Fenomenologie en de daarvan afgeleide psychotherapeutische methode vormen een van de basisfundamenten van dialoogfenomenologische psychotherapie. Omdat de fenomenologische methode echter door veel gebieden van de moderne psychotherapie wordt ‘overgenomen’, bestaat er binnen het raamwerk van dit werk een behoefte om de originaliteit te bepalen waarmee deze wordt gebruikt binnen het raamwerk van experiëntiële psychotherapie. Dialoog-fenomenologische psychotherapie is in grote lijnen een statement-psychotherapie. De enige adequate basis voor de interventie van de therapeut is de natuurlijke fenomenologische dynamiek van het vakgebied. Meer precies, de huidige context. Maar het belangrijkste is dat de interventie wordt bepaald door deze context, en niet door de therapeut. Deze laatste fungeert als professionele dirigent van de interventie. In zekere zin is het niet de therapeut die de interventie kiest, maar de interventie zelf die hem kiest. Op het moment van de interventie zelf zijn zij en de therapeut die deze uitvoert in essentie niet van elkaar te onderscheiden. Het kan ongebruikelijk zijn dat u dit hoort, maar probeer dit proefschrift in gedachten te houden. Laat hem doordringen in uw ideeën over de essentie van psychotherapie. Dit is een soort nieuwe kijk op de aard van wat je al elke dag in psychotherapie waarneemt. Dit is eenvoudigweg een ander verzamelpunt van professioneel bewustzijn, dat niettemin uw praktijk radicaal kan veranderen. We zijn gewend te denken dat de bron van de fenomenologische stroom een ​​of ander onderwerp van contact is. Zijn bewustzijn geeft aanleiding tot bepaalde verschijnselen, die, na elkaar, contact en het hele fenomenologische veld vormen. Als er naast dit onderwerp een ander onderwerp verschijnt en ze hun aandacht op elkaar richten, dan vindt er een contact plaats (meer precies, het kan gebeuren), dat vanuit fenomenologisch oogpunt doordrenkt is met verschijnselen die, zoals voorheen, door beide worden geproduceerd. deelnemers aan deze bijeenkomst. Deze stand van zaken is tenminste duidelijk vanuit het gezichtspunt van het individualistische bewustzijn van de westerse mens. Hier komen de mogelijke middelen voor psychotherapie vandaan. In het bijzonder Gestalttherapie. Door op een voor hem bekende manier contact te leggen met de therapeut of door te praten over relaties met andere mensen, roept de cliënt bepaalde reacties op bij de therapeut, die, zoals u begrijpt, de verschijnselen van het ‘laatste’ zijn. Vervolgens formuleert de therapeut, geleid door een of andere therapeutische hypothese die verschijnt als reactie op een poging om de opkomende verschijnselen te analyseren, een passende interventie gericht op het creëren van een nieuwe ervaring bij de cliënt of het vergroten van het bewustzijn. Uiteraard houdt hij daarbij, expliciet of impliciet, rekening met de medische geschiedenis van de cliënt, de geschiedenis van de ontwikkeling van de therapeutische relatie, aannames over het type organisatie van zijn persoonlijkheid, de therapeutische prognose, etc. Elke interventie is gepast. Om de lijn met betrekking tot het gebruik van de fenomenologische methode samen te vatten, zou ik willen benadrukken dat in de meest algemene vorm de verschijnselen die voor de therapeut verschijnen een bron van verandering en invloed zijn op de fenomenologie van de cliënt. Laten we terugkeren naar de dialoogfenomenologische psychotherapie. Vanuit dit gezichtspunt zijn zowel de therapeut als de cliënt niets meer dan een bepaald feitelijk geheel van verschijnselen die tot de velddynamiek behoren en die, laat ik u eraan herinneren, worden gereguleerd door twee veldvectoren: ervaring en concepten. Dit is de aard van het veld. Jij en ik zijn er in zekere zin ‘uittreksels’ van. Of preciezer: segmenten van het veld waarvan het fenomenologische ontwerp wordt gevormd (en elke seconde wordt gevormd) door ervaring en concepten. Dit laatste - in grotere mate. Het is om deze reden dat elk fenomeen dat zich in het veld voordoet, alleen tot de situatie van het veld behoort. Elke poging om het aan een van de segmenten toe te schrijven, vertekent de realiteit van de aard van het vakgebied. Welke impact heeft deze transformatie van de fenomenologie op de psychotherapeutische praktijk? Het heeft onvermijdelijk gevolgen voor de professionele positie van de therapeut. Nu is hij niet de bron van veldfenomenen, maar een waarnemer van de fenomenologische dynamiek ervan. Bovendien, elk fenomeen