Van de auteur: Het sprookje van de auteur, geschreven voor het individuele probleem van de cliënt. Meestal gaan mensen de noodzaak van verandering begrijpen wanneer hele lagen van het leven langzaam maar zeker voor hun ogen uit elkaar vallen ... Coachverhaal over een aangenomen gevoel. Toen de cactus bloeide. In een klein, zonnig stadje, met kleine straatjes, stond een klein, gezellig huis. Net zo klein als alle kleine huisjes in deze straat in een klein stadje. En in dit kleine, gezellige huis woonde een heel vriendelijk gezin: mama, papa en een aardig dochtertje. Respect, openheid en kalmte heersten in hun gezin, en alle gezinsleden waren zo verenigd dat ze alles deden en samen ontspanden. In de zomer gingen ze de stad uit, het bos in en naar de rivier. In de winter hadden ze plezier bij het sleeën van de heuvel. Ze hadden veel vrienden, vriendelijke families zoals hun familie. Ze hadden plezier op feestdagen, en op weekdagen gingen ze, net als iedereen, naar hun werk, en de kinderen gingen naar de kleuterschool. Het was een gewone werkdag, het was interessant, zoals alle werkdagen. De vrouw hield heel veel van haar werk. was trots op haar beroep, en vooral op het team. Hij was jong, opgewekt en vriendelijk, zodat het werk heel gemakkelijk was en de dag snel en onopgemerkt voorbij vloog. En zo liep er weer een werkdag ten einde, collega's en vrienden spraken af ​​hoe ze samen naar huis zouden gaan, maar de vrouw weigerde de reis. Ze wilde naar huis lopen. Het was een heerlijke herfsttijd buiten. De warme zon scheen, gevallen gele en rode bladeren lagen op de grond. Ze liep door het park, de bladeren ritselden onder haar voeten. Haar pad liep door een kleine markt. Haar blik bleef hangen bij de toonbank met kamerbloemen. Het waren er veel, maar tussen de vele grote bloempotten zat een kleine, pluizige cactus. Hij zag eruit als een pasgeboren kip, hij had geen doornen, maar was een zacht pluisje met een asgrauwe tint. Hij leek zo zacht dat hij hem wilde aaien. De vrouw nam het in haar handen, bracht het naar haar lippen en fluisterde: "Schat, wat ben je schattig!" Ik wil je heel graag aaien!' - Neem het, dochter! Zo mooi en niet duur! En het allerbelangrijkste: het vereist geen speciale zorg! Hij vindt het zelfs heerlijk als mensen vergeten hem water te geven! En het zal een lust voor het oog zijn! Bovendien bloeit hij eens in de 100 jaar! Het is een groot wonder om een ​​bloeiende cactus te zien! Als je geluk hebt, bloeit hij natuurlijk eerder, stelde de bloemenverkoper voor. De vrouw kon zo'n wonder niet weigeren en kocht het, vooral omdat ze er zeker van was dat de cactus in hun huis het leuk zou vinden en zou bloeien. veel vroeger! De hele weg droeg ze hem zorgvuldig en vertelde hem in wat voor een geweldig, aardig gezin hij terecht zou komen. Wat een liefdevolle mensen wonen daar, haar geweldige echtgenoot en haar charmante dochter! De vrouw bracht de cactus mee naar huis en plantte hem meteen in de mooiste pot, zo klein en gezellig, met kleurrijke schilderijen. Ze plaatste de cactus op de meest prominente plek de kamer zodat het iedereen vreugde zou schenken! Elke dag werd ze wakker en maakte de grond los in een pot met een bloem, maar deze groeide nog steeds niet. Ze kocht zelfs speciaal land en verschillende meststoffen voor hem, maar hij zat nog steeds op één plek. De tijd verstreek, alles ging door zoals gewoonlijk, zij en haar man werkten, hun dochter groeide op. Maar op het werk lukte iets niet, de baas werd veeleisend, verhinderde me voortdurend om me op het werk te concentreren, riep me uit, schold me uit, het team begon voor mijn ogen uiteen te vallen, sommigen begonnen te vertrekken, anderen begonnen te komen. De vrouw hield natuurlijk niet van alles wat er gebeurde, maar ze verdroeg het, op de een of andere manier werkte ze, in het algemeen verdroeg ze wat er gebeurde, maar werk bracht, zoals voorheen, geen plezier. Maar verander je baan niet vanwege een slecht team en een tirannieke baas! Ze heeft haar hele leven aan dit werk gewijd! En ik wilde het niet veranderen! Ze kwam moe en depressief thuis, maar geloofde dat werk werk was en dat familie familie was. Het enige waar ze blij van werd was de cactus, die was zelfs een beetje gegroeid! Zo leefde dit gezin, de dochter ging naar school, ze is zo slim, ze houdt van studeren, maar ze valt haar moeder voortdurend lastig met haar huiswerk moe van deze lessen! - Ik wou dat ik snel aan de slag kon, dacht ik vrouw. En op het werk dacht ik: het zou sneller zijnga naar huis! Thuis was het lekker