk altijd. We houden er rekening mee dat ze meestal voor geld werken. Dan moet ik op straat staan, mensen bij de hand pakken, bij het eerste contact een diagnose stellen en ze aan de handen of haren naar kantoor slepen met beloften om ze te genezen en geld van ze eisen. Geïntroduceerd? Of mijn vrienden nodigden me uit voor een bezoek (hoewel dat in deze situatie onwaarschijnlijk is), en ik laat iedereen opsplitsen in moleculen, in termen spreken en therapeutische technieken gebruiken. Moeilijk, naar mijn mening. Of met mijn man, bij al zijn woorden of daden zal ik therapeutisch knikken, samenvatten, reflecteren, gevoelens, projecties en overdrachten beantwoorden. Stel je voor hoe lang het zal duren voordat mijn gezinsleven eindigt. Ik herinner me dat toen ik studeerde om psycholoog te worden, er veel verleiding was om 'vast te lopen' in deze rol, ik wilde mijn vaardigheden trainen. "Oefen zelfs op katten." Na een tijdje merkte ik dat mijn vriend, die op het punt stond iets persoonlijks met mij te delen, tegen mij begon te zeggen: “Praat gewoon niet tegen mij als een therapeut!” En toen besefte ik dat dit een kans is om de vaardigheid te trainen om professioneel en persoonlijk te scheiden. Zonder deze dingen in mezelf te scheiden, word ik overal ineffectief: noch als persoon (vrouw, vriendin, dochter), noch als psycholoog. Het is niet duidelijk wie ik ben, waar ik ben, met wie ik ben? Ik zou niet naar een professional gaan voor hulp als hij onbewust werk en privé combineert. En gebruikt de werking om het persoonlijke samen te voegen of, met behulp van het persoonlijke,.