Vandaag was ik een artikel aan het schrijven over een meisje met rood haar en een andere zonovergoten dame trok niet alleen mijn aandacht met haar expressieve uiterlijk, maar ook met de manier waarop ze toonde zichzelf in communicatie met een onbekende man. Met een nog onbekende...Minibus-taxi. Relatieve stilte. Niet warm en niet koud. Niet fris en niet benauwd. Naar mijn mening natuurlijk... Maar de perceptie van anderen kan heel goed anders zijn. Ze trok een tijdje haar neus op om de aandacht te trekken. Ik raakte op mijn beurt mijn buik en het midden van mijn borst aan, maar de man naast me (en aanvankelijk begreep ik niet dat de hele voorstelling aan hem was opgedragen) reageerde helaas op geen enkele manier. Toen zuchtte ze... Het resultaat was nul. 'Man, alsjeblieft, doe het luik open, alsjeblieft!' Nadat de jongeman had gereageerd, voldeed hij onmiddellijk aan het verzoek en ging hij op zijn plaats zitten, maar er veranderde iets subtiels in hem. Of hij begon zijn hoofd rechter te houden, of iets anders... De kalmte duurde niet lang...)) 'Jonge man, neem me niet kwalijk, maar het waait. 'Ik vraag je, doe het luik dicht', terwijl hij loom keek, stoorden dezelfde goudlokjes hem opnieuw. Hij stond op, sloeg het gat dicht, en als antwoord op 'Dank je wel', zei hij met een zucht, rechtte hij zijn schouders en keek haar geïnteresseerd aan. Nog geen minuut was verstreken voordat hij hoorde: ‘Het is nog steeds moeilijk om te ademen. Sorry, maar zou het moeilijk voor u zijn om het luik weer te openen? Opnieuw werd aan het verzoek voldaan en na haar 'veel dank' begon hij op een jonge adelaar te lijken met een brandende blik, die trots zijn vleugels uitspreidde. Het is waarschijnlijk niet moeilijk te raden dat dit stel een gesprek is begonnen. Wat dan? Ik weet het niet, ik kwam eerder uit de kast dan een van deze mensen. Het is mogelijk dat dit verhaal enige ontwikkeling heeft doorgemaakt. Of misschien niet. Waarom heb ik dit allemaal geschreven? Een beetje plezier en vermaak? Maar naar mijn mening is dit verhaal een duidelijke illustratie die laat zien hoe veel gemakkelijker het voor vrouwen is om kennis te maken (en met het probleem van eenzaamheid en het onvermogen om kennis te maken, zoeken ze vaak psychologische hulp) als ze zichzelf toestaan. iets aan een man vragen. En de getoonde schets is een voorbeeld van hoe dankbaarheid jegens een man als reactie op zijn dienst in hem een ​​speciale staat (laten we het een beetje overdreven noemen) van een held creëert. Een zeldzame vertegenwoordiger van de sterke helft van de mensheid zal deze staat als ongewenst beschouwen . Welnu, een vrouw die op de een of andere manier het ontstaan ​​van deze aandoening kan beïnvloeden, blijft zelden voor langere tijd vrijgezel, tenzij het haar eigen keuze is. Voor wie heb ik deze tekst geschreven? Allereerst voor die dames die moeite hebben met het maken van kennissen of het uiten van verzoeken. Trouwens, beide bestaan ​​vaak naast elkaar in het leven van één vrouw. Nou, als je zulke problemen niet hebt, ben ik blij voor je! Ik dank iedereen die deze tekst heeft gelezen voor de aandacht ervoor.. :-)