rustig, je kon je terugtrekken op je kamer en dromen. Alleen mijn man bleef te laat op zijn werk. Hij had al eerder vertraging gehad, maar waarschuwde ervoor. Op een avond was de vrouw het avondeten aan het klaarmaken, wachtend op haar man. Ze hield ervan om avonden met haar familie door te brengen, samen te eten en daarna kinderlotto te spelen of een poppenspel op te voeren. Maar het was al laat, ze aten alleen met hun dochter. Toen haar man thuiskwam van zijn werk, uitte ze boos haar wrok omdat ze hem niet had gewaarschuwd dat hij te laat was! De vrouw wilde haar man niet langer ontmoeten voor het avondeten, interesse tonen in zijn zaken, haar dochter was het beu om tijd door te brengen met haar lessen en pesters. Maar de cactus maakte me blij, hij groeide op de een of andere manier onmerkbaar, de stengel werd zo vlezig en krachtig, zijn kleine kanonnen veranderden in naalden. En zelfs mijn vrienden waren alles beu, ik ontmoette ze steeds minder. Soms wendden ze zich tot de vrouw met enkele verzoeken, maar ze wilde hen niet helpen of samen tijd doorbrengen. Ze werden een beetje saai, iedereen begon tekortkomingen te hebben. Hoe waren ze ooit eerder vrienden? - dacht de vrouw. De dagen werden saai en saai. Het is goed dat mijn man laat op zijn werk bleef, want als hij thuis is, vinden ze geen gemeenschappelijke taal. Om de een of andere reden doet hij alles verkeerd, alsof het expres is! En de dochter stopte weer met het vragen om hulp, ze ging alleen zitten, studeerde, speelde met iets. 'Mijn moeder houdt van rust en stilte in huis, anders...' zei het meisje. Over het algemeen begon iedereen in het gezin communicatie te vermijden, “om de stilte niet te verstoren”... Niets maakte de vrouw gelukkig, maar eerder het tegenovergestelde. Alleen haar favoriete cactus - het gaf een spruit! Het was zo'n geluk! De vrouw transplanteerde hem met spoed en bracht hem naar de kamer van haar dochter. - Nu heb je dezelfde prachtige cactus! Laat hem groeien, zorg voor hem! - de vrouw strafte haar dochter. Deze kleine cactus was net zo pluizig en leek zacht en zacht, zoals degene die ze lang geleden kocht, maar liefst 20 jaar geleden. Haar dochter accepteerde het geschenk met plezier van haar moeder, omdat het was zo mooi - het kleine pluizige balletje! Ze zette hem op de vensterbank en ging zoals altijd op date met haar verloofde, want ze was al 22 jaar oud! De tijd verstreek en de cactus van haar dochter was nog steeds even klein, donzig en mooi, hoewel ze hem niet bevruchtte , vergat hem water te geven en plantte hem niet eens in een nieuwe pot. Ze nam hem gewoon mee toen ze trouwde. Na een tijdje verscheen er een kleine prinses in hun vrolijke vriendelijke familie, hun dochter! Ze groeide snel, zelfs de cactus groeide langzamer. En nu speelt ze met een bal en... hij raakt de favoriete cactus van haar moeder. “Dit is de cactus die ik van mijn moeder heb gekregen!” - de vrouw werd erg boos en schold haar dochter uit. De cactus moest in een andere pot worden overgeplant, beter dan de oude, en het land werd ervoor gekocht met kunstmest. En ze legden hem op de vensterbank, achter het gordijn, zodat hij de bal niet opnieuw zou raken. “Hoe dan ook, hij heeft geen speciale zorg nodig, en water geven kun je vergeten”, zei mijn moeder toen de vrouw nog een kind was. Dus vergaten ze de cactus achter het gordijn. Alles ging door zoals voorheen. Zij en haar man deden alles samen, werkten en maakten het huis schoon terwijl ze ontspanden. Dus toen mijn man op een andere schoonmaakdag hielp het stof van de vensterbank te vegen en onhandig het gordijn opzij trok, bleef het achter de doornen van een cactus hangen en viel het op de grond. De pot brak, de bloem brak. De vrouw was erg boos, ze schreeuwde tegen haar man en ze kregen ruzie. Toen werd haar dochter betrapt en werd ze gestraft omdat ze het speelgoed niet op tijd had opgeborgen. Over het algemeen maakte iedereen ruzie! Na een tijdje, toen iedereen was afgekoeld en vrede had gesloten, was de vrouw de cactus al aan het herplanten in een nieuwe, mooie pot, maar ze werd ernstig geprikt door de doornen. Ze groeven zo diep in de huid, het waren er zo veel, dat ze uit pijn en woede besloot dat de cactus geen plaats had in hun huis, en dat ze hem naar het huis van haar moeder moest brengen mooie doos, versierd met bloemen en vlinders, en zorgvuldig geplaatst, er werd een pot met cactus in geplaatst, ze bonden het vast met een scharlaken satijnen lint en brachten het naar hun grootmoeder, die al een hele tijd nergens blij mee was,