In beschaafde samenlevingen, die we pro-Europees zullen noemen, wordt het mechanisme van initiatie, deze kern van cultuur, geleidelijk uitgehold, gereduceerd tot klasse, confessioneel, professioneel vormen, en in de moderne samenleving wordt het alleen in restvormen bewaard. De Europese beschaving is, als resultaat van de krachtige ontwikkeling van het christendom en het katholicisme, de bakermat van antisacrale tendensen. De meeste initiaties maken deel uit van oudere initiaties, die dichter bij de volkstradities en de manier van leven van beschavingen staan. Dus volgens A.M. Firsova “moet zoeken naar de belangrijkste wortels van contra-initiatie in het Westen” in de katholieke scholastiek en het Vaticaan. Vanwege de uitgesproken neiging om het Westen in Rusland te imiteren, is de moderne samenleving een samenleving die eerdere rituelen heeft vernietigd en niets in de plaats heeft gecreëerd. Opgemerkt moet worden dat er uiteraard bepaalde leeftijdsfasen zijn die worden gekenmerkt door een nieuwe sociale status: “je gaat naar school, je moet je gedragen als een groot persoon”, “je bent al 14-16-18 jaar, je moet denken over de toekomst”, “je bent al 25-30-40, het is tijd dat je een appartement, een carrière, een gezin, kinderen”…[4] krijgt die geen inwijding hebben ondergaan, of die helemaal geen initiatie hebben ondergaan, bevinden zich in een situatie van breuk met de traditie en als gevolg daarvan in een schending van hun culturele identiteit. In ons essay gaan we vooral in op de overgang van adolescentie naar volwassenheid. Na het onderzoek naar de kwestie van initiatie te hebben geanalyseerd, kunnen we stellen dat initiaties aanvankelijk niet alleen tot doel hadden de ingewijde een nieuwe sociale status toe te kennen, en dientengevolge zijn integratie met de groep, maar ook de psychologische herstructurering die nodig was om de ingewijde te verkrijgen. deze status - een nieuwe sociale zelfidentificatie van het individu. Als gevolg van de assimilatie van verschillende culturen en etnische groepen, evenals een krachtige koers richting Europa en het Westen, was er in Rusland een verlies van eerdere vormen van initiërende instellingen die iemand konden betrekken bij diepe ervaringen die transformatie veroorzaken. Er kunnen echter een aantal van dergelijke instellingen worden geïdentificeerd: militaire dienst, hoger onderwijs en toegang tot de arbeidsmarkt. Er is nog een instelling, hoe treurig ook, maar heel gebruikelijk in Rusland: de gevangenis [4]. In het pre-revolutionaire Rusland was een van de belangrijkste vormen van mannelijke en vrouwelijke initiatie het trainen in gymzalen en lycea buiten het gezin op de leeftijd van ongeveer 14 jaar, precies in de periode waarin meisjes en jongens zich in meisjes en jongens begonnen te transformeren. Tegenwoordig begint het studeren aan het instituut op de leeftijd van 18-20 jaar, wanneer de samenleving jongeren al als volwaardige volwassenen beschouwt, maar nog steeds als studenten. Die. Er wordt aangenomen dat ze al een initiatie in de volwassenheid hebben ondergaan en dat ze al een volledig volwassen leven kunnen leiden. Het leidende onderdeel hier is toestemming om seks te hebben. Maar in werkelijkheid gaf niemand vóór het instituut een dergelijke inwijding en toestemming. Dit doet denken aan het eerste onderzoek bij meisjes door een gynaecoloog, waarbij de vraag wordt gesteld: “Ben je seksueel actief?” Voor een meisje kan deze vraag worden gezien als een surrogaat voor initiatie: “De samenleving staat mij al toe seksueel actief te zijn.” In deze situatie ligt naar onze mening de belangrijkste tegenstrijdigheid, die spanning creëert en een gevolg is van veel vroege huwelijken en ‘moeilijke’ lotsbestemmingen. De maatschappij beschouwt schoolmeisjes als klaar voor het volwassen leven, maar het gezin doet dat uiteraard niet. Op het instituut twijfelt de samenleving (ouders tellen we hier niet mee) er niet aan dat ze al volwassen zijn, maar ouders denken alleen maar: “Dit kan gebeuren.” Na het afstuderen ‘denkt’ de samenleving hier helemaal niet meer over na, en ouders vragen zich af dat het kind nu een hogere opleiding heeft genoten en het tijd is om kleinkinderen te krijgen, dat hun kind al volwassen is. Leeftijd en status duiden op de opkomende volwassenheid, maar er is geen interne transformatie naar een volwassene. Omdat er geen officiële toestemming van de ouders was voor geslachtsgemeenschap. Hetzelfde geldt voor andere ‘kenmerken van volwassenheid’: alcohol en roken. In de psychotherapeutische praktijk is dat behoorlijk het gevalVaak heb je te maken met een situatie waarin roken een krachtig onbewust