Van de auteur: Een reeks lezingen gegeven in 2008-2009 (in totaal 10 lezingen, wordt vervolgd) Ik begin de lezing met een beschrijving van één droom en het werken met een droom die mijn patiënt had , met wie ik twee jaar geleden heb samengewerkt. En wat hieruit volgde. Het geval is vrij typisch en kenmerkt een vrij breed scala aan scenario's die veel mensen overkomen, maar niet alleen mensen, maar ook hele historische tijdperken. Hierna zullen we ons weer tot de geschiedenis wenden en wat praten over Gumilevs theorie van etnische groepen. Hierna zullen we kijken naar de materialen die ik heb opgeslagen over de ketterijen die in Europa in de 12e-14e eeuw bestonden. Ik heb deze drie kronieken af ​​en toe in handen gekregen toen ik in 2005 het boek “The Great Heresy” aan het schrijven was, en ze zullen zeer nuttig voor ons zijn, zodat we, op basis van dit materiaal en het materiaal van eerdere lezingen, kunnen proberen een conclusie: hoe is de ziel verbonden met geografie, technologie en vele andere disciplines, evenals het feit dat historische, geografische, geopolitieke en vele andere gebeurtenissen ook verschijnselen van de ziel zijn. Tot deze conclusie komen we aan het einde van de lezing terwijl we deze lezen. Ik heb in het begin een fout gemaakt door te zeggen dat ik met een patiënt werkte, ook al ben ik geen arts. Psychologen zeggen in dit geval meestal ‘cliënt’, maar ik hou niet van het woord cliënt, omdat het een soort dienstverlening en een soort jargon van een consumptiemaatschappij impliceert. Zelf beschouw ik mezelf als een soort ‘subversief’ van de consumptiemaatschappij, om zo te zeggen, dus ik geef de voorkeur aan het woord patiënt, dat, hoewel het meer geschikt is voor de geneeskunde, maar in het bijzonder Jung en Freud en psychoanalytici in het algemeen de mensen met wie ze werken: patiënten. Daarom is alles vrij traditioneel. Bovendien zal ik deze persoon vanaf nu een dromer noemen. Dus de dromer had een droom dat hij op een spoorlijn reisde. Een interessant detail is dat alle actie links van hem plaatsvindt, d.w.z. hij zit aan de linkerkant van de trein en kijkt uit het raam (vervolgens zullen we zien dat dit verband houdt met het linkerdeel van het lichaam, met de projectie van het vrouwelijke in een ruwe benadering, en zoals we later zullen zien, niet alleen het vrouwelijke, maar het moedercomplex. Hierdoor kunnen we dit verbinden met het onderwerp van de eerste lezing over de Grote Moeder, de uitweg onder het moedercomplex, over de held, enz.). De dromer passeert landschappen die hem betoveren, maar ze bevinden zich allemaal buiten het raam, maar hij kan er niet naar toe gaan, ze aanraken en rijdt voorbij: een prachtig meer met zandige oevers, omliggende bossen en weilanden. Aan de oever van het meer staat een monument voor Peter de Grote, Peter staat in een enorme majestueuze houding en rijdt dan door de berg. De volgende scène speelt zich af in een tent, in het donker en een vrouw wiens gezicht voortdurend verandert. Hij voelt dat intimiteit op het punt staat te gebeuren, maar iets houdt hem er voortdurend van af. Met deze droom zijn we aan de slag gegaan. Ik heb het opgeschreven omdat ik al een voorgevoel had dat we een boek zouden schrijven, ‘An Archetypal Study of Dreams’. Ik wilde deze droom daar in opnemen, maar om de een of andere reden heb ik hem niet opgenomen; We hebben op de volgende manier met deze droom gewerkt: eerst hebben we gekeken naar de vrije associaties die ontstaan ​​tijdens het werken met elk droombeeld (met afbeeldingen van een meer, Peter I, een berg, een tent, etc.). Toen, na zo'n verbeeldingskracht, belichaamde de dromer zichzelf in elk van zijn beelden en sprak namens dit beeld: "Ik ben een berg", "Ik ben een meer", "Ik voel dit en doe dit", "Ik ben Peter I", "Ik ervaar die en die gevoelens", "Ik stuur die en die boodschap naar de dromer", enz. Toen kwam het herbeleven van de droom. Ik zal kort schetsen wat er daarbij gebeurde. Het beeld van het meer. Een meer is enerzijds plezier, gelukzaligheid, plezier, een strand, anderzijds een zekere inspanning die nodig is om over dit meer te zwemmen, en anderzijds diepte, een soort mysterie, een voorgevoel. Uiteraard is dit een korte samenvatting, hoewel er veel associaties in het werk zaten. Het beeld van Peter de Grote. Vrije associaties: standvastigheid, macht, mannelijke kracht, open ruimte, horizonten, kansen, een krachtig imago.De dromer merkte in dit beeld vooral de mogelijkheid van intimiteit met veel vrouwen op, en vooruitkijkend merk ik dat dit in die tijd een behoorlijk serieus probleem voor hem was. Het beeld van de berg is een beeld van prestatie, dat ook met sommigen wordt geassocieerd soort orgastische ervaringen, verovering, prestatie, 7 Arcanum - Overwinning sprak van gevuld zijn met vrouwelijke energieën, vrouwelijke principes, intimiteit. Toen de dromer sprak vanuit het beeld van Peter de Grote, klonken de volgende woorden: dit is onverwoestbare mannelijke kracht, steun, openende ruimte. En juist het beeld van Peter de Grote bleek om vele redenen erg ontevreden over de dromer zelf. De dromer is 40 jaar oud, hij woont nog steeds bij zijn moeder, hoewel hij een hogere opleiding heeft genoten en een redelijk goede specialiteit heeft, in zijn jeugd 2-3 jaar getrouwd was, daarna scheidde en bij zijn moeder bleef wonen, en is nog steeds erg afhankelijk van zijn moeder, kan hij zich niet van haar losmaken. Het lijkt alsof niets hem tegenhoudt, hij lijkt een normaal mens te zijn, maar het is net als het beeld uit de film 'The Irony of Fate or Enjoy Your Bath', waar ook Zhenya Lukashin, een bijna veertigjarige man, woont bij zijn moeder, of in 'We zullen leven tot maandag', waar de leraar, die al grijs haar heeft, ook bij zijn moeder woont. Dergelijke beelden komen vaak voor, vooral in de Sovjet-cinema. En deze connectie met de moeder in Rusland, zowel pre-revolutionair als post-revolutionair, is behoorlijk sterk en we zullen onze aandacht hierop richten dichter bij de conclusies. Onze dromer is dus in alle opzichten sterk afhankelijk van de moeder, hoewel hij probeert dit op alle mogelijke manieren te ontkennen door te zeggen dat ik een onafhankelijke man ben, dat ik gewoon niet genoeg geld heb om mijn eigen appartement te huren of te kopen, dat geld altijd aan de verkeerde dingen wordt uitgegeven, en dat niets werkt bij vrouwen, enz. Maar dit klinkt op de een of andere manier niet overtuigend. Als je wilt, kun je altijd op zijn minst een kamer huren en jezelf op zijn minst uiterlijk bevrijden van de invloed van je moeder. Hier is de invloed van de moeder direct. Peter de Grote uitte zijn ongenoegen en zei dat hij voortdurend aan het rennen en passeren was alsof hij in een trein zat. En voorbij het meer, en voorbij de berg, en voorbij, daarom blijkt de situatie in de tent onrealistisch. Overal komt hij voorbij. Hij reed voorbij de diepte, het mysterie, het vrouwelijke. Hij ging voorbij aan zijn eigen mannelijkheid, voorbij zijn prestatie. Hij ging aan alles voorbij en ziet alles in het leven ‘achter glas’. En dus blijkt intimiteit in de tent onrealistisch, intimiteit als een vereniging van het mannelijke en vrouwelijke in hem, als een verbinding met Anima - met zijn ziel. En niet alleen in de tent, want de situatie in de tent is in principe een eenheid van mannelijke en vrouwelijke principes; het was een illusie voor de dromer in de tijd dat we met hem werkten. Bij het overwegen van de reden voor de vlucht werd een gevoel van spanning ontdekt in de buikstreek, dat, na te hebben gevraagd om zich te concentreren op hoe het eruit zag, op een zwarte bal bleek te lijken. We hadden een dialoog met de zwarte bal op twee stoelen, en de zwarte bal zei dat hij in de dromer zat sinds hij de woorden van zijn moeder begon te onderscheiden. Ik vroeg: 'Waarom beschouw jij, bal, de dromer nog steeds als klein? Wat gebeurt er als je weggaat? De bal zei dat er een catastrofe zou plaatsvinden, want het blijkt dat de bal de dromer nog steeds echt als klein beschouwt, een baby die afhankelijk is van de moeder. En waarom zou hij afhankelijk zijn van zijn moeder, als hij feitelijk 40 jaar oud is en de persoon een opleiding heeft genoten, kansen heeft en zich in sommige levenscontexten als een volledig volwassene lijkt te manifesteren. Waarop de bal antwoordde dat er enkele manifestaties zijn van de dromer, bepaalde contexten van zijn leven, volgens welke de bal gelooft dat hij een idioot is. Een idioot in de zin van iemand die nog in de kinderfase verkeert. Daarom kan hij niet weggaan. Aan de andere kant zag ik achter de figuur van de bal een bepaalde hulpbron voor het uitvoeren van een actie, met als