Van de auteur: “Het huwelijk is een lang gesprek, onderbroken door argumenten.” Robert Stevenson Crises in het gezinsleven. Hoe manifesteren ze zich? Voor normaal functioneren in het leven heeft een persoon een andere persoon nodig en om te leren samen te zijn, leren mensen andere mensen in hun wereld te accepteren, met hun karakter en behoeften. En door samen te leven, dag na dag, jaar na jaar, ontstaan ​​er meningsverschillen en verlangens, verantwoordelijkheden en problemen, waaruit gezinscrises voortkomen. En hoe de echtgenoten met deze crises omgaan, zal het voortbestaan ​​van het gezin bepalen. Kortom, iedereen ervaart familiecrises en dit heeft zijn eigen essentie. Er zijn enkele crises in het leven van een gezin, zonder welke het gezin zelf niet zou bestaan ​​als de integriteit van onze samenleving. De eerste crisis kan in de eerste plaats de crisis van het eerste levensjaar worden genoemd familieverjaardagen, nieuwjaar en andere feestdagen zijn een fase van de bouw die het gezin regeerde. Voor sommigen in het gezin waren de feestdagen stormachtig, voor alle familieleden, maar voor anderen niet. Het lijkt erop dat dit gebruikelijk is, maar de eerste familieruzies ontstaan ​​​​door een meningsverschil. Voor de een in het ouderlijk gezin waren de financiën een gemeenschappelijk aandachtspunt, terwijl voor de ander één persoon verantwoordelijk was. Het is belangrijk om de familie van uw partner met respect te behandelen. Op zulke momenten moeten echtgenoten tot overeenstemming komen, vragen stellen over tradities en elkaar vertellen waar ze klaar voor zijn en wat niet. Deze crisisfase ondergaat veel veranderingen, het dient als een verscherping van relaties, hier leven de echtgenoten nog steeds hun liefde en 'betreden' ze de weg naar het verdere pad van gezinsontwikkeling. In de regel bevindt een paar zich aan het begin van een relatie in een soort fusie, waarin gezamenlijke dagelijkse acties duidelijk tot uiting komen, waarbij man en vrouw vaak het voornaamwoord 'WIJ' gebruiken, waar er geen grenzen zijn in de relatie . Maar er is een bron van problemen, niveaus die alle paren bereiken. Dit is het externe, interpersoonlijke en intrapersoonlijke niveau. Het externe niveau van problemen kan ontstaan ​​tijdens militaire operaties, natuurrampen, enz. Hier vindt het gezin een manier om te overleven. Het interpersoonlijke niveau van problemen ontstaat wanneer mensen met elkaar omgaan – tussen kinderen en ouders, tussen de families van man en vrouw, enz. Het intrapersoonlijke niveau van problemen kan bijvoorbeeld ontstaan ​​als een van de gezinsleden een ziekte heeft of als een van de echtgenoten een moeilijke jeugd heeft gehad. Uit al deze drie bronnen ontstaan ​​verschillende crisissituaties. Elk psychologisch gezond gezin gaat door zijn eigen crisis en leert zo te leven in deze wereld, met zijn eigen regels en voorschriften van de samenleving. En wanneer een paar een gemeenschappelijke plaats in het familiesysteem vindt, hun capaciteiten afweegt en hun behoeften bepaalt, gaan ze door naar de volgende crisisfase van de relatie: de geboorte van een kind. Een andere vraag is hoe het met de levens van die paren gaat geen kinderen laten sporten? Er is een mening dat een gezin een crisis doormaakt in het eerste jaar, drie jaar, zeven, enz. Maken zij ook zulke jaarlijkse crises mee? Ja, ze leven, maar op een andere manier, voorbij hun jaren. Elk kinderloos gezin ervaart zijn crises anders. Het leven van zo'n stel is gebaseerd op waarden en onderlinge overeenstemming. Ze worden geconfronteerd met de vraag hoe klaar de echtgenoten zijn om samen te zijn en hoe ze hun leven zullen leiden, wat ze zullen doen en waar ze klaar voor zijn. Mogelijk ter adoptie?! Dan wordt zo’n gezin compleet en is het een van die gezinnen die de crises van het eerste jaar, drie jaar, zeven, enz. doormaakt. De crisis van de geboorte van een kind. De tweede crisis van het gezin is de geboorte van een kind, en misschien wel meer dan één. Zoals hierboven vermeld, begint het gezin alle gezinscrises te ervaren met de geboorte van kinderen. Op elke specifieke leeftijd van het kind ervaart het gezin een crisis, nieuwe regels, afspraken en verantwoordelijkheden. We kunnen gerust stellen dat alle gezinscrises verband houden met kindercrises. dit begint met zwangerschapsplanning, ondersteuning van zwangerschap en bevalling, en natuurlijk het onderwijsproces zelfkinderen. Hoe jonge ouders over deze fase van gezinsrelaties denken, bepaalt ook hun toekomstige bestaan. Voor een vrouw is dit de eerste