-Mam, weet je nog dat twee meisjes, Ira en Anya, ons kwamen bezoeken? Raad eens welke van mij is!? - Ik herinner me deze roodharige... - Hoe raad je dat? - Ik vond haar meteen niet leuk! Als je gisteren vanaf het balkon riep: "Vanya, zet je hoed op!", En vandaag past je Vanya voorzichtig de sjaal op iemand aan - dit is het begin van een nieuwe fase in je leven en het leven van je kinderen Word volwassen, wij groeien weer met hen mee. We leren letters, gaan naar de eerste klas, ervaren de liefde van ons kind als onze eigen eerste liefde. We houden heel veel van en daarom willen we ons kind zo lang mogelijk beschermen tegen alledaagse moeilijkheden, ervaringen, alledaagse problemen, enz. Je kunt waarschijnlijk nooit helemaal voorbereid zijn op het feit dat kinderen volwassen zijn geworden en beginnen te bouwen een leven op zichzelf. Het hart van een ouder, zelfs bij een kind van twee meter lang, ziet zijn zoontje met een gebroken knie, dat zijn nek zo stevig omhelsde. Hoewel kinderen klein zijn, dromen we ervan ze als volwassenen te zien, onafhankelijke, talentvolle mensen. Als ze opgroeien, herinneren we ons hoe goed het was toen ze klein waren en ons nodig hadden. We proberen tevergeefs het verstrijken van de tijd te vertragen, hun jeugd en onze jeugd te verlengen. Ouderliefde is zo sterk en net zo onvoorspelbaar dat het een vreselijke ziekte kan genezen, ondersteunen, inspireren en misschien omgekeerd. Het kind is onze voortzetting, de belichaming van onze dromen, hoop, en soms gebeurt het dat we een toch al vrij onafhankelijke eenheid alleen maar blijven beschouwen als een deel van onszelf, die ons leven samenstelt en vult, terwijl we zijn recht op zijn eigen fouten en fouten beperken. prestaties, overwinningen en nederlagen, zijn keuze en jouw droom. ‘Ontsteking’ begint met het feit dat zonen en dochters opgroeien, persoonlijke relaties aangaan en langzaamaan hun eigen gezin stichten. De relatie tussen ouders en volwassen kinderen verandert en bereikt een nieuw niveau. Naarmate kinderen ouder worden, ontwikkelen ze hun eigen smaak, verlangens, voorkeuren en komen er geheimen naar boven. Ouderlijke zorg, voogdij en nog meer controle beginnen te belasten en soms zelfs irriteren. Op dit moment kan het voor ouders lijken dat het kind niet meer van hen houdt, hen vertrouwt en gehoorzaamt. Het kan voor ouders moeilijk zijn om te accepteren dat hun kinderen volwassen zijn geworden, onafhankelijk zijn geworden en klaar zijn om een ​​serieuze relatie op te bouwen. Sommigen zijn zichzelf twintig jaar geleden vergeten en proberen wanhopig met alle mogelijke middelen de controle te behouden en te blijven deelnemen aan het persoonlijke leven van het kind. En jongeren streven ernaar om koste wat het kost hun recht op vrijheid te verdedigen. Soms alleen maar om jezelf te bevrijden van ouderlijk toezicht. Het lijkt vreemd, maar soms is het voor ouders gemakkelijker om rustiger te slapen als hun zoon fietst of in clubs ‘rondhangt’ dan wanneer… hij zijn bruid in huis haalt). Ouders hebben een subjectief negatieve houding ten opzichte van zijn daden en zijn keuzes, enz. Vaak gaat deze fase gepaard met een ouder-kindconflict. De moeilijkheid is dat de deelnemers vooral gedreven worden door subjectieve impulsen aan de ene kant en gebrek aan ervaring aan de andere kant. Ouders beschouwen het, net als ouderen, als mogelijk om de keuzes van hun kind te becommentariëren, te adviseren en zelfs te bekritiseren. Het gebrek aan ervaring en, vaak, een positief voorbeeld in ouderlijke gezinnen verhindert jonge mensen om op competente en respectvolle wijze persoonlijke relaties en relaties op te bouwen met hun kinderen. ouders en de ouders van de partner. Hier zijn enkele van de meest voorkomende subjectieve redenen waarom ouders ‘tegen’ zijn: Angst voor de ouderdom. Het is moeilijk voor ouders (meestal moeders) om toe te geven dat hun kinderen al volwassen zijn en niet dezelfde zorg en controle nodig hebben als voorheen. De families van kinderen en kleinkinderen geven aan dat de moeder binnenkort grootmoeder kan worden, dat het leven de evenaar is gepasseerd en dat het tijd is om de ‘oogst’ binnen te halen. En als je daarvoor niet hebt geleefd zoals je zou willen, dan kan niet lang op de oogst worden gewacht. Wanneer er geen gevoel van voldoening is,er is geen positieve levenshouding om mee te delen, ik wil het samenvatten van de resultaten