gevolg dat de bal hem niet langer als een idioot zal beschouwen, hem zal laten gaan, en de dromer in staat zal zijn verbinding te maken met het beeld van de meer, en Peter de Grote, enz. Verderop in dit werk zagen we dat er achter dit alles een archetype zit van Zeus of Odin, het archetype van een sterke god, die de kans geeft om de Held te manifesteren, met wie de verbinding van de dromer werd verbroken als gevolg van bepaalde schulden. Daarna zetten we de therapie enkele maanden voort - dit was hetanalytisch georiënteerde therapie in het Jungiaanse karakter. Geleidelijk aan werden de schulden aan Zeus terugbetaald en werd de normale communicatie met hem hersteld. Een paar maanden later eindigde de therapie en ik was er zeker van dat het verder zou gaan met de patiënt en dat zijn lot zou veranderen. En inderdaad, er vonden beslissende veranderingen plaats in de dromer. Hij huurde een kamer, liet zijn moeder met een schandaal achter en ging tekeer, alsof hij de bril terugkreeg die hij na de puberteitcrisis bijna 25 jaar lang had gemist: bijna elke dag bracht hij een nieuwe vrouw naar zijn huis, en soms twee, en bracht zijn tijd wild door met een geweldig vol programma. In eerste instantie verontrustte mij dit een beetje, maar toen besefte ik dat dit een noodzakelijke fase was en moest worden doorleefd. Op een dag, een paar maanden na het voltooien van de therapie, kwam de dromer naar mij toe in het Magische Theater, waar een mooie meisje was ook aanwezig. En al in de gang vond de volgende dialoog tussen hen plaats: "Masha, geef me je telefoonnummer." (dicteert) - Luister, laten we me vandaag opzoeken na het seminar Hop, verbijstering! Het meisje verkeert in een volledig veranderde bewustzijnsstaat, staat en weet niet wat ze moet antwoorden. Dan vindt hij zichzelf eindelijk en zegt: "Waar heb je het over, ik zie je vandaag voor het eerst." Waarop de dromer dapper antwoordt: "En dan?" Ik vind je leuk, ik wil je. Dit alles in aanwezigheid van een behoorlijk groot aantal mensen. En het is duidelijk dat hij niet eens pronkt, maar gewoon zegt wat hij wil. Het meisje bloosde, op zoek naar iets om te antwoorden, en antwoordde uiteindelijk verzachtend: 'Nou, tenminste een paar dates.' 'Ja, tegen die tijd wil ik al een andere vrouw, dus ik zal mijn tijd aan jou verspillen. ” Dus laten we vandaag gaan. Degenen die hem eerder kenden, applaudisseerden hem eenvoudigweg. Van de verlegen jongen die onder de vleugels van zijn moeder leefde, zwaaide de slinger naar de huzaar Rzjevski, ontmoedigend in zijn arrogante zelfvertrouwen en vastberadenheid. Dit duurde ongeveer vier maanden. Dit was een periode van tieneropstandigheid, de dromer werd dronken, roeide, verleidde vrouwen en had vaak orgieën. Daarna kwam alles tot rust, de periode van rebellie werd met succes beleefd, de dromer kreeg een goede baan, trouwde en loste vervolgens de zijne op. zelf problemen, belt me ​​slechts af en toe tijdens vakanties. Hier is het verhaal. Het is heel typerend, omdat het de primaire mythe weerspiegelt over de geboorte van een held, over het overwinnen van de Grote Moeder, over de terugtrekking van Anima uit de invloed van het moedercomplex. Vooral deze droom heeft veel geholpen, hij was erg krachtig, denk ik, en hielp een aanwijzing te vinden zodat iemand de plot kon veranderen en tot op zekere hoogte het verhaal van de myologische held kon herhalen, uitgaande van dit verhaal, van de droom en het archetype van Zeus, ik wil deze lezing opbouwen waarin ik niet zozeer de levensgeschiedenis van individuele mensen zal blijven beschouwen, maar de geschiedenis van etnische groepen, om uiteindelijk conclusies te trekken over het verband tussen vele factoren, verschijnselen van de ziel, inclusief geschiedenis, geografie, etnologie en andere, waar we in de laatste lezingen over begonnen te praten, met de ziel van de mens en met de Wereldziel. Laten we dus beginnen met historische perioden die mij bijzonder belangrijk lijken in de geschiedenis van de mensheid, en die ik durf te vergelijken met de periode van een bepaalde puberteitscrisis van onze beschaving. Omdat De geschiedenis van de mens vervolgt verschillende cycli van de geschiedenis van de hele mensheid, te beginnen met de geschiedenis van de pure mythe, d.w.z. tribale geschiedenis. Neumann, Campbell, Levi-Strauss, cultuurwetenschappers en analisten, bestudeerden de vroegste mythologie, alles wat verband hield met het matriarchaat, de Grote Moeder en de latere mythologie; concludeerde dat een persoon in zijn persoonlijke geschiedenis de hele mythe die de mensheid heeft doorgemaakt, doormaakt. MAAR ik zou durven zeggen dat de hele beschaving tijdens de periode van haar ontwikkeling ook deze mythe doorleeft. Omdat deze mythe zich ontwikkelt in een tijdperk waarin tijd niet leek te bestaan, toen Kronos zijn kinderen in zich opnam en de tijd in een cirkel draaide - we hebben hierover gesproken. De belangrijkste mythe, die de meeste volkeren op aarde gemeen hebben, is de mythe over de geboorte van een held, en het verlaten van de kracht van de Grote Moeder, het volbrengen van een prestatie en transformatie, het vindt plaats in een tijdloze periode.tijd en daarop werden de inwijdingen van de oude volkeren gebouwd, wier leer nu primitieve volkeren wordt genoemd. Maar dit was in een tijdperk van tijdloosheid. Toen de tijd verstreek en de feitelijke geschiedenis van onze beschaving begon: de Sumeriërs, Egypte, de Middellandse Zee, enz. en bereikte ons uiteindelijk. In de geschiedenis van onze beschaving zie ik dus een duidelijke historische periode die verband houdt met de XI-XIV eeuw na Christus, zowel in het oosten als in het westen. In dit geval overweeg ik voor het grootste deel “Asiatis” – Eurazië. Ik was minder geïnteresseerd in de geschiedenis van Amerika, Australië, enz., dus ik zal niet proberen strikt te generaliseren, maar in de geschiedenis van Eurazië zijn dit de 11e-14e eeuw. Het lijkt erg op het feit dat er een bepaalde puberteitcrisis wordt geleefd: wat een puberteitcrisis voor een individuele persoon is, wordt geprojecteerd vanuit een specifieke historische periode van de XI-XIV eeuw. Zowel in het oosten als in het westen en natuurlijk in Rus en in Rus - dit is het belangrijkste, omdat we ook over de Russische ziel zullen praten. Om dit te doen, zullen we enerzijds de gegevens gebruiken uit de werken van dezelfde Lev Nikolajevitsj Gumiljov, en de literatuur over de geschiedenis van de Middeleeuwen in het Westen, evenals kronieken die enkele trends uit deze periode weerspiegelen, die gebruikelijk zijn in veel volkeren van Europa, in hun revolutionaire en ketterse bewegingen, waarin veel algemene en zelfs gemeenschappelijke ketterse takken bestonden, waar we het over zullen hebben. Ten eerste over Rus en de Mongoolse Tataren. Gebaseerd op de collectieve betekenis van de term 'Tataars', beschouwden middeleeuwse historici de Mongolen al vóór de 12e eeuw als onderdeel van de Tataren. de hegemonie onder de stammen van Oost-Mongolië behoorde toe aan de Tataren. Toen begonnen de Tataren te worden beschouwd als onderdeel van de Mongolen in dezelfde brede zin van het woord, en de naam "Tataars" verdween in Azië, maar de Wolga-Turken, onderdanen van de Gouden Horde, begonnen zichzelf zo te noemen. Aan het begin van de 11e eeuw. de namen ‘Tataren’ en ‘Mongool’ waren synoniem omdat, ten eerste, de naam ‘Tataren’ bekend en bekend was, en het woord ‘Mongool’ nieuw was, en ten tweede omdat talrijke Tataren (in de enge zin van het woord ) Ze vormden de voorhoede van het Mongoolse leger, aangezien ze niet gespaard bleven en op de gevaarlijkste plaatsen werden geplaatst. Daar ontmoetten hun tegenstanders hen, en toen vielen de Mongolen, in hun volle kracht, de toch al verzwakte vijand aan. Maar hoe zit het met de Mongoolse veroveringen? De numerieke superioriteit, het niveau van de militaire uitrusting, de gewoonte van de plaatselijke natuurlijke omstandigheden en het enthousiasme van de troepen waren vaak hoger onder de tegenstanders van de Mongolen dan onder de Mongoolse troepen zelf, en in moed waren de Chinezen, Khorezmiërs, Cumanen en Russen dat ook. niet onderdoen voor de Mongolen. Bovendien vochten de weinige Mongoolse troepen tegelijkertijd op drie fronten: Chinees, Iraans en Polovtsisch, dat in 1241 West-Europees werd. Hoe konden ze overwinningen behalen en waarom begonnen ze in de 14e eeuw nederlagen te lijden? wanneer verscheen Dmitry Donskoy? Er zijn verschillende aannames en overwegingen over deze kwestie, maar de belangrijkste redenen werden beschouwd als een soort bijzondere wreedheid van de Mongolen en hun overdreven neiging tot diefstal. De beschuldiging is banaal