gebeurtenis in haar leven: moeder worden. Al die emotionele ervaringen en veranderingen die zij gedurende de gehele negen maanden van de zwangerschap ondergaat, vormen een startpunt in de ontwikkeling van het kind. Of het kind nu door beide ouders wordt gewenst, of de toestand van de moeder stabiel is, of het psychologische klimaat in het gezin gezond is, of de man zijn vrouw in deze periode ondersteunt, dit alles heeft invloed op de toekomstige baby en zijn gezin. Zelfs in de baarmoeder leert het kind haar emotionele toestand voelen, die later op het kind zelf wordt overgedragen. En dan komt de dag dat de baby wordt geboren. Dit is een opwindend en buitengewoon gevoel. Dit is waar een van de belangrijkste stappen begint: het betreden van de tweede crisis van het gezin, wanneer je als ouder de verantwoordelijkheid begint te dragen voor het leven van iemand anders. Op deze momenten verhuist het gezin naar een ander relatieniveau, waar nieuwe gezinsregels en verantwoordelijkheden moeten worden besproken. Jonge ouders beginnen te leren leven met een nieuw familielid. Deze periode is erg moeilijk voor een vrouw. Na de geboorte van een kind krijgt een jonge moeder het gevoel dat ze alleen maar voor het kind kan zorgen, en dat huishoudelijke taken en haar gebruikelijke manier van leven achterwege blijven. En deze zekere hulpeloosheid van haar kan zich uiten in een onstabiele emotionele toestand, in stemmingswisselingen, die haar tot een postpartumdepressie kunnen leiden. Dit is waar de echtgenoot “in de buurt” moet zijn. Zelfs als de vrouw ‘helpers’ heeft, zoals moeders en grootmoeders, zal ze nog steeds de steun van haar man nodig hebben. En de jonge vader moet op zijn beurt geduld en begrip tonen, wat ook niet gemakkelijk is. En hij zal ook steun nodig hebben, omdat dit voor hem een ​​heel belangrijke gebeurtenis is: vader worden. De jonge moeder voelt de steun van haar man en begint te leren leven en een kind groot te brengen. De emotionele laag is erg belangrijk bij het opvoeden van kinderen. Dit maakt deel uit van de ouderlijke positie, waardoor verdere gezinswaarden worden gevormd. Zo leven ouders maximaal een jaar lang hun nieuwe status uit. Alles over hoe ouders emotioneel met elkaar zullen omgaan, hoe de moeder over haar baby zal denken, zijn behoefte aan huilen, schreeuwen, doktersbezoeken en vaccinaties, eerste tanden, dit alles zal de verdere ontwikkeling beïnvloeden. Met elke nieuwe gedragsuiting van de baby veranderen de ouders zelf. Dit zijn de eerste stappen, waarbij de verantwoordelijkheid voor het kind toeneemt, en een voorproefje krijgt van alles wat er in huis is, enz. Na een jaar ontwikkelt het kind een beeld van zijn ‘ik’ en hier moeten beide ouders de vrijheid krijgen proberen zelf iets te doen. Dit is hoe het gezin zich samen met het kind ontwikkelt en zich aanpast tot de leeftijd van drie, waarbij de wet van ontwikkeling en homeostase de crisis van drie jaar doorloopt. Nu is het kind al drie jaar oud en is het tijd voor een nieuwe crisis in het gezin. De ‘IKZELF’-crisis is koppigheid, koppigheid, despotisme en devaluatie van je ouders. Voor ouders is het moeilijk. Het duurt maximaal vijf jaar. Het is belangrijk dat zowel het kind als de ouders dit meemaken. Ouders ervaren vaak een gevoel van schaamte voor zichzelf en hun kind. Dit gebeurt vanwege de hysterie van hun kind en het vallen op de grond op drukke plaatsen. Gedurende deze periode 'inbedt' het kind zich tussen mama en papa en trekt het veel aandacht. Door het gedrag van de baby kunnen er ruzies en misverstanden tussen ouders ontstaan. Het is hier belangrijk om het kind te laten zien dat mama en papa van hem houden, maar ook om te laten zien dat er gezinsregels en grenzen zijn. Thuis heeft het kind interactie met de wereld van zijn ouders en emotionele meningsverschillen in het gezin, die zich voor de ogen van het kind kunnen voordoen, kunnen ervoor zorgen dat de baby met al zijn uiterlijk en gedrag zijn ongehoorzaamheid toont. Deze periode is een van de moeilijkste in het gezin. Hier kan het gevoel van eigenwaarde van de moeder afnemen, vanwege haar onvermogen om een ​​kind groot te brengen, evenals vanwege haar competentie als echtgenote, aangezien ze in deze periode bezig is met het opvoeden van een driejarig kind. De vader zorgt voor het gezin, hij is de belangrijkste kostwinner en de zorg voor de baby is de verantwoordelijkheid van de moeder. Acceptatie door een echtpaar dat dit onvermijdelijk is, dat het zo isEen georganiseerd gezinsleven zal deze crisis helpen doorstaan. Er moet