Ik hoor vaak van cliënten dat woede een emotie is die verborgen en onderdrukt moet worden, dat het uiten van woede tot schandalen leidt en relaties kapot maakt. Dit standpunt is begrijpelijk, omdat we vaak zien dat mensen hun woede op destructieve manieren uiten: schreeuwen, beledigen, problemen veroorzaken. We observeren dit gedrag en leren dat er alleen zoiets bestaat als woede, en als dat zo is, dan is het beter om te proberen helemaal niet boos te zijn of het niet te tonen. Woede is echter een even belangrijke en valide emotie als vreugde, verdriet, angst en andere emoties. Het is noodzakelijk om het te realiseren en uit te drukken, en hiervoor zijn er eenvoudige constructieve manieren die geen conflicten veroorzaken. Deze methoden zijn voor iedereen bekend en voor de hand liggend, maar om ze actief te kunnen gebruiken, moet je een gewoonte trainen en ontwikkelen. 'Nee' is een woord waarmee je kort en bondig je woede kunt uiten. ‘Nee, ik ga dit niet doen’, ‘nee, ik ben het er niet mee eens’, ‘nee, ik vind het niet leuk’, en andere manieren om te weigeren of het er niet mee eens te zijn. 'Nee' is altijd een weigering om iets te accepteren dat niet bij u past, of het nu een stelling is die door de gesprekspartner in een geschil is geuit, een onjuist verzoek, oneerlijke voorwaarden, enz. Een verzoek of eis. En dit is ook een uiting van woede . Je houdt niet van de manier waarop iemand zich tegenover jou gedraagt ​​- "doe dat niet, alsjeblieft" is een constructieve manier om hem erover te vertellen. Elk verzoek is in wezen een poging om een ​​situatie te corrigeren die niet bij u past, en helpt daarom uw woede te uiten. Soms helpt een verzoek niet, dan kun je een eis gebruiken, en dat is ook prima. Een eis verschilt van een verzoek in de machtsconcentratie die je op dat moment aan jezelf toekent. Er zit meer een element van samenwerking in het verzoek, alsof je aan de persoon uitlegt wat je niet leuk vindt; bij een eis dicteer je liever de regels: hoe je je kunt gedragen, en hoe je dat niet kunt doen. Verklaring Een bericht aan de gesprekspartner over wat je boos heeft gemaakt. De ik-boodschap is hierbij altijd heel belangrijk, dat wil zeggen een boodschap die alleen maar over je gevoelens gaat: “Ik werd boos toen je dit zei/deed...”. Als je de ik-boodschap niet gebruikt, verliest het gesprek zijn constructieve kracht en verandert het in een uitwisseling van beschuldigingen, die conflicten veroorzaken en de communicatie bemoeilijken. Om woede te uiten zijn deze drie methoden de belangrijkste en het is erg belangrijk om ze te leren . Woede is een waardevolle ervaring die ons aangeeft dat er iets misgaat, en het besef van onze woede en de juiste uiting ervan stelt ons in staat de situatie te beïnvloeden, te veranderen en geen ongemak te tolereren.