en bovendien duidelijk tendentieuze, omdat zij op verschillende tijdstippen tegen verschillende volkeren wordt geuit. En niet alleen gewone mensen, maar ook sommige historici maken zich hieraan schuldig. Zoals u weet leven we in een veranderende wereld. De natuurlijke omstandigheden in de gebieden op aarde zijn onstabiel. Soms heeft het leefgebied van een etnische groep te kampen met een eeuwenlange droogte, soms met een overstroming, soms met iets wat nog verwoestender is. Vervolgens sterft de biocenose van het gastgebied af of verandert deze, zich aanpassend aan nieuwe omstandigheden. Maar mensen zijn de belangrijkste schakel in de biocenose. Dit betekent dat al het genoemde op hen van toepassing is. De historische tijd waarin we leven, handelen, liefhebben en haten, verschilt van lineaire, astronomische tijd in die zin dat we het bestaan ​​ervan ontdekken dankzij de aanwezigheid van gebeurtenissen die verbonden zijn in ketens van oorzaak en gevolg. Deze ketens zijn bij iedereen bekend; ze worden tradities genoemd. Ze ontstaan ​​in verschillende delen van de planeet, breiden hun verspreidingsgebied uit en breken af, waardoor monumenten achterblijven voor nakomelingen,waardoor deze nakomelingen leren over de buitengewone, ‘vreemde’ mensen die vóór hen leefden. Keer-tijdperken zijn geen fictie. Er waren er drie in de Grote Steppe, en ze zijn allemaal bekend. Het eerste tijdperk, het oudste en daarom vage, moet worden beschouwd als de X-XI eeuw. BC e. Toen verschenen de Scythen en ontstond het oude China. Tweede tijdperk van de 3e eeuw. BC. Deze krachtige uitbraak van etnogenese kwam in een fase van volledig verlies van traagheid terecht, en in de 7e tot 9e eeuw bleef er alleen nog ‘gekoelde as’ over. N.E. De derde uitbraak is de Mongoolse opkomst van de 12e eeuw, voornamelijk geassocieerd met de naam Genghis Khan. Zijn traagheid is nog niet opgedroogd. De Mongolen leven en creëren nog steeds, hoewel niet in dezelfde kracht, wat hun kunst is. In 1240 nam Batu Vladimir-Volynsky met een "speer" en sloeg de mensen "zonder genade", maar de bevolking slaagde er, zo bleek, in het bos te ontsnappen en keerde daarna terug. Hetzelfde gebeurde in Galicië: daar stierven tijdens deze oorlog 12.000 mensen, bijna hetzelfde aantal stierf op één dag aan de rivier de Lipitsa. Maar er stierven soldaten op Lipitsa, en er wordt geen rekening gehouden met het aantal verkrachte vrouwen, beroofde ouderen en weeskinderen. Op basis van deze gegevens moet worden erkend dat Batu’s campagne, in termen van de omvang van de veroorzaakte vernietiging, vergelijkbaar is met de interne oorlog die in die turbulente tijd gebruikelijk was. Dit is niet de dertigjarige oorlog in West-Europa, die nog veel meer levens eiste. Maar de indruk was enorm, want het bleek dat het oude Rusland, Polen, gesteund door Duitse ridders, en Hongarije een stelletje Tataren niet konden weerstaan. Laten we teruggaan naar de 13e eeuw. Acht miljoen inwoners van Oost-Europa onderwierpen zich aan vierduizend Tataren. Prinsen gaan naar Sarai en blijven daar om terug te keren met afwijkende vrouwen, ze bidden voor de khan in kerken, smerdas laten hun meesters in de steek en sluiten zich aan bij de Baskaq-regimenten, bekwame ambachtslieden gaan naar Karakorum en werken daar voor hoge lonen, onstuimige grenswachten verzamelen zich in bandieten en caravans beroven. Nationale vijandschap wordt met alle macht aangewakkerd door 'westerlingen', van wie er altijd veel in Rusland zijn geweest. Maar het succes van hun propaganda is onbeduidend, omdat de oorlog voortduurt: in de Karpaten - met de Hongaren, in Estland - met de Duitsers, in Finland - met de Zweden. De Russische staat, bestaande uit gefragmenteerde vorstendommen, bevond zich dus op alle fronten in een staat van voortdurende oorlog. Aan de andere kant was er geen speciaal juk, omdat de prinsen gingen naar de Mongolen om hulp te vragen in de strijd tegen elkaar. Gumilev noemde dit systeem van Russisch-Tataarse betrekkingen, dat vóór 1312 bestond, symbiose. En toen veranderde alles... Russische politici en diplomaten uit de 13e eeuw. de Duitsers en Zweden werden zeer negatief behandeld, maar dit betekende helemaal niet dat ze een bijzondere liefde voor de Mongolen koesterden, ook al werden ze gebruikt. Ze zouden het met plezier zonder de Mongolen hebben gedaan, net zoals ze het zonder de Duitsers zouden hebben gedaan. Bovendien. De Gouden Horde was zo ver van Moskou en Kiev verwijderd en zo zwak met hen verbonden dat het wegwerken van de zogenaamde. het Tataarse “juk” na de dood van Berke Khan en de strijd veroorzaakt door de duizendkoppige Nogai was niet moeilijk. Zolang de islam in de Gouden Horde een van de tolerante bekentenissen was, en geen indicatie van het behoren tot een superetnische groep die anders was dan de steppe, waar oosterse christenen de meerderheid van de bevolking vormden, hadden de Russen geen reden om oorlog zoeken met de Tataren, zoals eerder met de Polovtsiërs. Het Tataarse beleid in Rusland “kwam tot uiting in de wens om de consolidatie op alle mogelijke manieren te belemmeren en de onenigheid tussen individuele politieke groeperingen en vorstendommen te steunen.” Daarom beantwoordde een dergelijk beleid aan de aspiraties van een desintegrerende macht en een etnische groep die haar passionariteit had verloren. Het punt hier lag niet in de zwakke Tataarse khans van Sarai, maar in een nieuwe explosie van hartstocht - via Prins Alexander Nevski. De verdienste van Alexander Nevski was dat hij met zijn vooruitziende beleid het opkomende Rusland redde in de incubatiefase van zijn etnogenese, figuurlijk gesproken ‘van conceptie tot geboorte’, zoals Goemiljov zei, en ik zou dit een periode van puberteitscrisis willen noemen. . Het einde van deze periode kan worden gemarkeerd in 1380, toen de strijd plaatsvond op het Kulikovo-veld en de overwinning van Dmitry Donskoy, en ikIk denk dat er in deze overwinning een 'held' heeft plaatsgevonden, als we het over de Russische ziel hebben. Op dit moment kreeg de Russische ziel vorm en werd er een structuur in gevormd, die we kunnen correleren met een bepaald ego dat voortkwam uit de dominantie van het moedercomplex. Hierna was het nieuwe Rusland niet langer bang voor welke vijand dan ook. Het opgroeien vond plaats. De kracht van de Mongolen lag in hun mobiliteit. Ze konden een manoeuvreeroorlog winnen, maar geen defensieve oorlog. Daarom rees de acute vraag: naar wie moest je gaan? De paus, in alliantie met de Russen en Grieken, of de kalief, met de steun van de Armeniërs en Perzische sjiieten? Batu verzekerde zich van de troon van Mongke, waardoor de strijdkrachten van Mongolië richting Bagdad werden gekeerd en West-Europa van de dreiging werd bevrijd. Hij geloofde dat de vriendschap met Alexander Nevski hem op betrouwbare wijze beschermde tegen aanvallen vanuit het Westen, en hij had gelijk. De gang van zaken ontwikkelde zich dus ten gunste van de ‘christelijke wereld’, maar niet als gevolg van het ‘heldhaftige verzet van de Russen’, dat zij niet nodig hadden, maar als gevolg van de voltooide fase van rijping – verder heroïsch. acties waren niet nodig. Dit is een verhaal over aardrijkskunde. Hier zou ik graag nog een gedicht van Jorge Luis Borges willen lezen, genaamd ‘To the Son’. Hoewel we weten dat Borges geen kinderen had, is dit toch zo'n symbolische toewijding, en het weerspiegelt waar we het zojuist over hadden en waar we het nog meer over zullen hebben. 