dat in contact leek te komen door het feit zelfuiterlijk wordt toegeschreven aan het contact – d.w.z. zowel therapeut als cliënt. Daarom verandert de taak van de therapeut aanzienlijk: hij is een getrainde waarnemer in het veld, die opmerkt wat er gebeurt tijdens het contact, de mogelijkheid geeft om een ​​of andere interventie te vormen en deze in de therapie uit te spreken. Zoals ik al heb gezegd, is experiëntiële psychotherapie een statement-psychotherapie, en niet een project dat persoonlijke verandering mogelijk maakt. Maar eerlijk gezegd is het de moeite waard om nog een belangrijk punt op te merken: de verklaring van het fenomeen is in dit geval niet alleen een registratie van wat al beschikbaar is in het veld. Nee – dit is ook de manier waarop het wordt gevormd. Zo vormt het veld zichzelf en zorgt het voor de dynamiek ervan. Het veld bestaat niet los van zijn agenten. Buiten hun aanwezigheid en ervaring zou er sprake zijn van een bepaalde reeks mogelijkheden. Een soort superpositie van de mogelijke toestanden. Laten we verder gaan, aangezien hier onvermijdelijk nieuwe vragen rijzen. Hoe zijn bepaalde interventies bijvoorbeeld gebaseerd op de observatie van verschijnselen? De waarnemer kan 5 tot 9 objecten in zijn aandachtsgebied houden. Omdat het veld van ons bewustzijn echter een dynamiek van figuur en grond is, is een in bewustzijn getrainde therapeut op zijn minst potentieel gewaar van enkele tientallen verschijnselen tegelijk. Dit is het bereik waarbinnen een therapeutische interventie kan worden ontworpen. Verder is er, zoals ik al heb gezegd, een alternatief mogelijk waarin de therapeut deze reeks verschijnselen kan verwerken met het concept van de vrije keuze, die de drijvende kracht is achter de ervaring. Uiteraard doet de ervaringsgerichte psychotherapie een beroep op de vrije keuze. Dit betekent dat ik als therapeut uit de hele rijkdom aan veldverschijnselen er een aantal selecteer die de context presenteren en een passende interventie doen. Het is belangrijk om hier te benadrukken dat de basis voor interventie juist de context is, d.w.z. verschillende verschijnselen die met elkaar verband houden door natuurlijke valentie. Een interventie gebaseerd op één fenomeen is doorgaans zeer instabiel vanwege de vaagheid ervan. Als u bijvoorbeeld eenvoudigweg uw huidige gevoel met de cliënt wilt delen: 'Ik voel me gekwetst', zult u hoogstwaarschijnlijk een verrast of verward gezicht tegenover u zien. Maar als binnen het raamwerk van één interventie de hele fenomenologische context waarin dit gevoel is ingebed wordt gehoord, zij het kortstondig, dan kan de dynamiek van het veld aanzienlijk worden getransformeerd en zal de cliënt daar hoogstwaarschijnlijk van onder de indruk zijn. De interventie ‘Toen je over je relatie met je vader sprak, voelde ik pijn die… (hier is een link naar een specifieke episode), en ik wilde…’ is bijvoorbeeld veel stabieler en potentieel effectiever in termen van ondersteuning van de ervaring. Om ervoor te zorgen dat uw interventie niet alleen de fenomenologische context van de therapie enigszins verrijkt, maar ook bijdraagt ​​aan de ervaring, is het belangrijk dat deze wordt uitgevoerd in contact met een high. mate van psychologische aanwezigheid. Als u eenvoudigweg de juiste zin zegt, zal er hoogstwaarschijnlijk niets in het contact veranderen. Maar als je met je hart aanwezig bent bij je interventie, is de kans groter dat dit de basis van de ervaring vormt. Laten we zeggen dat we een interventie hebben gedaan. Wat is het volgende? Is dit het einde van ons werk of niet? Natuurlijk niet. Uw therapeutische interventie is bedoeld om de natuurlijke fenomenologische dynamiek van het vakgebied te ondersteunen. Als de omstandigheden dus goed zijn en het het hart van je cliënt bereikt, transformeert het onvermijdelijk de fenomenologische context. Als reactie hierop veranderde bijvoorbeeld de gemoedstoestand van de cliënt, verschenen bepaalde gevoelens of verlangens - bovendien verschenen er nieuwe verschijnselen zowel in hem als in jou. Ook hier kan elk van deze, binnen de juiste context, de basis vormen voor een andere interventie. Met andere woorden: we kunnen de cliënt vragen om ons persoonlijk te vertellen wat er nu met hem gebeurt, of een interventie opbouwen op basis van ‘zijn’ verschijnselen. En dit is opnieuw een kwestie van keuze. Het is belangrijk dat de interventie vrij wordt gekozen en in contact wordt gebracht met een hoge mate van betrokkenheid.