Toen ik begon met consultancy, vroeg ik eens aan klanten die droomden van een 'echte relatie': - Wat betekent 'echt' voor een partner? haar behoeften bevredigen? Of wil ze nodig zijn? Zo kwamen we langzamerhand bij de werkelijke behoefte. Later begon ik zelf te denken: WAAR zijn relaties voor nodig? En wanneer worden ze ‘echt’, ‘volwassen’? Ik kwam tot de conclusie dat ik bereid was een relatie 'volwassen' te noemen omwille van een relatie. Twee mensen kwamen bijvoorbeeld samen om een ​​financieel probleem op te lossen. Maar zodra alles beter gaat met de financiën (of niet), wordt de relatie overbodig. Ook is er op een gegeven moment geen behoefte aan relaties die zijn gecreëerd “in het belang van de kinderen” (kinderen worden volwassen...) En zelfs relaties “om niet alleen te zijn” verliezen hun relevantie - een persoon houdt op bang zijn voor eenzaamheid, of beseffen dat het bij een koppel nergens verdwijnt. Daarom kwam ik tot de conclusie dat ik bereid ben een relatie volwassen te noemen waarin beide partners het in zichzelf eens zijn en met elkaar hebben afgesproken om samen te zijn. . Financiële problemen worden opgelost - Uitstekend! Nieuwe ontwikkelingsmogelijkheden. Kinderen zijn volwassen geworden – een nieuwe mate van vrijheid! Enzovoort. Dan zijn moeilijkheden bij een paar niet langer een reden voor een breuk. Nu denk ik dat dit geen ‘volwassen fase’ is. Volwassen relaties zijn alleen mogelijk tussen twee volwassen mensen. Ieder van hen heeft niet alleen geleerd zijn eigen behoeften te bevredigen, maar is ook bereid iets van de ander te accepteren. En je kunt weigeren als je er nog niet klaar voor bent. En ik leerde geven. En accepteer ook rustig de weigering. En beiden leerden in dialoog te leven. En tegelijkertijd alleen met jezelf. Wanneer kan dit? Volgens mijn gevoelens, wanneer alle kwesties van geliefd zijn en niet leuk gevonden worden, in jezelf zijn opgelost. Dan stop ik met het doen gelden van mezelf via mijn partner. Ik ben blij met zijn uitingen van liefde, en tegelijkertijd weet ik zelf met heel mijn gevoel dat er van mij gehouden wordt. Geliefd door de wereld, door haar ouders, door haar partner, door haar vrienden. Als ik mijn partner (en hij dus ook mij) niet meer zie als een bron van professionele of andere groei. Enzovoort... Ieder van ons wordt een zelfvoorzienend persoon. En de eerste vraag die de groepsleden hoorden, terwijl ze hun theorie deelden: - Dus WAAROM DAN een relatie hebben?! Het antwoord ontstond, alsof het via mij was: - Gewoon zoals dat. Voor de lol))Hoe je een kat krijgt. Zijn. Om naar zijn ontroerende gezicht te kijken. Glimlach om zijn spinnen. Meditatief zijn toilet schoonmaken. Simpelweg omdat ik het leuk vind om samen te leven met een kat. En dit is fundamenteel anders dan "er was geen verdriet - de vrouw kocht een varken." Er zijn geen verdriet of problemen in het verhaal met de kat! Zelfs als hij het nieuwe behang eraf trekt en aan de gordijnen hangt. Al deze kansen worden aanvankelijk aangenomen. En ze zijn gewoon een feit. Dit is wat ik vandaag de dag herken als een ‘volwassen relatie’. Simpelweg omdat “een kat vanuit elke hoek goed en interessant is" ))