Iemand beweert dat het heel belangrijk is om een ​​kind te prijzen - om zijn sterke zelfwaardering te versterken. Anderen waarschuwen voor de gevaren van complimenten en zeggen dat het opgroeiende kind afhankelijk wordt van externe goedkeuring. Ik ben ervan overtuigd dat dit in dergelijke formuleringen een loos dispuut is. Het is hetzelfde als vragen: “Ademen of niet ademen?” We ademen allemaal. En we prijzen allemaal onze eigen kinderen, en niet alleen hen. Het lijkt mij dat de manier waarop we het doen belangrijker is, dus ik stel voor dat we met u over complimenten praten. Het verhaal dat ik wil delen is waarschijnlijk door al mijn patiënten gehoord. Het is fantastisch omdat het zich afspeelt in parallelle werkelijkheden. Laten we ons eens voorstellen... *** Er was eens in een sterrenstelsel ver, ver weg, in een van de vele universums, een zesjarig jongetje en natuurlijk tekende hij iets terwijl hij in zijn slaapzak zat. kamer. Toen hij klaar was met zijn werk, pakte hij met zichtbaar ongeduld en enthousiasme zijn tekening en rende weg om hem naar zijn grootmoeder in de kamer ernaast te brengen. - Kijk, oma, ik heb het getekend! - Oh! Wat heb je? Nijlpaard!? – riep de nog niet oudere vrouw uit. ‘Nee,’ fronste de jongen een beetje: ‘Het is een giraffe.’ - Giraf?! – de vrouw vouwde haar handen, “Wauw!” Hoe heb je zo'n wonder bereikt!? Geweldig! Wat een prachtige giraffe heb je gemaakt! Wauw! Mijn kleinzoon is een kunstenaar. Je bent geweldig geworden. Ik ben zo trots op je! De enigszins ontevreden blik van de jongen werd gladder en hij begon te glimlachen. En oma ging naar de ladekast, haalde een lijst uit de onderste lade, die af en toe een beetje stoffig was... - Laten we je meesterwerk in deze lijst plaatsen en in de keuken hangen. Nee! Beter in de woonkamer. De vrouw deed wat ze zei en verliet met haar kleinzoon de kamer. Op de ladekast lag een standaard vel papier in ZY-8-formaat (nou ja, dit zijn de formaten in dat sterrenstelsel): First Degree Diploma - voor de winnaar van de Rolan Cooking Competition. (Ik weet echt niets van papierformaten in dat universum, of van de Rolan-cultuur daar, maar ik weet zeker dat ze heel goed kookt, wat ze daar ook kookt.) En op dit moment, ergens in een parallel universum , dezelfde zesjarige jongen, barstend van al zijn vreugde en liefde, rende naar zijn vader en zei: "Kijk, papa, ik heb het getekend." - Hm. Wat heb je hier? - Dit is een giraffe. De vader pakte de tekening en ging op de bank zitten: - Ja, ja. Laten we naar je giraffe kijken. De man bestudeerde de tekening enige tijd. - Luister, zoon. Waar heb je zulke giraffen gezien? Echte giraffen hebben een langere nek en compleet andere hoeven. En het allerbelangrijkste: een giraffe kan geen huid met blauwe vlekken hebben. Deze vlekken zijn bruin, begrijp je. Ko-rijk-niet-jij-e! De jongen zakte onderuit en bleef naar zijn vader kijken, die diep ademhaalde, met de bedoeling zijn toespraak voort te zetten. Maar plotseling leek de man te struikelen. Hij ademde uit. (Alleen ik, als auteur, weet dat net de dag voordat hij het boek las van Bluma Yakovlevna Gippenraiden, bekend in vrouwenkringen.) - Oké, zoon. Goed gedaan. Ik zie dat je het geprobeerd hebt. Je zult het steeds beter blijven doen. De vader overhandigde de tekening aan het kind. De jongen liep de woonkamer uit, de gang in. Hij bleef daar een minuut staan. Hij verfrommelde het papiertje tot een bal en gooide het naar de kat, die op de bank lag te luieren. De kat begreep zijn woede en wanhoop niet en begon de papieren bal als speelgoed over de vloer te jagen. De jongen glimlachte en rechtte zijn schouders. Tegelijkertijd (het idee van het multiversum stelt ons in staat ons dit voor te stellen) sprak een moeder met haar zesjarige zoon. Lezer, u begrijpt toch dat we het over dezelfde jongen hebben? -Heb je je tekening meegenomen om mij te laten zien? Ik ben geïnteresseerd, laten we eens kijken. Wat heb je getekend? ‘Dit is een giraffe, mama,’ zei de jongen aarzelend. Mama’s stem klonk vastberaden en kalm: ‘Dit is de giraffe die je hebt getekend.’ Ik zag dat je in je kamer aan het tekenen was. Best lang. Het lijkt erop dat deze activiteit je heeft gefascineerd. Je hebt een tekening. Het lijkt erop dat je hem zelf leuk vond. Je wilde het mij laten zien. Ik ben tevreden. Je deelt met mij wat je kunt doen. Laat me het eens nader bekijken. Ja. Ik vind je giraffe leuk. Met die hoeven heb je zijn torso en benen getekend. Niet vergeten.