Hoe we elkaar ontmoeten, wat we tegen elkaar zeggen... "Waar ben je?" Meestal stellen we elkaar deze vraag als we elkaar toevallig ontmoeten. Klasgenoten, klasgenoten, oud-collega's. Jullie hebben elkaar al 100 jaar niet gezien en zullen elkaar waarschijnlijk even lang niet meer zien. Tegelijkertijd stel je een vreemde vraag: "Waar ben je?" En je krijgt een kort rapport: bedrijfsnaam, soort activiteit, functie. Dan een rebound: "Waar ben je?" Op jouw beurt rapporteer jij op dezelfde manier. En gaan uit elkaar zonder echt iets over elkaar te leren. Het zou gemakkelijker zijn om alles te begrijpen als de vraag jouw plaats in het leven hier en nu impliceerde. Waar ik ben? In een creatieve zoektocht, in een depressie, in een midlifecrisis, in melancholie, in de liefde, in een eetbui, in leegte... Maar nee, het gaat uitsluitend om werkgelegenheid. Betekent in essentie: “Wat is de laatste vermelding in uw werkdossier?” De Hopi-indianen begroetten elkaar bijvoorbeeld met het woord ‘hakomi’, wat in hun taal betekent: ‘Hoe staat u tegenover al deze vele werelden?’ Onze “Waar ben je?” niet zo multidimensionaal, het is utilitair. Mijn vriend is bang voor willekeurige ontmoetingen op straat met oude bekenden. Ze is een freelancer. Zeggen: ‘Ik ben nergens’ is hetzelfde als toegeven: ‘Ik ben niemand.’ Beschuldig jezelf van een vorm van minderwaardigheid. Hoewel ze de kost verdient, is ze haar eigen minnares. Maar hij hoort: “Waar ben je?” en voelt zich niet op zijn plaats. En hij vangt al een sympathieke en neerbuigende blik op. Sterker nog, als ze mensen op straat zien, vragen ze naar de belangrijkste dingen. In de vissersdorpjes van Goa begroeten ze elkaar in het lokale dialect met de vraag: “Hoeveel vissen heb je vandaag gevangen?” Het Chinese "hallo" betekent letterlijk "heb je vandaag gegeten?" In Mongolië vragen ze beleefd of uw vee gezond is. En het Duitse “hoe gaat het” - “wie geht es dir?” – betekent letterlijk “hoe bevalt het je?” In het Russisch: "Hoe is het?" Of directer: “Heeft het haast?” Dit klinkt ons bekend in de oren. Bij een toevallige ontmoeting riekt ‘het’ naar iets onfatsoenlijks existentieel. Wij schamen ons voor onze diepgang. Laat elkaar ergens in India met gevouwen handpalmen begroeten, namaste, wat betekent ‘het goddelijke in mij verenigt zich met het goddelijke in jou’. Nee, als we buigen, richten we ons uitsluitend op elkaars sociale affiliatie en vragen we specifiek naar de status. Over het goddelijke - dit zijn vragen als "respecteer je mij?" Alleen mogelijk in veranderde bewustzijnstoestanden. In onze “Waar ben je?” iets feodaals. Het impliceert dat je niet van jezelf bent. Dat niet jij waardevol bent – ​​zoals je nu bent, tegenover je, zij het oud en moe, maar een deel van jouw sociale conditionering. Eeuwenlang waren onze voorouders ‘ergens’, bij iemand. Van iemand. "Van wie zul je zijn?" - zeiden ze toen we elkaar ongeveer 200 jaar geleden ontmoetten. Nu vragen ze bijna hetzelfde. Lijfeigenschap is niet zo gemakkelijk uit te roeien. Het kan zelfs aantrekkelijk zijn. Onze familie heeft de herinneringen aan mijn betovergrootmoeder Feodosia Feoktistovna bewaard. Ze was een meisje toen haar vader zijn landeigenaar vrijkocht. En een paar jaar later werd de lijfeigenschap afgeschaft. En hun hele dorp huilde, mensen wilden de meester niet verlaten. In de 20e eeuw bloeide de lijfeigenschap in Rusland opnieuw - met kampen, registratie, gebrek aan paspoorten voor boeren... Dus "waar ben je?" en is in ons land een essentieel vraagstuk geworden. Te veel hing af van deze persoonlijke geografie. Er schuilde gevaar in het nergens zijn. Joseph Brodsky werd bijvoorbeeld veroordeeld wegens parasitisme. Hoewel misschien de vraag “waar ben je?” en veel dieper dan het lijkt. En het verwijst naar dat begin, toen er in het oude Rusland te veel ruimte was en niet genoeg bevolking. In dergelijke omstandigheden is het niet moeilijk om te verdwalen tussen bossen, velden en rivieren. En begrijpen waar u zich bevindt, betekent dat u uw zelfidentificatie moet bepalen en uw relatie met de wereld moet definiëren. In Europa is het bijvoorbeeld altijd druk geweest en werden de inwoners gedwongen zich te vestigen, te landen, hun leven op één plek op te bouwen en banden met de buurlanden aan te gaan. (Waar ben je? - Ja, alles is op dezelfde plek als altijd, wat een vraag.) Niet zo in Rusland. Als iemand zich in ons land ongemakkelijk voelt, kan hij naar het aangrenzende bos verhuizen. Gelukkig was er voldoende ruimte. Het bleek".