'Aan de zoon' Je bent niet door mij geschapen. door iedereen die tot nu toe is vervangen door eindeloze geboorten en het labyrint dat begon onder Adam, geleid door de broedermoordwoestijn sindsdien (nu - mythische duisternis) aan ons, en als een erfenis het bloed doorgeeft dat in mijn vader en grootvader vloeide en kwam weer tot leven in jou, nakomeling. Dit ben ik allemaal. Wij allen. Duizendjarige Eén ruzie met jou en je zoons. Iedereen die achter en vóór ons staat, van de rode klei tot de laatste pijp, ik ben ermee gevuld. De essentie is eeuwigIn het tijdelijke, waarvan de vorm vluchtig is. Naar mijn mening een prachtig gedicht dat precies deze essentiële mythe weerspiegelt, die zich ontvouwt in het tijdelijke en uiteindelijk ontvouwt in deze Essentie - in de Wereldziel, waar we nu geleidelijk naartoe zullen gaan. Laten we dus van oost naar west gaan en een ander fenomeen onderzoeken. Fase in de geschiedenis van de beschaving 12-14 eeuwen. in het westen. Het is bekend dat in die tijd de ketterijen in het Westen als paddenstoelen uit de grond schoten. De eerste ketterij was het gnosticisme, maar het werd genadeloos verpletterd, en vervolgens in dunne stromen van het gnosticisme uit de eerste tot de derde eeuw na Christus. sommige tradities, weinig in aantal en niet bijzonder agressief gemanifesteerd, bleven behouden. En ze laaiden in de 12e en 14e eeuw wild op: Waldenzen, Katharen, Albigenzen - afstammelingen van gnostici die zichzelf als ware christenen beschouwden - het was niet voor niets dat de kerk zo op hen jaagde. Diverse apocriefe evangeliën die twijfel zaaien over het evangelie dat wij kennen, en die niet in de canon zijn opgenomen omdat het Concilie van Nicea ze daar destijds niet in heeft opgenomen. Ik herhaal, niet Christus, en zelfs niet Petrus en Paulus, maar het Concilie van Nicea, geleid door de Romeinse keizer Constantijn in de 4e eeuw na Christus. Dat wil zeggen dat mensen die al helemaal ver van Christus en van Petrus en Paulus verwijderd waren, besloten wat ze als canonieke teksten moesten beschouwen en wat ze niet moesten tellen. Toen verdwenen deze canonieke teksten, werden ze ergens in de woestijn begraven en werden ze pas in 1945 gevonden, niet ver van de Rode Zee. Uiteraard stelt de moderne kerk niet de vraag om de evangeliën in de algemene beschouwing te betrekken. Ze worden nu alleen beschouwd als een soort historisch monument. Maar in die tijd was het een zeer belangrijke gebeurtenis: het gnosticisme, dat na het Concilie van Nicea als het ware werd onderdrukt, maar individuele scheuten overleefden en bloeiden, en namen bezit van alle vrijdenkende geesten van Europa, en het was deze vrijdenkende geesten die ontwaakten in de XII-XIV eeuw. Vrijdenken, rebellie! Het mythologische stadium in de geschiedenis van onze tijd, de puberteitsperiode en de strijd tegen het superego, tegen alle beperkingen, herhaalt zich opnieuw. Bovendien waren er veel ketterijen. Ik zou het niet ondernemen om ze op te sommen, ook al heb ik ze ooit voldoende gedetailleerd bestudeerd. Waldenzen, Katharen en Albigenzen zijn de bekendste en talrijke ketterijen. Er waren ook kleinere ketterijen:in Tsjechië waren dit de Hussieten aan het einde van deze periode, de volgelingen van Jan Hus, radicalen als Jan Žižka, en nog radicaler – de Picarden, en nog radicaler volgelingen – de Adamieten. We kunnen afzonderlijk over de Adamieten praten, omdat dit soort radicale bewegingen als uitlopers van elke ketterij bestonden - elk had zijn eigen Adamieten. Umberto Eco vermeldt in ‘The Name of the Rose’ bijvoorbeeld het verhaal van Dolcino. De Tsjechische Republiek heeft zijn eigen Adamieten, en onder de Katharen en onder de Albigenzen bestond een dergelijk fenomeen. Heel typisch, ik zou zelfs zeggen: archetypische ketterij, de meest radicale. Zelfs de ketters zelf vochten tegen hen, omdat ze verder gingen dan de ideeën van zelfs de meest wanhopige ketterse hoofden. Ik zal een voorbeeld geven van de Tsjechische Adamieten uit de Hussietenkroniek. Ooit kreeg ik zo’n bron waarin de gebeurtenissen van het begin van de 14e eeuw in Tsjechië werden beschreven, nadat Jan Hus werd geïnspireerd door de leringen van de Engelse bisschop John Wycliffe, die in zijn geschriften in opstand kwam tegen de kerk, omdat de kerk eigenaar was van de kerk. enorme rijkdom en een overweldigende hoeveelheid land. En Wycliffe vroeg zich af, omdat Christus en zijn volgelingen geen eigendom hadden. Dit waren arme mensen die van aalmoezen leefden en eenvoudige kleding droegen. En wat een dramatische verandering zien we al in de 12e en 13e eeuw: majestueuze kathedralen, enorm geld, grote gronden die eigendom zijn van de kerk, bisschoppen en kardinalen die in luxe zwemmen, pausen, van wie er twee of drie tegelijk waren. Wycliffe hield openlijk preken over evangelische eenvoud. Zelf leidde hij een gematigde, ascetische levensstijl en moedigde zijn volgelingen aan hetzelfde te doen. Jan Hus maakte als hoogopgeleid persoon kennis met de werken van Wycliffe (die op wonderbaarlijke wijze niet op de brandstapel van de inquisitie belandde en een natuurlijke dood stierf), en hij sprak in Praag, waarbij hij actief de geest van de Tsjechen opwekte over dit onderwerp. Hij pleitte ook voor de vertaling van de Bijbel in het Tsjechisch en andere talen iedereen zou de bijbel in zijn eigen taal moeten lezen, niet in het Latijn. Velen kenden de Latijnse taal niet, en het gewone volk kon op welke manier dan ook worden misleid. Een bisschop, kardinaal of paus kon alles zeggen, elk bevel uitvaardigen, en het zou met open mond worden ontvangen, omdat niemand de Bijbel kent behalve de priesters zelf, die het in hun voordeel interpreteren. En Jan Hus kwam tegen dit alles in opstand, heel vreedzaam, zoals ze nu zouden zeggen: hij organiseerde piketten en demonstraties. Maar toch werd hij geëxcommuniceerd uit de kerk, en meer dan eens. Vervolgens riepen ze hem op voor het Concilie van Konstanz in de stad Konstanz, waar de Romeinse keizer en koning van Duitsland Sigismund aanwezig was, waar hij in 1415 werd veroordeeld en verbrand. Hierna verspreidde zich een golf van verontwaardiging door heel Tsjechië, omdat velen de woorden van Hus leuk vonden. En tegen 1419 begon een krachtige bevrijdingsoorlog. Alles was daar door elkaar, verdeeld in vele kampen, verschillende oefeningen. Er waren ook trouwe volgelingen van Hus – de Hussieten, zij gingen niet verder dan wat Hus voorstelde – vertaling van de Bijbel in hun moedertaal, afschaffing van de rijkdom van de geestelijkheid, verdeling van land in gelijke delen tussen alle burgers, en hun Het belangrijkste motief was om onder beide typen de communie te ontvangen (gewone mensen ontvingen de communie met brood, en de geestelijken konden ook de communie met wijn ontvangen). Verder houden ze zich bezig met iconoclasme, waarbij ze zeggen dat elk beeld van God van de boze is, zoals veel van de excessen van de kerk. Ze beginnen kathedralen te vernietigen, iconen te verbranden en kloosters te plunderen. Dan komt het op het punt dat je gewoon volgens het evangelie moet leven, en de kerk is niet de enige plek waar je kunt bidden, en je kunt zelfs in een huis bidden, zelfs in een bos, zelfs in een open veld. En de priesters hebben de kerk uitgevonden om de mensen te beroven. Er waren zulke revolutionaire ideeën, maar ze waren behoorlijk gematigd vergeleken met wat we later zullen zien. Binnen deze beweging, die onmiddellijk ketters werd verklaard, ontstond een nog radicalere beweging: de Taborieten. Ze organiseerden hun kamp in de buurt van Praag en stichtten daar hun stad - Tabor, die nog steeds bestaat. Ze gingen zelfs nog verder – ze riepen op tot een gewapende opstand, ze riepen op tot het doden van zich verzettende priesters, maar verder dan dat ging het ook niet. En alNadat ze zich hadden losgemaakt van de Taborieten, verscheen de Adamitische sekte. En zoals ik al zei, manifesteerden deze Adamieten zich binnen vrijwel elke ketterij. De Taborieten zelf haatten hen al, ze achtervolgden hen en probeerden hen te vernietigen, en uiteindelijk vernietigden ze hen, omdat ze een leven leidden dat zelfs vanuit het standpunt van radicale ketters absoluut onbegrijpelijk was. En dit is wat de kroniekschrijver schrijft: “En opnieuw, in hetzelfde jaar, nadat velen door de Taborieten waren verleid en de verkeerde leer over het heilige sacrament van het altaar hadden aanvaard en tot ketterij waren vervallen, werden enkele broeders en zusters uit de kerk verdreven. voormalige woonplaats van de broers op Tabor, vestigde zich op het eiland. Ze veroorzaakten veel schade aan aangrenzende regio's, leken op wilde dieren te worden en bezweken onder de invloed van een boer die zichzelf Mozes noemde, en onder inspiratie van hun vader, de duivel, vervielen ze in fouten en ketterijen waar nog nooit van was gehoord. waar dan ook. Ten eerste, de leer van de gemeenschap van lichaam en bloed. Ze hebben de Heer Jezus Christus verdraaid en noemen gewoon brood en al het voedsel in het algemeen het lichaam van Christus. Ze hebben geen boeken en ze geven er niet om, want, zoals ze zeggen, de wet van God is in hun hart geschreven. Als ze ‘Onze Vader’ lezen, zeggen ze dit: ‘Onze Vader, die in ons is, heilig ons, uw wil geschiede, geef ons al ons brood’, enz. En toch lezen ze de geloofsbelijdenis niet, omdat dat ze beschouwen ons geloof als een waanidee. En toch vieren ze geen feestdagen, want elke dag is hetzelfde als alle andere, en ze noemen de zevende dag [van de week] de zevende eeuw niet snel, maar ze eten altijd alles wat ze hebben. En ze noemen de lucht boven hen ook een dak en zeggen dat God niet in de hemel leeft, maar in goede mensen, en dat duivels niet in de hel leven, maar in slechte mensen. . En toch beweerden ze dat de heilige kerk al vernieuwd was, en geloofden ze dat ze hier voor altijd zouden leven. En toch