uitstellen... Gebrek aan persoonlijk leven. De kinderen zijn volwassen geworden, "het is niet nodig om 's nachts wakker te blijven, tussen de lessen door naar de kleuterschool te rennen, een behandeling te krijgen als ze ziek zijn" - Op hun veertigste begint het leven nog maar net! hoera, eindelijk! Daten, carrière, fitness, reizen, enz. - alles is mogelijk! Als er echter in het leven van een vrouw niets en niemand anders is dan een volwassen kind dat voor hem zorgt, dan ontstaat er een onvervangbare leegte in haar leven als de kinderen opgroeien en een zelfstandig leven beginnen. De betekenis gaat verloren. Vandaar de angsten, de angst voor eenzaamheid, het verlangen dat de kinderen langer bij hun moeder zijn, enz. Gebrek aan liefde. Deze reden volgt uit de twee bovenstaande. Omdat we geen liefde en aandacht voor onszelf ontvangen, proberen we hen vaak te dwingen totale controle te krijgen over degenen over wie we controle kunnen hebben, of denken te kunnen beheersen. We verschuilen ons achter opwinding en noemen het zorgelijk. We willen ons bewust zijn van alle zaken en relaties. We willen dat juist deze relaties worden opgebouwd volgens ons scenario en onze ‘zegen’. Zo creëren we voor onszelf de illusie dat er van ons gehouden wordt, dat er naar ons geluisterd wordt en dat er naar ons geluisterd wordt. En haar verliezen is echt eng. In feite is het niet ons eigen leven dat geleefd wordt, maar het leven van het object van onze controlerende liefde. Dit omvat ook moederlijke jaloezie. Het is soms moeilijk voor moeders om te accepteren dat niets de zorg van de moeder kan vervangen, en het is heel goed als die er is, maar dat haar reeds volwassen kuiken aandacht en liefde van een iets andere aard nodig heeft. Maar liefde delen met iemand anders is al moeilijk. Volwassen kinderen bevinden zich in een moeilijke situatie. Door hun daden ondermijnen moeders het vertrouwen van hun zoon in zichzelf, zijn keuze en het recht om onafhankelijke, serieuze beslissingen te nemen aanzienlijk. Het verlangen van de zonen om een ​​gulden middenweg te behouden, lokt hen uit om “op twee stoelen” te gaan staan, doet hen twijfelen aan hun keuze en staat hen niet toe de volledige verantwoordelijkheid voor hun leven te nemen. De woorden ‘Ik zei het je toch’ draaien immers voortdurend door mijn hoofd. ‘Ik heb je gewaarschuwd’, enz. Conflicten die onvermijdelijk ontstaan ​​tussen pas getrouwde echtgenoten worden verergerd en komen neer op de kwestie van de niet-acceptatie van hun gezin door ouders. Echtgenoten schuiven, in plaats van hun ‘jonge’ problemen op te lossen, gezamenlijk op zoek naar een uitweg uit de huidige situatie, de verantwoordelijkheid op elkaar af. Hij blijft twijfelen aan de juistheid van zijn partnerkeuze. En ze denkt dat hij onder invloed staat van zijn ouders. Vrouwen beschouwen het gedrag van deze man als onvolwassenheid, besluiteloosheid en gebrek aan liefde. Elk meisje droomt er tenslotte van dat niets haar 'met haar man' bedreigt, dat er van haar zal worden gehouden en de enige voor haar uitverkorene. Soms stopt de communicatie met ouders helemaal of wordt ze gereduceerd tot formaliteit. Onuitgesprokenheid en een gevoel van onbegrip tussen dierbaren zorgen steeds vaker voor een kloof tussen hen. Vertrouwen en familiebanden gaan verloren, wat vervolgens heel moeilijk te herstellen is. De herinnering aan een al lang bestaand conflict kan een leven lang blijven bestaan. Als volwassen kinderen zelf ouders worden en hun eigen gezin stichten, is de behoefte aan ouderlijke goedkeuring en respect vrij groot. Juist op dit moment wil ik heel graag goed advies en steun ontvangen, prestaties en plannen voor de toekomst delen, mijn volwassenheid, onafhankelijkheid en recht op volwassenheid bewijzen. Het is belangrijk dat ouders effectieve strategieën voor interactie accepteren, begrijpen, aanpassen en ontwikkelen met hun eigen kind. Ouders – oudere, ervaren mensen die meer wijsheid, geduld en liefde in hun hart hebben – hebben tenslotte de belangrijkste missie en verantwoordelijkheid om kinderen te helpen hun jonge gezinnen en gelukkige relaties te creëren. Hoe je de situatie kunt leren accepteren. Het ging toch gebeuren. Zie het positieve! Als een kind bezig is met persoonlijke relaties, is dit beter dan dubieuze gezelschappen, ‘feestjes’, gokken, alcohol of, God verhoede, drugs. Hoewel deze verleidingen vaak als een manier worden tegengekomen!