CONTACT MET JEZELF1.2 Observatie van innerlijke spraak Het tot stand brengen van innerlijk contact, door het proces van observatie, is zeker een belangrijk proces. Een van de aspecten van het intrapsychische leven die toegankelijk zijn voor introspectie is onze innerlijke spraak, onze interne dialoog. Innerlijke spraak is een proces dat verschilt van mentale activiteit en externe spraakactiviteit: verbalisatie. Innerlijke spraak is een van de vormen van het presenteren van iemands gedachten, ingezet in de interne mentale ruimte, non-verbaal voor anderen en qua structuur verschillend van externe spraak. “Spraak dient niet als uitdrukking van een kant-en-klare gedachte. Een gedachte die in spraak verandert, wordt herschikt en aangepast. Een gedachte wordt niet uitgedrukt, maar wordt verwezenlijkt in het woord.” (LS Vygotsky ‘Denken en spreken’). Spraak is echter het belangrijkste instrument van het denken en is er onlosmakelijk mee verbonden. Innerlijke spraak wordt gezien als een essentiële overgangsfase tussen het concept en de ontwikkelde externe spraak. Het kan bestaan ​​in de vorm van een kinesthetisch, auditief of visueel beeld van een woord. We observeren innerlijke spraak door bewust onze aandacht te richten en te concentreren op dit fenomeen van het innerlijke mentale leven. Simpel gezegd: we richten de focus van onze aandacht op spraak die tot onszelf is gericht. Observatie van innerlijke spraak kan voor ons het volgende weerspiegelen: 1. Helpt bij het opsporen van auto-agressie. Auto-agressie manifesteert zich niet alleen op gedragsmatig gebied (daden van zelfbeschadiging en anti-vitale manifestaties). Vaak manifesteert auto-agressie zich in een interne dialoog met zichzelf. Het kan zijn dat we dit proces slecht monitoren of ons er helemaal niet van bewust zijn, ook al beïnvloedt het onze houding ten opzichte van onszelf fundamenteel. Agressieve communicatie met zichzelf kan zich uiten in giftige zelfkritiek (wat niet hetzelfde is als de kritische houding van een gezond persoon tegenover zichzelf), zelfkastijding, zelfveroordeling, leedvermaak, sadistische monologen en devaluatie van zichzelf. Ik zou de aandacht willen vestigen op het feit dat auto-agressie op het gebied van interne communicatie met zichzelf het proces van zelfobservatie en het proces van persoonlijkheidsontwikkeling compliceert. Ik hou van het verklaringsmodel van het fenomeen zelfagressie uit de psychoanalyse. We hebben allemaal een bepaalde mentale structuur die het Super-I wordt genoemd (ook wel bekend als het Super-Ego, interne criticus), die in de kindertijd wordt gevormd door ouders of belangrijke anderen. Het bestaat uit bepaalde morele voorschriften, normen die overeenkomen met de samenleving waarin we leven. Dat wil zeggen: het gaat over hoe het zou moeten zijn, hoe het wel en niet zou moeten zijn, goed/fout, wat je zou moeten zijn en hoe je zou moeten zijn in de samenleving. Dit helpt onze aanpassing en is zeker noodzakelijk. Het komt echter voor dat het Super-ego een rigide structuur heeft en zich op een sadistische manier jegens het individu manifesteert. Scheldt, devalueert; herhaalt dat het niet genoeg is, fout, verkeerd, slecht, te simpel, lelijk, belachelijk, klein, provocerend, enzovoort. In zo’n veroordelende dialoog met jezelf kun je zelfs de stem horen van de persoon die heeft u deze dingen sinds uw kindertijd bijgebracht, u verbeterd; om gezichten, foto's en gevoelens op een bepaalde manier te zien - zoals het daar en toen was. Het interessante is dat de structuur van het superego is ontworpen om ons leven te verbeteren, om ons te helpen. Daarom zien we als volwassenen soms interne kritiek en veroordeling als de norm, als een voorwaarde die nodig is voor onze verbetering, ontwikkeling en vooruitgang. Toxische kritiek blokkeert echter vaak onze activiteiten en staat niet toe dat individualiteit ontstaat. De rigide structuur van het Super-ego houdt in dat je vecht tegen alle ‘verkeerde’ manifestaties of kwaliteiten van een persoon, wat veel kracht en energie kost. Een persoon probeert zichzelf gelijk te stellen aan een bepaalde norm, waarbij hij alles wat niet overeenkomt met het juiste beeld, verdringt en uitsluit van zijn mentale ruimte. Daarom zijn de ‘duistere manifestaties’ van onze persoonlijkheid vaak ontoegankelijk voor onze observatie en perceptie. Auto-agressie blokkeert de visie en het begrip van onze kanten, die onaangenaam en