noemden ze Petrus Jezus, de zoon van God, en Mikulas - Mozes en beschouwden hem als de heerser van hen. En toch noemden ze Jezus Christus hun broer, die echter niet te vertrouwen is omdat hij stierf, terwijl ze beweren dat de heilige geest nooit sterft en dat de zoon van God uit de heilige geest moet komen. de basis van hun wet was dat een losbandige levensstijl werd vastgelegd, aangezien zij betoogden dat de Schrift zegt: libertijnen en hoeren zullen hoogstwaarschijnlijk in het koninkrijk der hemelen belanden. Daarom wilden ze niemand in hun wet opnemen die geen libertijn of hoer was, en zelfs het kleinste meisje dat ze in hun midden accepteerden, moest van zijn eer worden beroofd en met hen in vleselijke relaties leven. In overeenstemming met deze wet van hen leefden ze op de volgende manier: iedereen, mannen en vrouwen, uitgekleed en dansten rond het vuur, al dansend zongen ze liedjes over de tien geboden van God, stopten vervolgens bij het vuur en keken elkaar aan. ander; en als iemand een schort had, rukten de vrouwen het van hem af en zeiden: ‘Vervul mij met uw geest en ontvang mijn geest’; en elke man met een van de vrouwen en elke vrouw met een van de mannen probeerde zich snel aan zonde over te geven. En eerst wekten en ontstaken ze de hartstochten van Sodom in zichzelf, noemden het de genade en de wil van God, en toen baadden ze in de rivier, en niemand schaamde zich ooit, want ze sliepen allemaal in dezelfde hut. En zij ook vertelden over hen dat ze de graven van heiligen aan het verscheuren waren. En toch zeggen ze dat de tijd is gekomen voor de verschijning van de zevende engel uit de Openbaring van St. John dat bloed door de hele aarde zou stromen tot de hoogte van een paardenhoofd, beweerden ze dat er een zwaard over de hele wereld hing, en noemden zichzelf engelen van God, gestuurd om de hele wereld te wreken om alle zonden uit het koninkrijk van God te elimineren. God; zij spaarden niemand, maar doodden iedereen: mannen, vrouwen en kinderen; 's Nachts verbrandden ze dorpen, steden en mensen, en verwezen tegelijkertijd naar de heilige Schrift, die zegt: "Om middernacht klonk er een kreet", enz. En ook 's nachts pleegden ze moorden, en overdag gaven ze zich over aan En ook hun strijd en zij noemden de moorden heiligen, maar beschouwden de strijd voor Gods wet als vervloekt. En toch noemden zij onze priesters vleesgeworden duivels en doodden daarom presbyter Janze noemden de gemeenschap van het lichaam van Jezus Christus het voeden van brood. En toch noemde een vrouw onder hen zichzelf Maria, en ze verloor haar hoofd omdat ze de hele nacht met één en slechts één had doorgebracht, want ze hebben haar hiervoor zelf geëxecuteerd. En toch zeiden ze dat ze ook Zdena in Přibenice verbrandden, samen met anderen, die probeerden sommigen tot het juiste geloof te bekeren. En ze verzekerden hun gelovigen ook dat alle vijanden die zich tegen hen verzetten, verblind zouden worden en hen geen kwaad zouden kunnen doen , zelfs als ze met al hun kracht tegen hen in opstand kwamen. En toch waren ze niet bang voor kou of hitte, maar zwierven overal naakt rond, zoals Adam en Eva in het paradijs. Maar dit was allemaal een leugen, en daarom stierven ze allemaal een schandelijke dood op dinsdag, na St. Day. Luke, in de zomer van 1421, heren.’ Dit zijn de Adamieten. En ik herhaal: dit voorbeeld is niet alleen ontleend aan de Tsjechische kroniek van de Hussieten. Soortgelijke dingen kwam ik tegen toen ik onderzoek deed naar de ketterijen van de Waldenzen, Katharen, Albengoyanen en anderen. Zoals we kunnen zien, is dit letterlijk Sodom en Gomorra. Er zijn plaatsen in deze kroniek waar ik helemaal geen bezwaar tegen zou hebben, maar er zijn ook plaatsen waar ik, als persoon zonder bijzondere vooroordelen, zie dat dit op zijn minst een vorm van overdreven reikwijdte is. Dit is hetzelfde wat gebeurde met onze dromer, waar ik aan het begin van de lezing over sprak, toen het superego uit de hand werd gelopen, en deze uitgang een explosie was, zo scherp dat alle verboden werden overtreden, en vrijdenken en toegeeflijkheid begon te stromen. En er waren orgieën en moorden, Sodom en Gomorra. We merkten op dat Adamitische ketterijen bestonden van de 12e tot de 14e eeuw, en niet ongewoon waren, niet de uitzondering, maar de regel. Bovendien was dit in het westen, niet in het oosten. In het oosten verkrachtten en vermoordden ze ook, maar op een iets andere manier: ze vielen andere volkeren aan, niet die van henzelf. En hier is een voorbeeld uit dezelfde kroniek over de ketterse wetten van de Taborieten zelf. Ze zijn minder radicaal dan die van de Adamieten, maar ook interessant voor onderzoek. Hier zijn er enkele: “1. Ten eerste: wat er nu in het huidige jaar, dat wil zeggen in 1420, zal gebeuren, is het einde van dit tijdperk, dat wil zeggen het einde van al het kwaad. En ook dat nu de dagen van vergelding en het jaar van afrekening zijn aangebroken, waarin alle zondaars van deze wereld en tegenstanders van Gods wet tot het laatst zullen omkomen en moeten omkomen door vuur, zwaard en de laatste zeven plagen, die waarover gesproken wordt in Prediker (hoofdstuk 39), en namelijk: van vuur en zwaard, van honger, van de tanden van wilde dieren, schorpioenen en slangen, van hagel en tornado.3. En ook dat er op dit moment geen plaats is voor barmhartigheid en mededogen in de naam van God voor wraak, en dat er daarom geen clementie mag worden gegeven aan slechte mensen en tegenstanders van Gods wet. En ook dat Christus reeds in de huidige tijd van wraak moet worden nagevolgd en gevolgd, niet in barmhartigheid, zachtmoedigheid en barmhartigheid jegens tegenstanders van Gods wet, maar alleen in zijn jaloezie en woede, onverbiddelijkheid en gerechtigheid van zijn straf. En ook dat in deze tijd van wraak elke gelovige die zijn zwaard onthoudt van het persoonlijk vergieten van het bloed van degenen die zich tegen Gods wet verzetten, vervloekt zal worden. maar iedere gelovige moet zijn handen wassen in het bloed van de vijanden van Christus, want gezegend is hij die de arme dochter de beloning geeft die zij ons gaf. Dit is zowel ketterij als tirannieke wreedheid! En ook dat in de huidige tijd van wraak iedere priester van de Heer Christus vrijelijk kan en moet strijden voor de algemene wet en zondaars kan slaan, verwonden en doden met een materieel zwaard of een ander wapen.7. En ook dat in de huidige tijd van wraak, aangezien de militante kerk nog steeds bestaat, lang voor het laatste oordeel, alle steden, dorpen, forten en alle gebouwen, net als Sodom, verwoest en verbrand moeten worden, omdat noch de Heer God, noch enig ander een goed mens zal erin binnenkomen.13. En ook dat iedere meester, vazal, stadsbewoner of boer, die, nadat hij door de bovengenoemde getrouwe christenen is onderwezen in de volgende vier door hen aangekondigde bepalingen, namelijk: 1) over de vrijheid van alle waarheid, 2) over de prediking de wet van God, 3) over de zorg voor de redding van mensen en 4) over de uitroeiing van zondaars, door hun voorbeeld te volgen, zal hij zich niet met zijn hele wezen bij hen aansluiten, laat iedereen zo zijnvernietigd of gedood zoals Satan en de draak, en laat zijn bezittingen plunderen.14. En ook dat in de huidige tijd van vergelding al het privé-eigendom van tegenstanders van Gods wet op enigerlei wijze door de genoemde gelovigen in beslag moet worden genomen en moet worden vernietigd door confiscatie, verbranding of materiële vernietiging.16. En ook dat de militante kerk, die tot het laatste oordeel zal bestaan, nu al, lang vóór de laatste komst van Christus, dankzij een andere komst van Christus, die al heeft plaatsgevonden, zich zal omkeren en nu al aan het veranderen is in het koninkrijk van Christus. God, zodat er geen zonde meer zal zijn, geen verleiding, geen vuiligheid, geen leugens en geen onrecht.21. En ook dat er in het bovengenoemde koninkrijk van Christus, zoals gezegd vernieuwd door de bovengenoemde plagen, geen vervolging zal zijn van mensen die nog in leven zijn, omdat alle hartstochten van Christus en de hartstochten van het vlees zullen ophouden.22. En ook dat in het bovengenoemde koninkrijk van nog levende mensen, dat zal voortduren tot aan de algemene opstanding van de doden, lang voordat alle veeleisende machten zullen verdwijnen en de belastingen zullen ophouden en aan alle heerschappij van prinsen en wereldlijke macht een einde zal komen.23. En ook dat de gelovigen van dit koninkrijk nu geen trouwe koning voor zichzelf hoeven te kiezen om het kwade te straffen en het goede te belonen, omdat alleen God zal regeren en het koninkrijk zal worden overgedragen aan de mensen op aarde.’ Verder hebben de Taborieten nog veel meer soortgelijke wetten, maar die zal ik hier niet noemen. We zien hoe deze ketterij zich manifesteert, zelfs niet in zijn extreme Adamitische vorm, niet in Sodom en Gomorra, maar in de oproep tot moord, diefstal, enz. - Dit is een typische tieneropstand. Alle ketenen zijn verbroken, het moedercomplex, het vadercomplex, dit is het stadium waarin de held naar voren begint te komen. Maar hiervoor moet je nog steeds schatten vinden. Sommigen vonden het, anderen niet, maar in ieder geval in dit stadium ontsnapte een deel van de etnische groepen die in Europa woonden niet aan de macht van het moedercomplex, maar kreeg een manier om aan de macht van dit complex te ontsnappen. Sindsdien bestaat het als een potentieel en een kans, maar slechts weinigen maken er gebruik van. We zien deze plot in de primaire mythe zelfs vóór de mythe van de geboorte van de held, in variaties op de mythe van de geboorte van de held. In het bijzonder de opstand van Zeus tegen Kronos, waarom dit niet de mythe van de geboorte is van de held. Zeus komt in opstand tegen zijn vader, die zijn kinderen verslindt. De moeder van Zeus geeft hem een ​​steen in plaats van een kind, op dit moment wordt Zeus op een andere plaats gevoed en grootgebracht, en dan, volwassen geworden, verzet Zeus zich tegen de titanen, inclusief Kronos, en grijpt de macht. We zien dezelfde situatie in de Scandinavische mythen. Odin en zijn broers doden de reus Ymir, d.w.z. dezelfde titaan, een soort oerwezen dat parallellen heeft met Kronos. Vervolgens creëren ze de wereld uit zijn dode lichaam: het firmament uit zijn schedel, de wolken uit zijn hersenen, de bergen uit zijn botten, de aarde uit zijn lichaam en de zee uit zijn bloed. Dit is een typisch plot voor veel mythologieën - wanneer de wereld wordt geschapen uit het lichaam van een of ander oerwezen. In de Indiase mythologie wordt de wereld geschapen uit het lichaam van Purusha. In niet-Indo-Europese tradities, bijvoorbeeld in de Meso-Amerikaanse mythologie, is het Nekaisipaktli, of in de Chinese mythologie is het Pangu. Dit is een zeer interessante mythe, waar we later op terugkomen. Naast het feit dat hier sprake is van heroïsche motieven, is er ook een verband met de geografie en de structuur van de wereld, die later door Plato in de Timaeus gedetailleerder werd beschreven, over waar de ziel uit voortkomt - sommige analogen kunnen zijn getraceerd (natuurlijk was Plato bekend, zo niet met de Scandinavische mythologie, dan zeker met het Grieks, en met de geschiedenis van de opstand van Zeus tegen Kronos in detail). Laten we ons dus tot Hermes wenden om er een soort hermetische conclusie uit te trekken alles wat hierboven gezegd is. Er bestaat een oud mythologisch verhaal dat de tijd te boven gaat. Dit is een plot over de geboorte van een held, gebruikelijk in bijna alle mythologieën van de wereld. Het ligt buiten de geschiedenis, de mythe bevindt zich in de eeuwigheid. Het is ongewijzigd, het is de ruggengraat, er zijn nog geen details, er is alleen een algemene plotoverzicht en het is nog niet gevuld met specifieke inhoud. Maar het begint in de loop van de tijd gevuld te worden met specifieke details – wanneer de tijd begint te stromen ende beschaving doet haar intrede in de geschiedenis, in de historische tijd. En dit is de temporele ontvouwing van de mythe, die plaatsvindt gedurende het hele bestaan ​​van een bepaalde beschaving. Dit is hoe de beschaving door een mythe gaat, en samen met de beschaving doorloopt een individueel persoon deze mythe, maar op een meer gedifferentieerde, meer unieke en gedetailleerde manier, waardoor in dit labyrint van de wortelstok steeds meer individuele paden ontstaan, elk met zijn eigen paden. eigen leven. De beschaving doorloopt in haar historische ontwikkeling bepaalde stadia. Uiteraard weerspiegelen deze stadia het mythologische plot in zijn tijdsverloop. Maar elke etnische groep voegt wat kleur en details toe aan de ruggengraat van de mythe. Details en details die niet in de primaire mythe voorkomen: in de mythe is er een skelet dat overwoekerd is met individuele kenmerken (zoals een skelet overgroeid is met spieren, huid, wat unieke kenmerken geeft aan het resulterende beeld). En een specifiek historisch plot hangt af van tal van factoren, in het bijzonder van landschappen, geografie, de interactie van mensen met landschappen, hun migratie, de kenmerken van bepaalde etnische groepen, die we in lezing 5 hebben besproken, van hartstochtelijke impulsen die verband houden met kosmische straling veroorzaakt door bijvoorbeeld nabijgelegen kometen, asteroïden en zonnevlammen. Dit alles gebeurt in de loop van de tijd en dankzij al deze factoren wordt de mythe gedetailleerd en in bepaalde kleuren onthuld. Zo verschijnen er voor elke etnische groep en het daarmee verbonden landschap unieke matrixen die iets aanwijzen dat het meest typologisch is voor een bepaalde etnische groep, het meest geïndividualiseerd voor de ziel van elke persoon: een lid van een bepaalde etnische groep. Er is een wereld Ziel, die in zijn pure vorm de historische ontwikkeling van de mythe in de meest abstracte omstandigheden weerspiegelt, en er zijn meer specifieke systemen die de historische ontwikkeling van de mythe weerspiegelen in de specifieke omstandigheden van een etnos, zijn geschiedenis in gegeven geografische omstandigheden, in een gegeven landschap. De mythe van de geboorte van de held, die wordt geassocieerd met de succesvolle passage van de puberteitcrisis, is een veel voorkomende mythe voor de hele aarde, maar wordt op een andere manier belichaamd in de steppe van Azië en in Europa. In de nomadische manier van leven en het steppelandschap werden de relaties van kinderen met hun ouders volgens een rigider scenario opgebouwd, de verbinding met de moeder en de afhankelijkheid van haar was relatief van korte duur, maar aan de andere kant geeft dit een persoon de kracht om gemakkelijker het stadium van de Grote Moeder te overwinnen - zo verschenen sterke en stoere oorlogszuchtige mensen als nomadische veroveraars. Hun zielen ontwikkelden zich in de matrix van de Aziatische Ziel. Andere landschappen, geschiedenis en manier van leven van de Russische etnos - ze zijn verbonden met een bepaalde matrix van de Russische ziel, totaal verschillende omstandigheden in Europa of Amerika, enz. In hetzelfde Rus bleef een kind veel langer afhankelijk van zijn ouders dan onder de nomaden van Azië sinds de oudheid woonden grootvaders, vaders en kleinkinderen samen in één hut, vandaar dat de band met de ouders nauwer is, en moeilijker; om de navelstreng zelfs na de puberteit los te maken, is de rebelliefase veel pijnlijker dan in het Oosten. Ook in Europa was de band met ouders langdurig en vond de relatie tussen ouders en kinderen plaats in een autoritaire traditie. In de historische ontwikkeling werd dit weerspiegeld in meer rigide, inherent verbiedende religies en in talloze opstanden daartegen - ketterijen en zulke extreme verschijnselen van rebellie van tieners als dezelfde Adamitische ketterij, met alle ongebreidelde seksuele orgieën en orgieën van wreedheid. Soortgelijke Adamieten werden als radicale beweging aangetroffen binnen de ontwikkeling van elke ketterse beweging. Als de nomaden van het Oosten zich (in de 12e tot 14e eeuw – ongeveer overeenkomend met het stadium van de ‘puberteitcrisis’) hun passionariteit buiten in veroveringscampagnes realiseerden, waardoor hun invloedsgebieden werden uitgebreid, dan werd in Europa de rebellie geuit tegen de interne machthebbers. structuren (veroveringstendensen manifesteerden zich ook, maar op kleinere schaal en dezelfde kruistochten staan ​​nog dichter bij interne ruzies in de Europese Superethnos), waarin het verlangen naar toegeeflijkheid in zijn extreme manifestaties tot uiting kwam in Adamitische ketterijen. Ik moest deze "tienersituatie" doormakenen elke Superethnos vond op zijn eigen manier plaats. Als resultaat werden unieke matrices van de Ziel van Azië, de Ziel van Europa en de Russische Ziel gevormd, op basis van de afdruk waarvan de zielen van specifieke mensen die vandaag de dag leven worden gevormd. Dat wil zeggen dat in elk specifiek landschap, in elke etnische groep, een zekere opschudding van de goden plaatsvond, waardoor verbindingen van goden in de Geaggregeerde Klanten ontstonden, typisch voor een bepaalde etnische groep, die zelfs meer geïndividualiseerd in elke specifieke clan. Familie en voorouders zijn een andere belangrijke factor die zijn eigen specifieke kenmerken oplegt aan de verbindingen tussen de goden en de structuur van de totale klant. Dit alles samen werd onvermijdelijk