Ik wil het hebben over die periode in het leven waarin de dochter niet alleen opgroeide, maar al moeder en grootmoeder was, d.w.z. De dochters zijn ongeveer vijftig jaar oud en de moeder is tachtig. Al het advies dat ik heb gelezen over het normaliseren van de relatie met de moeder is gebaseerd op de veronderstelling dat de moeder je op zijn minst hoort, begrijpt en, idealiter, gescheiden leeft. Wat te doen als je je hele volwassen leven gescheiden hebt geleefd, en je plotseling je 80-jarige moeder in huis moet nemen en op de een of andere manier een relatie met haar moet opbouwen, bijna opnieuw? van ouders voor volwassen kinderen, hoe voor beide partijen met deze situatie om te gaan. Maar als de situatie het tegenovergestelde is - als je je moet verenigen, weer moet leren samenleven - is er nergens een woord te vinden en moet je alleen overleven. De gevoelens waren buiten de hitlijsten. Van liefde naar haat. Boosheid omdat ik gedwongen werd deze stap te zetten, boosheid op mezelf omdat ik geen nee kon zeggen. Ik gaf mezelf de schuld van irritatie en woede. Alles irriteerde me: de invasie van mijn persoonlijke ruimte, de behoefte om tijd vrij te maken voor communicatie, eindeloze problemen, het onvermogen om fundamentele dingen aan iemand uit te leggen, de constante aanwezigheid van mijn moeder in de buurt Het leek mij dat mijn vrijheid werd weggenomen, de mogelijkheid om te leven zoals ik wil. Ik voelde vaak een gebrek aan zuurstof. Mijn moeder herkende mij niet als volwassene, ze vond mij klein. Voor mij is alles door elkaar gehaald: als je moeder bent, gedraag je dan als een volwassene. Als je al zwak bent, geef mij dan de verantwoordelijkheid voor zowel mij als jezelf. Maar nee: soms gedraagt ​​ze zich als een ouder, en soms kan ze niets doen, weet ze het niet, weet ze het niet meer en wordt ze een ronduit hulpeloos kind. Dus ik bereikte een depressie. Ik stond voor de keuze: behandeld worden met pillen of naar een psychotherapeut gaan. Ik besloot voor mezelf dat de pillen de symptomen zouden helpen verlichten, maar dat de oorzaak van het probleem zou blijven. We moeten het probleem zelf oplossen, en ik wendde me tot een psychotherapeut. Ik begon met het trekken van grenzen met mijn moeder. Ik schetste duidelijk de tijd die ik voor communicatie kon vrijmaken. Ik legde haar uit wat voor soort hulp ik van haar kon accepteren, en welke ik niet langer nodig had om mezelf de schuld te geven. Als iemand zich door mij beledigd voelt, dan is dat zijn recht. Terwijl ik met de therapeut werkte, kwamen er grieven uit mijn kindertijd naar boven; Ik heb geleerd oude grieven te vergeven, de positie van mijn moeder in te nemen, te proberen te begrijpen wat ze deed vanuit mijn huidige, volwassen positie. Ik besloot voor mezelf dat ik het ene leven heb, en dat ik niet in deze wereld ben om mijn leven aan een ander te geven iedereen, zelfs voor moeder. Het klinkt misschien egoïstisch, maar het helpt me echt om te overleven. Het belangrijkste is dat ik ben gestopt met mijn best te doen om aan de verwachtingen van mijn moeder te voldoen. Ik heb toegegeven dat ik niet almachtig ben en dat ik beperkingen heb: tijdelijk, fysiek en materieel. . Ik doe wat ik kan, maar ik kan niet alles. Ja, dit gebeurt en het is niet dodelijk. Je kunt hierover praten, onderhandelen, een compromis sluiten. Ik begon met mijn moeder over haar te praten, over haar kindertijd, jeugd, over ons ouderlijk gezin. Op de een of andere manier werd het me duidelijk dat ze op haar toch al hoge leeftijd op zijn minst compassie, warmte en empathie verdiende. Ik leerde zonder woede naar haar advies en morele leringen te luisteren, zonder te kibbelen en ruzie te maken, maar het op mijn eigen manier te doen en toegeëigend Het feit is dat je je moeder niet kunt veranderen, waarom zou je haar ergens van overtuigen, bewijzen dat je gelijk hebt, haar nerveus maken? Dit is een nutteloze taak, en vooral ondankbaar, die veel kracht vergt, de gezondheid en de normale slaap wegneemt. Natuurlijk zijn er soms inzinkingen, maar ik heb veel kunnen vergeven en mijn moeder kunnen accepteren. Het belangrijkste is mij gelukt: onze relatie niet volledig vernietigen, maar in veel opzichten verbeteren.