verkeerd voor ons zijn. Inconsistentie met het Superego-imagobrengt ons diepe pijn, veroorzaakt een aanvalsreactie op onszelf. Hier beginnen de beschermende mechanismen van de psyche in werking te treden (repressie, ontheemding, ontkenning, intellectualisering, enz.) die bedoeld zijn om mentale stress te verminderen. Daarom blijven onze onregelmatigheden en ruwheid voor ons onzichtbaar, niet herkend en niet toegeëigend, wat het contact met onszelf bemoeilijkt. Om het proces van het observeren van de interne mentale ruimte in zijn verschillende verschijningsvormen toegankelijk te maken, is het dus in de eerste plaats noodzakelijk: om te bestuderen hoe de structuur werkt bij je zelfagressie. Hoe het zich manifesteert in de communicatie met zichzelf, in gedrag, in acties. Gebaseerd op kennis over de structuur van onze auto-agressie, opent zich de mogelijkheid voor ons om een ​​interne ruimte op te bouwen die ons voedt met steun en acceptatie. 2. Intern kan fungeren als hulpmiddel bij het herkennen van emoties. Met rationalisatie en een slechte verbinding met het lichaam en emoties, helpt het observeren van innerlijke spraak de aard van emoties te bepalen als hun definitie moeilijk is. Omdat denken (en innerlijke spraak, als een product van denken) en emoties nauw met elkaar verbonden zijn, is het passend om te vragen: 'Wat zeg je tegen jezelf als je deze emoties ervaart?' Het gebeurt vaak dat we een emotie ten onrechte definiëren en de werkelijk ervaren emoties verbergen met een sociaal handig masker. Het komt bijvoorbeeld vaker voor dat mannen agressie en woede uiten, onder het mom waarvan angst, wanhoop en hulpeloosheid verborgen kunnen blijven. Vrouwen tonen eerder openlijk een masker van verdriet, verdriet – dat bijvoorbeeld de ware emotie van woede kan verbergen. Het hebben van deze ‘maskers’ kan verwarrend zijn en helpt ons niet de ware emoties te begrijpen. Daarom is de vraag “Wat zeg je tegen jezelf als je bepaalde emoties ervaart?” kan leiden tot een nauwkeuriger begrip van onze emotionele toestand. Wat zeggen we tegen onszelf als we boos worden? - Het is oneerlijk! - Hij had ongelijk! - Ik had voorzichtiger moeten zijn - Ik ben misleid! Wat vertellen we onszelf als we angst voelen - het is te gevaarlijk..- maar niets zal voor mij werken..- wat als ik iets verkeerd doe? Wat zeggen we tegen onszelf als we gelukkig zijn? Ik ben zo geweldig (slim, knap..) - Morgen kan ik het nog beter doen! 3. Observatie van innerlijke spraak helpt bij het bestuderen van automatische gedachten, stereotiepe oordelen, concepten uit de ouderlijke familie - bepaald door het proces van algoritmisch denken. Ze lijken te ontcijferen wat er buiten gebeurt in overeenstemming met persoonlijke ervaringen. Tegelijkertijd worden reflectie en het zoeken naar alternatieve antwoordmogelijkheden, afhankelijk van de situatie, vaak uitgesloten. Ze blokkeren cognitieve activiteit door vertekende oordelen te vellen over de werkelijkheid en de situatie. Dit doet denken aan een soort programmacode die de werking van het systeem bepaalt. Ongetwijfeld zijn concepten, sjablonen en stereotypen, als product van algoritmisch denken, noodzakelijk voor ons om typische problemen op te lossen en energie te besparen. Een vereenvoudigd denkproces berooft ons echter van flexibiliteit in atypische situaties. Dit wordt een bron van conflicten die leiden tot een verslechtering of verbreking van het contact met een andere persoon of groep mensen. Psychotherapeut Marilyn Murray beschrijft in haar methodologische systeem van psychotherapie ‘destructieve melodieën’, ​​platen die in ons hoofd klinken. Het beschrijft metaforisch cognitieve statische structuren die geworteld zijn in onze interne communicatieruimte met onszelf. Hier is een citaat van haar: "Sommige platen spelen de hele tijd in ons hoofd; andere horen we alleen bij speciale gelegenheden. Sommige platen zijn vals, andere zijn waar, andere bevatten misschien een verkeerd begrepen waarheid. Er zijn gegevens van twee tegenstrijdige berichten - wees de beste en pest de neus niet ". Welke ‘platen’ reciteer je voor jezelf? Hoe vaak en in welke situaties komen ze voor? Helpt het praten tegen jezelf met zulke ‘gegevens’ je, of hindert het je, of allebei? Maak dan onderscheid. Hier helpt observatie van innerlijke spraak om een ​​bepaald raamwerk van overtuigingen en concepten te onthullen die ons bekend zijn, wat een weerspiegeling is van onze.