weerspiegeld in de structuur van zowel de ziel als het ego van een individuele persoon: dus gemiddeld zijn het ego van een oosterse persoon en zijn verbindingen met de goden structureel eenvoudiger, maar ook integraal. Het realiseren van een sterk ego in het Oosten is een eenvoudiger taak. Het ego van de westerse mens is wederom gemiddeld zwakker, zijn relatie met de goden is complexer en ingewikkelder, de totale klant is structureel complexer - vandaar de krachtige mechanismen van sublimatie, die leiden tot een scherpe toename van de wetenschappelijke en technologische vooruitgang . Nu, in de 21e eeuw, is alles door elkaar gehaald - talrijke migraties en complexe historische omstandigheden, snelle ontwikkeling van landschappen - dit alles heeft enerzijds geleid tot sterke individuele verschillen tussen individuen en aan de ene kant tot een verzachting van de verschillen tussen Superethnosen. Vervolgens zullen we de invloed bekijken van een andere factor die sinds het tijdperk van de Verlichting zeer belangrijk is geworden - dit is de factor van geopolitiek en economische omstandigheden, evenals jurisdictie - kenmerken van wetgeving, en we zullen dit alles in volgende lezingen bespreken. Laten we nu terugkeren naar de conclusies uit eerdere lezingen. De Russische ziel werd bijvoorbeeld gevormd als resultaat van complexe processen - historisch, migratie, landschap, op de kruising van Oost en West. Hier hebben we onder andere een mengeling van vele etnische groepen tot één zeer tegenstrijdige Russische Superethnos – tegenstrijdig vanwege de zeer talrijke ongelijke landschappen en de relaties van alle etnische groepen die daarmee in Rusland vermengd zijn. The Russian Soul is uiterst tegenstrijdig en complex, ruw en verfijnd tegelijk. En de Russische Ziel geeft mensen geboren en levend in Rusland dit facet van inconsistentie, de wil tot ruimte en verbinding met de Russische Moeder Aarde aan de ene kant, en talloze verwikkelingen en vreemde overeenkomsten met de goden die deel uitmaken van de Totale Klant aan de andere kant. andere kant. De complexiteit van de Russische ziel wordt uitstekend weerspiegeld in de werken van de Russische klassieke literatuur, vooral Dostojevski, dus we blijven het onderwerp 'Ben ik een man of een bevend wezen' op de achtergrond houden, en ik zal er in de volgende keer op uitweiden. lezing. Als je naar zo’n gebied als wetgeving kijkt, kun je overigens niet alle etnische groepen aan dezelfde maatstaf meten, of de westerse of Amerikaanse wetgeving kopiëren. De Russische ziel zit opgesloten in het rechtssysteem van het Westen, en de westerse mens heeft daar zin in kaas. Het is heel belangrijk dat de wetgeving zich aanpast aan de omstandigheden van de ziel, en niet andersom. Dit was bijvoorbeeld het geval in de middeleeuwen in Azië. Nu is Azië gebouwd op het westerse wetgevingsmodel. Maar dit is een onderwerp voor een aparte studie. We zullen het bespreken in samenhang met de filosofie van het structuralisme en het poststructuralisme, met de revolutionaire opvattingen over dit onderwerp van moderne filosofen als Michel Foucault, Jean Baudrillard, Gilles Deleuze... Maar daarvoor hebben we nog een lange weg te gaan. - door de complexiteit van de Russische ziel, weerspiegeld in de werken van Dostojevski, Poesjkin, Gogol, Tsjechov, Tolstoj, Vampilov en niet alleen schrijvers, maar ook kunstenaars, componisten, wetenschappers, toegewijden. Dan – het belangrijke thema van de meer universele Shakespeare-plots, die de fundamentele mythe van de geboorte van de Held onthullen in een verstrooiing van diversiteit aan variaties van dit complot, door een analyse van de geschiedenis, geopolitiek en economie van de afgelopen paar eeuwen, en vooral de 20e, via de klassiekers van de 20e eeuw en nog veel meer....Meer De Ziel is een voortzetting van de Ziel van de Familie, die een belangrijke rol speelt in de ontwikkeling en openbaring ervan, evenals in verbindingen en overeenkomsten met de goden en structuurGeaggregeerde klant. We zien dus dat in de historische tijd zelfs het concept van de ziel een significante evolutie ondergaat, en nog meer specifieke incarnaties... De ontwikkeling van elke specifieke ziel, het individuatieproces wordt geassocieerd met de mythe van de Held, de groei en vorming van het ego, de verbinding van het ego met het geheel van de klant, waardoor het zich uitbreidt naar een transpersoonlijke schaal, en vervolgens een nog grotere expansie - door hereniging met de schaal van het gezin, en vervolgens met de schaal van de Russische (Aziatische, Europese, etc.) Ziel en verdere uitbreiding naar de Wereldziel, d.w.z. dit is het pad van de verloren zoon, van de fundamentele mythe naar zichzelf, maar door de verrijking van de meest veelzijdige en tegenstrijdige individuele kenmerken en ervaringen. En deze beweging vindt plaats terwijl de ruimte van het wortelstoklabyrint gevuld wordt met steeds nieuwe paden van unieke individuele ervaringen. Nu een beetje lyrische stijl. Ik heb de eigenlijke hoofdconclusies van deze lezing gemaakt en wil deze graag afsluiten met enkele fragmenten uit moderne klassiekers, uit Hermann Hesse en zijn roman “Demian”, ter illustratie van het eerste deel van de lezing: “Mijn wereld werd steeds onwerkelijker en valser. Ik weet niet hoeveel ouders hier kunnen doen, en ik neem het mijn ouders helemaal niet kwalijk. Het was mijn taak om met mezelf om te gaan en mijn weg te vinden, en ik heb mijn werk slecht gedaan, zoals de meeste welopgevoede mensen. Iedereen ervaart deze moeilijkheid. Voor de gemiddelde persoon is dit het punt in het leven waarop de dictaten van het eigen leven het meest brute geschil met de buitenwereld aangaan, waar de weg voorwaarts wordt gewonnen in de zwaarste strijd. Velen ervaren dat sterven en opnieuw geboren worden, wat ons lot is, alleen deze ene keer in ons hele leven – tijdens het verval en de langzame vernietiging van de kindertijd, wanneer alles waar we van hielden ons verlaat en we plotseling de eenzaamheid en de dodelijke kou van de wereld voelen. ruimte. En velen hangen voor altijd aan deze rots en houden zich hun hele leven pijnlijk vast aan het onherstelbare verleden, aan de droom van een verloren paradijs, de ergste, meest moorddadige droom ter wereld. Ondanks al mijn twijfels, door alle ervaringen uit mijn kindertijd, heb ik wist nog steeds heel veel over de authenticiteit van het religieuze leven dat bijvoorbeeld mijn ouders leidden, en vond er niets onwaardigs of hypocriet in. Nee, ik had nog steeds een diep respect voor religie. Alleen Demian heeft mij geleerd om anders naar deze legendes, naar deze geloofsdogma’s te kijken, ze vrijer, persoonlijker, speelser en met meer verbeeldingskracht te interpreteren; in ieder geval luisterde ik altijd gewillig en met plezier naar de vertolkingen die hij mij aanbood. Veel leek mij echter te hard, en dat gold ook voor het verhaal over Kaïn. En een keer, tijdens de bevestigingslessen, maakte hij me bang met een oordeel dat misschien nog gewaagder was. De leraar sprak over Golgotha. Het bijbelverhaal over het lijden en de dood van de Verlosser heeft sinds de oudheid een diepe indruk op mij achtergelaten. In de vroege kinderjaren, soms, vooral op Goede Vrijdag, nadat mijn vader dit verhaal hardop had voorgelezen, heb ik dat oprecht gedaan Met heel mijn ziel leefde ik in deze treurige, mooie, bleke, spookachtige en toch ongelooflijk levende wereld, in de tuin van Gethsemane en op Golgotha, en toen ik luisterde naar Bachs passies voor Matteüs, klonk de duistere, krachtige uitstraling van pijn die uitging van deze mysterieuze wereld vervulde mij met mystiek ontzag. Zelfs vandaag de dag vind ik in deze muziek en in “Actus tragicus” nog steeds het ideaal van alle poëzie, alle artistieke expressie. Dus aan het eind van de les zei Demian peinzend tegen mij: “Er is hier iets, Sinclair, dat ik niet heb. Ik vind het niet leuk. Lees dit verhaal opnieuw en proef het, er zit hier enige vulgariteit in. Vooral de aflevering met de twee overvallers. Een prachtig beeld - drie kruisen die op een nabijgelegen heuvel staan! Maar hier komt dit sentimentele waarschuwende verhaal over een fatsoenlijke overvaller! Aanvankelijk was hij een crimineel en beging hij gemene daden, God weet wat, en plotseling ontdooit hij en viert hij dit soort betraande feestdagen van correctie en berouw. Wat is de zin van zo’n berouw op twee stappen van het graf, zeg maar? Dit is wederom niets meer dan een gewoon priesterlijk verhaal,suikerachtig en oneerlijk, ontroerend sentimenteel en met een moraliserende achtergrond. Als je vandaag een van deze twee overvallers als vrienden zou moeten kiezen, of zou moeten