Leeg, stilte, leegte... Niets. Het was eens dat je zo werd ontdaan... Emotioneel schudden ze het hele leven uit je. Naar de leegte, naar niets, naar de bodemloze afgrond... Dat er niets levends meer in je zit... Alleen leegte, en deze afgrond waarin niets is.. En jij vliegt, vliegt deze afgrond in, vliegt en vlieg, zoals Alice in Wonderland. En het houdt niet op en het houdt niet op... Hoewel Alice op de een of andere manier gelukkig in haar afgrond vloog) Maar niets, we herinneren ons dat de meeste processen eindig zijn. Wat als je je proces zich laat ontvouwen, dan zal het beginnen te transformeren, er zal iets gaan gebeuren, in beweging komen... Het is misschien niet in overeenstemming met je verwachtingen, dat alles snel zal gebeuren en met getrokken sabel, kappend. al het kwaad onderweg. Maar volgens de volgorde van de mogelijkheid om je mentale processen aan de oppervlakte te manifesteren en bewust te zijn. Dus laten we ons proces volgen... Hoeveel interessante dingen kwam Alice tegen toen ze uiteindelijk in deze afgrond van haar belandde... Vreemd en interessant... Ja, zeker, in onze eigen afgrond is niet alles zo kleurrijk als het stond in die tekenfilm of een boek. Het zou leuk zijn om onder de indruk te kunnen zijn van jouw processen op dezelfde manier als Alice onder de indruk was van wat er om haar heen gebeurde en ontdekte... Met nieuwsgierigheid) Wat ontvouwt dit zich nu in mij? ? Maar ik ga dit eens bekijken, misschien vind ik daar iets interessants... Natuurlijk kan ik ook iets heel lelijks vinden, een verlaten begraafplaats met verloren schepen, een griezelige plek... Maar als Als deze aanblik niet erg sterk is, word je meteen bang, dan kunnen we toegeven dat deze ontdekte plek in veel opzichten over mij gaat. En dan zal deze plek over mij vertellen... Nou ja, misschien zal het in ieder geval beginnen te vertellen. Want wanneer zoiets als dit of iets dergelijks wordt binnenin gevonden, geassocieerd met de dood, gestopt, bevroren, dan is het alleen mogelijk om beetje bij beetje vooruit te gaan. Duik hier beetje bij beetje in om deze innerlijke dood, stagnatie, verstarring te verwerken... Oh, oh, je zult je mouwen moeten opstropen...... Er zal daar een hoop puin liggen dat zal moeten worden opgeruimd, velen, velen... Misschien zal je hele leven worden besteed aan het opruimen van het puin... Maar als ik degene ben die het puin opruimt, dan zit ik niet langer helemaal ONDER dit puin ... Ik ben er al gedeeltelijk uit, ik kijk, ik zie dit puin... En beetje bij beetje hark ik het weg. Naar uw beste vermogen. Met behulp van therapie natuurlijk, waar zouden we zijn zonder?.