Dit is hoe je leeft, je leeft 17 jaar in een nieuw land, en je denkt helemaal niet: mijn God, ik had een keuze, maar hoe precies te emigreren? (Wie is hier? Wat is de keuze? Zie mijn vorige bericht, Hilarische voorbeelden van de vier soorten immigratie). Nadat ik eenmaal over een bepaald onderwerp had nagedacht, kwam ik tot de conclusie dat ik aanvankelijk mijn hele wezen (met mijn hele wezen, om zo te zeggen, Olga) in assimilatie stortte. Ik bestudeerde de taal 8 uur per dag en leerde het snel. In plaats van taalervaring ben ik direct bij een Nederlandse bank gaan werken. Ik was enigszins verrast door het verschil in onze culturen, vooral op het werk (hoe kalm en ondramatisch de lokale bevolking is, hoe gemakkelijk ze zichzelf soms fouten laten maken en precies om vijf uur vrolijk opspringen van hun werkplek). Maar ik was vreselijk nieuwsgierig naar alles wat lokaal was. Assimilatie in zijn puurste vorm Een paar jaar later besefte ik dat ik Rusland miste en begon het vaak te bezoeken. De kring van Russische vrienden breidde zich uit en het leek erop dat ik door het stadium van scheiding ging. Welnu, nu reken ik mezelf tot de cohort van degenen die geïntegreerd zijn, zoals Petya uit het vorige verhaal.***** En de theorie. van de vier immigratiestrategieën is bedacht door de Canadese psycholoog John Berry (helaas, niet ik). En hij stelt voor om jezelf twee hoofdvragen te stellen. “Is de oude cultuur voor mij waardevol om te behouden?” en “Is het belangrijk voor mij om relaties met een nieuwe cultuur te onderhouden?” Afhankelijk van het antwoord wordt de gewenste strategie gekozen. Als beide antwoorden ‘Ja’ zijn, kiest de persoon voor een integratiestrategie; als hij ‘Nee’ is, dan kiest hij voor marginalisering. Als het antwoord op de eerste vraag “Ja” is, en op de tweede “Nee”, dan kiest de persoon voor afscheiding, en als de antwoorden andersom worden gegeven, dan voor assimilatie. (alles lijkt zo simpel als 2x2).******* Nu ik mijn eigen hersens heb toegepast op de vraag wat goed en wat slecht is in immigratiestrategieën, kan ik de volgende wijsheid zeggen. Het hangt er van af! Alles zal afhangen van je doelen en individuele kenmerken.* De Klavs, gescheiden van de nieuwe samenleving, lijken ons enigszins komisch, maar. Uit elkaar gaan is zinvol als u voor korte tijd in een nieuw land bent, op doorreis. Dan heeft het geen zin om moeite te doen om zich aan dit land aan te passen. Logisch? Logisch! Nog een belangrijke nuance. Degenen van wie de immigratie wordt gedwongen, voor wie het psychologisch moeilijk is, kunnen langer vasthouden aan de scheidingsstrategie dan anderen, om de eenvoudige reden dat ze al een dominante rol spelen in het nieuwe in hun leven, en ze willen op zijn minst iets vertrouwds behouden. Dit is niet goed of slecht, het is een keuze en, als je het toestaat, zelfbehoud. Naarmate het leven tot rust komt, kan het zijn dat deze categorie naar een andere categorie gaat, bijvoorbeeld de geïntegreerde.* Wat assimilatie betreft, dat is interessant! – Vroeger geloofden deskundigen dat dit de enige juiste immigratieroute was. Naar mijn smaak is het pad een beetje hard en niet geheel milieuvriendelijk - aan wie en waarom zal ik een groot deel van mijn identiteit opofferen? Maar iemand is zo gefascineerd door een nieuw land of heeft een hekel aan het oude, dat hij zich halsoverkop in de diepten van het nieuwe stort en volledig openstaat voor het nieuwe. Het belangrijkste is dat deze snelheid van begrip van het nieuwe consistent moet zijn met de natuur van degene die verhuisde.* Voor gemarginaliseerde mensen is dit misschien het moeilijkst van allemaal, omdat we sociale wezens zijn. Maar ik sleep niemand uit deze categorie bij de staart, alleen op verzoek.* Welnu, na verloop van tijd kom je automatisch in de fase van integratie, waarbij je zowel je thuisland als het nieuwe land liefhebt en accepteert, en er oprecht in geïnteresseerd bent. . Fasen kunnen elkaar afwisselen en zelfs combineren (een immigrant kan zich op het werk assimileren en thuis uit elkaar gaan).!!! Trouwens, over de formule voor succesvolle immigratie. Mijn visie is deze: de persoon die succesvol is geëmigreerd, is degene die zich THUIS voelt IN HET NIEUWE LAND. En welke strategie hij koos is een tweede zaak. Maar ik stond op één ding: ik sta erop en ik zal erop blijven aandringen. Niet alleen over geneeskrachtige kruiden, haha ​​😊 Maar ook over het feit dat je vroeg of laat een nieuwe taal onder de knie zult moeten krijgen, ook al ben je een trotse en onafhankelijke outcast. Het kennen van de taal van het land waar u zich al lange tijd bevindt, is als zwemmen als u zich in het water bevindt, of lopen als u zich op het land bevindt. Zoals Olenka zei in 'Office Romance': 'Ik zal dit onderwerp in mijn volgende brief uitwerken».