beslissen wie van hen je liever vertrouwt, zou je natuurlijk niet voor deze zeurderige berouwvolle persoon kiezen. Nee, je zou iemand anders kiezen, hij is een geweldige kerel, hij heeft karakter. Hij geeft niets om berouw, wat in zijn positie alleen maar mooi geklets kan zijn, hij volgt zijn eigen pad tot het einde en doet op het laatste moment geen afstand van de duivel, die hem tot nu toe heeft geholpen. Hij heeft karakter, en mensen met karakter in de bijbelse geschiedenis zijn vaak de verliezers. Misschien is hij ook een nakomeling van Kaïn. Denk je niet dat ik verbijsterd was? Hierin, in de geschiedenis van de kruisiging, beschouwde ik mezelf als deskundig, en nu pas zag ik hoe weinig persoonlijks, hoe weinig verbeeldingskracht en fantasie ik toonde toen ik ernaar luisterde en las. De nieuwe gedachte van Demian vond ik echter onaangenaam; het dreigde de ideeën die ik voor mezelf als onwankelbaar beschouwde, omver te werpen. Nee, het was onmogelijk om alles en iedereen zo te behandelen, zelfs een heilige. Hij merkte mijn weerstand op, zoals altijd, onmiddellijk, voordat ik tijd had om iets te zeggen .” Wees gewoon niet serieus! Maar ik zal je wat vertellen: hier is een van die punten waarop de tekortkoming van deze religie heel duidelijk zichtbaar is. Dit is waar we het over hebben: deze hele God, zowel in het Oude als in het Nieuwe Testament, is een opmerkelijke figuur, maar niet wat hij in essentie zou moeten vertegenwoordigen. Hij is alles goed, nobel, vaderlijk, mooi, ook verheven, sentimenteel, heel goed! Maar de wereld bestaat ook uit iets anders. En dit alles wordt eenvoudigweg aan de duivel gegeven, en dit hele deel van de wereld, deze hele helft is verborgen en stil gehouden. Op dezelfde manier verheerlijken ze God als de vader van al het leven, maar al het seksuele leven, waarop het leven berust, wordt eenvoudigweg stil gehouden, of zelfs tot de duivel en tot zonde verklaard! Ik heb niets tegen het eren van deze god Jehovah, absoluut niets. Maar ik denk dat we alles moeten eren en als heilig moeten beschouwen, de hele wereld, en niet alleen deze kunstmatig gescheiden, officiële helft! Dit betekent dat we naast aanbidding ook dienst aan de duivel nodig hebben. Dit zou naar mijn mening juist zijn. Of het zou nodig zijn om een ​​god te creëren waartoe ook de duivel behoort, een god voor wie je je ogen niet hoeft te sluiten als de meest natuurlijke dingen ter wereld gebeuren. Hij raakte, in tegenstelling tot zijn gewoonte, zelfs opgewonden, maar glimlachte onmiddellijk en viel me niet meer lastig. En in mij raakten deze woorden het mysterie van mijn hele adolescentie, dat ik elk uur in mezelf droeg, zonder er ooit een woord over te zeggen tegen iemand. Wat Demian toen zei over God en de duivel, over de goddelijke functionaris en over de verzwegen duivelse wereld – dit was precies mijn eigen gedachte, mijn eigen mythe, de gedachte aan twee werelden of twee helften van de wereld – licht en donker. Het besef dat mijn probleem het probleem is van alle mensen, het probleem van al het leven en al het denken, overschaduwde mij als een heilige schaduw, en ik werd overmand door angst en ontzag toen ik zag en plotseling voelde hoe diep mijn diepste leven, mijn meest persoonlijke gedachten waren betrokken bij de eeuwige stroom van geweldige ideeën. Dit bewustzijn was niet vreugdevol, hoewel het iets bevestigde en op de een of andere manier aangenaam was. Het was hard en grof, omdat het verantwoordelijkheid overbracht, het einde van de kindertijd, het begin van de onafhankelijkheid.’ En nog een fragment uit ‘Demian’, het staat eerder in de chronologie van de tekst, maar ik heb het later geplaatst. Demian verschijnt na weer een les. 'O, ik heb je les bijgewoond,' zei hij geanimeerd. 'Dit verhaal gaat over Kaïn, die een zegel op zichzelf droeg, toch?' Vind je haar leuk? Nee, ik vond zelden iets leuk dat we moesten leren. Maar ik durfde het niet te zeggen, ik had het gevoel dat een volwassene tegen mij praatte. Ik zei dat ik dit verhaal leuk vond. Damian klopte me op de schouder. 'Je hoeft niet tegen mij te doen alsof, lieverd.' Maar dit verhaal is echt interessant, veel interessanter, denk ik, dan de meeste andere die op school studeren.De leraar zei hier niet veel over, alleen de gebruikelijke dingen over God, zonde, enzovoort. Maar ik denk...' Hij zweeg even en vroeg glimlachend: 'Ben je hierin geïnteresseerd?' 'Dus ik denk,' vervolgde hij, 'dat dit verhaal over Kaïn op een heel andere manier kan worden begrepen.' De meeste dingen die ons worden geleerd zijn natuurlijk volkomen waar en correct, maar je kunt alles heel anders bekijken dan de leraren, en dan krijgen ze voor het grootste deel een veel betere betekenis. Met deze Kaïn bijvoorbeeld en de stempel die erop staat, kunnen we niet helemaal tevreden zijn over de vorm waarin we hem gepresenteerd krijgen. Denk je niet dat dat zo is? Dat hij, nadat hij ruzie heeft gemaakt, zijn broer vermoordt, dit kan natuurlijk gebeuren, en dat hij dan bang wordt en zijn schuld toegeeft, is ook mogelijk. Maar het feit dat hij vanwege zijn lafheid ook een bevel krijgt dat hem beschermt en alle anderen angst inboezemt, is nog steeds behoorlijk vreemd, zei ik geïnteresseerd: dit begon me te interesseren. 'Maar hoe kunnen we dit verhaal anders verklaren ?Hij klopte me op de schouder. Er was een zegel waarmee dit verhaal begon. Er was een bepaalde man en er was iets in zijn gezicht dat anderen bang maakte. Ze durfden hem niet aan te raken, hij dwong respect af van hen, van hemzelf en van zijn kinderen. Maar waarschijnlijk, en zelfs zeker, was het niet echt een zegel op het voorhoofd, zoals een poststempel het leven zelden zulke grove grappen maakt; Het was eerder een licht merkbare griezeligheid, iets meer intelligentie en moed in de blik dan mensen gewend waren. Deze man had kracht; mensen waren timide in het bijzijn van deze man. Er zat een ‘zegel’ op. Dit kan op elke gewenste manier worden uitgelegd. En “alles” is altijd iets dat handig is en bevestigt dat je gelijk hebt. Er werd gevreesd voor de kinderen van Kaïn; zij hadden een “zegel” op zich. Dus zagen ze in de pers niet wat het was, geen beloning, maar het tegenovergestelde. Er werd gezegd dat jongens met dit zegel griezelig waren, en dat waren ze ook. Mensen met moed en karakter zijn altijd erg griezelig tegen andere mensen. De aanwezigheid van een ras van onbevreesde en verschrikkelijke mensen was erg lastig, en dus verbonden ze een bijnaam en een sprookje aan deze familie om wraak op hen te nemen, om zichzelf een beetje te belonen voor alle angsten die ze hadden. volhouden. Begrijp je het? - Ja... dat wil zeggen... het blijkt dat Kaïn helemaal niet slecht was? En dat betekent dat dit hele verhaal in de Bijbel in wezen niet waar is - ja en nee. Zulke oude, oude verhalen zijn altijd waar, maar ze worden niet altijd opgeschreven en ze worden niet altijd uitgelegd zoals het hoort. Kortom, ik denk dat Kaïn een geweldige kerel was, en alleen omdat ze bang voor hem waren, was dit verhaal aan hem gehecht. Dit verhaal was slechts een gerucht, iets waar mensen over praten, maar het bleek waar te zijn in zoverre Kaïn en zijn kinderen feitelijk een soort ‘zegel’ op zichzelf droegen en niet waren zoals de meeste mensen. Ik was verbaasd. En jij Denk je dat dit betekent dat dit verhaal over de moord niet waar is? – vroeg ik opgewonden. “Oh nee!” Dit is zeer zeker waar. De sterken doodden de zwakken. Of het werkelijk zijn broer was, daarover kunnen twijfels bestaan. Het maakt niet uit, alle mensen zijn tenslotte broers. Dus de sterken doodden de zwakken. Misschien was het een heroïsche daad, misschien ook niet. Hoe dan ook, de andere zwakkelingen waren nu bang, ze klaagden op alle mogelijke manieren, en als hen werd gevraagd: “Waarom vermoord je hem niet gewoon?”, zeiden ze niet: “Omdat we lafaards zijn”, maar zei: “Dat kan niet, er is geen zegel. God heeft hem gemarkeerd!” Dit is waarschijnlijk hoe dit bedrog is ontstaan... Ik houd u echter vast. Tot ziens!" Dit zijn de vrijheidslievende gedachten die zich manifesteren en zich naar mijn mening zouden moeten manifesteren in de tienercrisis en naarmate de volwassenheid nadert. Dan wordt alles rustiger, dan wordt alles anders, denkt een volwassene in andere categorieën. Er is rebellie nodig, het afscheuren van maskers, het afscheuren van het superego, dat wordt gepersonifieerd in het vader-moedercomplex. Het moet gebeuren, waarna een mens volwassen wordt, alleen met de wereld. En dan zullen we zien hoe dit gebeurt in het leven van een gemiddeld mens..., maar we beginnen niet met het gemiddelde, maar met het helemaal niet. gemiddelde Nietzsche en de zijne"…