symbool is van volwassenheid en vrijheid. Het antwoord op de vraag: “Wanneer kunnen jongens en meisjes doen wat volwassenen doen?” in de familie, blijft vrijwel altijd onbeantwoord. Aan de ene kant ontstaat er een vacuüm, de zogenaamde gapende ‘sociale leegte’, en aan de andere kant misschien wel het sterkste motief: het motief om volwassen te zijn. Elke initiatie is, zoals bekend, structureel verdeeld in drie fasen: 1) scheiding van het individu van het collectief; 2) grensperiode; 3) herintegratie in het team. Volgens veel onderzoekers, en daar zijn wij het volledig mee eens, doorlopen een student en een jongeman die in het leger worden opgeroepen deze fasen. Het ontvangen van een hogere opleiding kan een initiatie-instelling zijn, maar als aan een aantal voorwaarden is voldaan: studeren in een andere stad of een ander land, worden de meeste ontberingen van het leven en onderwijs geleefd en beslist door de ‘adept’ zelf, en niet door zijn ouders. Als militaire dienst tegenwoordig een vorm van initiatie is, is deze zeer “vreugdeloos” en soms zelfs extreem. Naar onze mening zijn het de familie, de ouders, die de rol van initiatiefnemende organisatie op zich kunnen en moeten nemen. Hoe en wanneer de initiatie-rite moet worden uitgevoerd, wordt door de ouder zelf bepaald, op basis van eenvoudige observatie van zijn kind, geleid door de bereidheid van de ‘adept’ zelf. Bereidheid bestaat uit een combinatie van twee factoren: fysieke volwassenheid en het niveau van psychologische volwassenheid. Deze twee componenten zijn zeer individueel. Een ouder kan het initiatieritueel uitvoeren met een eenvoudig gesprek waarin hij zijn bereidheid uitdrukt om te accepteren dat zijn zoon of dochter geslachtsgemeenschap kan hebben. In werkelijkheid zijn de meeste ouders er niet alleen niet klaar voor, maar hebben ze de neiging om deze functie van toestemming te verschuiven naar de samenleving of om er helemaal niet over te zwijgen, volgens het principe ‘het lost zichzelf wel op’. Naar onze mening worden veel problemen van de adolescentie uitgewist als ouders in staat zijn tot een dergelijke dialoog met het kind. Het discours over het initiatieprobleem leidt zeker tot het concept van infantilisme, en persoonlijke onvolwassenheid leidt tot sociale onvolwassenheid. Als een infantiele persoonlijkheid ouder is geworden, heeft hij alle kans om niet-ingewijde jongens en meisjes met een infantiele persoonlijkheidsstructuur op te voeden. Het initiatieproces kent aanzienlijke sekseverschillen en dus ook genderverschillen. In de moderne samenleving is het dus gebruikelijk om de criteria van volwassenheid vaker te meten aan externe normen dan aan interne inhoud. 18 jaar geworden – dat betekent dat je volwassen bent; ze werkt, is getrouwd, is bevallen – dat betekent dat ze al behoorlijk volwassen is. De facto wordt echter steeds vaker ontdekt dat de aanwezigheid van deze sociale kenmerken op geen enkele manier van invloed is op de vraag of de eigenaar van de kenmerken zich een volwassen vrouw en een volwassen persoonlijkheid voelt – of, onder al deze sociale lagen, blijft voortbestaan. blijven in de toestand van een klein meisje, slecht in staat om te gaan met de levenstaken van de volwassenheid. Wat ons opnieuw lijkt te laten doorschemeren dat om de overgang van leeftijd naar leeftijd, van status naar status daadwerkelijk te laten plaatsvinden, formele tekenen van ‘volwassenheid’ absoluut niet voldoende zijn. Psychologische initiatie is ook noodzakelijk, een interne overgang van de ene staat en het gevoel van eigenwaarde naar de andere. In een moderne pro-Europese samenleving, waartoe we Rusland behoren, zijn echt vrouwelijke kwaliteiten nodig, zoals tederheid, wijsheid, kwetsbaarheid en het vermogen om onvoorwaardelijk te geven. liefde en toewijding worden onder vrouwen en ouders merkbaar lager gewaardeerd. Maar het is in hen dat de ware kracht van een echte vrouw ligt. Het blijkt dat naarmate meisjes ouder worden, ze steeds vatbaarder worden voor de stereotypen van de moderne samenleving. Vanaf de kleuterschool worden ze gedwongen om op academisch vlak met jongens te concurreren; uw doelen bereiken tegen elke prijs; vertrouw alleen op uzelf en uw sterke punten in uw toekomstige volwassen leven. Een dergelijke masculinisering kan er niet toe leiden dat een meisje in een vrouw verandert, maar leidt tot een surrogaatinitiatie in een androgyne persoonlijkheid. Voor mannen is het begin van biologische volwassenheid niet zo duidelijk gemarkeerd als voor vrouwen, dus mannelijke initiaties zijn eerder culturele dan biologische transformaties. Bovendien ondergaan jonge mannen vaak een initiatie