wederzijdse steun en begrip zijn. Meestal besluiten veel gezinnen tijdens deze periode hun kind naar de kleuterschool te sturen. Daar sluit hij zich aan bij de sociale sfeer, docenten en psychologen werken met hem samen. Het wordt gemakkelijker voor ouders, ze kunnen meer aandacht aan elkaar besteden en geleidelijk gaat de crisis van drie jaar over in de kleuterschool. Is deze fase een crisis voor het gezin? Niet iedereen. De kleuterschool duurt vijf tot zeven jaar, totdat het kind naar school gaat. Op deze leeftijd leren kinderen hun gevoelens te onderscheiden en te begrijpen. Ze begrijpen al dat er conflicten kunnen zijn tussen mama en papa. Op deze leeftijd worden het gedrag en het karakter van het kind gevormd. Het kind ontwikkelt zelfrespect en het concept van socialisatie. In dit stadium moet het gezin ook de gezinsregels veranderen: het kind leren onafhankelijk te zijn. Ouders moeten voorzichtig zijn in hun gesprekken en hun daden, aangezien het kind op deze leeftijd het gedragspatroon van het gezin overneemt. Dit is ook de speelperiode waarin papa en mama hun interesse in zijn spellen moeten tonen. Deze fase fungeert als het moment waarop het kind naar de eerste klas gaat. De zevenjarige crisis verandert het leven van het gezin volledig. Het kind gaat naar school. Vooral ouders maken zich zorgen omdat ze in deze periode ‘laten zien’ wie ze hebben grootgebracht en hoe. Deze crisis uit zich ook in het feit dat het voor een kind moeilijk is om van de speelfase naar de leerfase te gaan. Het is voor ouders niet gemakkelijk om hun kleine schoolkind aan het onderwijsproces te laten wennen. En wat belangrijk is, is hoe de eerste leraar het kind zal benaderen, hoe ouders en school met elkaar zullen omgaan. Mama en papa zullen moeten proberen dicht bij het kind te zijn, hem te steunen en hem te helpen omgaan met de nieuwe omgeving en met zijn studie. En hier is het ook belangrijk om de regels en verantwoordelijkheden van elk gezinslid te veranderen - dit is de verantwoordelijkheid voor studies, enz. Nadat hij het onderwijsproces is ingegaan, neemt de spanning in het gezin af en verdiept het kind zich in kennis. Er wordt aangenomen dat de rustigste periode van de kindertijd het verwerven van kennis is. Het duurt tot de adolescentie. Crisis van de adolescentie. Deze crisis begint van 11 tot 16 jaar. Het is het hoogtepunt van de overgang van kindertijd naar volwassenheid. Het kan worden beschouwd als de laatste kindercrisis. Voor ouders en voor het hele gezin wordt het als het moeilijkst beschouwd. Dit is het moment waarop er intense emoties optreden tussen ouders en kinderen. Kinderen worden erg gevoelig, opvliegend en devalueren hun familie, vrienden en school. De hormonale achtergrond verandert, de tiener groeit, begint zichzelf kritisch te evalueren, vergelijkt zichzelf met anderen en devalueert zijn uiterlijk. Hij probeert zich los te maken van zijn ouders, organiseert rellen, protesten en onderscheidt zo zijn ‘ik’. Een kind uit een gezinsomgeving gaat de wereld in. Hij probeert te begrijpen wie ‘ik ben’, bestudeert zichzelf en zijn omgeving, hij probeert zich los te maken van zijn ouders. Het wordt in deze periode erg moeilijk voor ouders. Tenslotte heeft hun kind pas onlangs gehoorzaam aan hun verzoeken voldaan, en nu explodeert hij vanwege kleinigheden emotioneel. Het is moeilijk om geduldig te zijn en te accepteren dat een kind al een tiener is geworden. En als een gezin zich tegen bepaalde veranderingen verzet, verzet het hele gezinssysteem zich. De emotionele achtergrond van het gezin stijgt, en wat de ouders met het kind doen, hangt van veel in het gezin af. Door met een tiener te praten, het recht te geven om naar hem geluisterd te worden, minder kritiek te leveren en meer van uw ervaringen als ouder te delen, krijgt u de kans op een gezonde interactie binnen het gezin en wordt er rekening gehouden met de persoonlijke grenzen van de tiener. Hulp zoeken bij gespecialiseerde psychologen zal u ook helpen deze periode van het leven te doorstaan ​​en te begrijpen. De tienercrisis kan niet worden voorkomen, omdat het een verplicht proces is van het opgroeien van een kind. Ook de relatie tussen ouders speelt in deze periode een grote rol. De herstructurering van de gezinsregels, de verschillende behoeften van elk gezinslid en emotionele veranderingen zorgen voor spanning in de relatie tussen man en vrouw. Maar het vermogen om toe te geven, te onderhandelen en uw verschillende gevoelens te uiten, zal als een impuls dienen voor het versterken van gezinsrelaties.!