De volgende reden voor het schrijven van een artikel was een vraag van de site. De man vroeg om advies over hoe hij zijn tienjarige zoon kon beïnvloeden. Het is juist deze formulering die mij de laatste tijd aanhoudende verontwaardiging veroorzaakt. Waarom willen moderne ouders, wanneer ze geconfronteerd worden met moeilijkheden bij de opvoeding, allereerst het kind veranderen, waarom denken ze niet dat het probleem niet bij het kind ligt, maar bij hen, dat het niet het kind is dat het nodig heeft? behandeld worden, maar eerst de ouders? Het lijkt op psychologische geletterdheid. Er is een groeiende hoeveelheid literatuur over het onderwerp onderwijs, maar er verandert niets. Iedereen past kinderen aan en past ze aan hun angsten aan, zonder na te denken over welke acties ze ondernemen, die tot “afwijkingen” in de gezondheid of het gedrag van het kind leiden. Hier zijn een paar voorbeelden uit mijn praktijk. Voorbeeld 1. Een vrouw klaagde over haar achtjarige zoon: hij werd verstrooid, onoplettend, weigert naar de scoutclub te gaan. Hij vraagt ​​hem om hem op de een of andere manier te beïnvloeden, om naar hem toe te handelen. Kom alsjeblieft met je hele gezin. Mijn stiefvader kwam binnen, zei hallo en vertrok, ik heb hem nooit meer gezien. De moeder is angstig, ze corrigeert en trekt voortdurend aan haar zoon, het is duidelijk dat ze zich op de een of andere manier voor hem schaamt of zich schaamt. De zoon is een sociaal, vriendelijk jongetje, gekleed in een pak met vlinderdas, en kijkt recht, open en geïnteresseerd. Ik vraag mijn moeder om te vertrekken, ik praat met mijn zoon. Zijn intelligentie is duidelijk bovengemiddeld, het lijkt erop dat hij maar liefst 15 jaar oud is. Hij beantwoordt vragen duidelijk en kalm, heeft medelijden met zijn moeder (!) en zegt meerdere keren: 'ze begrijpt het nog steeds niet', 'ze heeft veel problemen', 'ze heeft het te druk, ze werkt veel', en hij is onoplettend omdat hij moe is, hij wil niet lid worden van de club omdat het niet interessant is, maar hij wil meer met zijn moeder wandelen, naar het bos gaan, samen fietsen. Ik praat met mijn moeder. Er worden interessante details onthuld. Ze scheidde van haar eerste echtgenoot, de vader van het kind, omdat hij niets wilde, hij dronk, hij speelde, hij streefde nergens naar. Nu is ze voor de tweede keer getrouwd, haar man heeft een volwassen zoon uit zijn eerste huwelijk. We wonen met ons vieren in een eenkamerappartement. Het jongste kind maakt zijn huiswerk in de keuken, de ouders kijken 's avonds tv, de oudste zoon neemt af en toe vriendjes mee en ze spelen op de console. De jongste zoon gaat naast school naar Engels, dansen en scouts. Hij heeft geen vrije tijd, hij heeft geen tijd om een ​​balletje te trappen in de tuin. Hij heeft geen eigen plek waar hij kan ontspannen en alleen kan zijn. Natuurlijk is hij onoplettend en verstrooid. Elke volwassene in zijn plaats zou al patiënt zijn in een neurologische kliniek. En wie moet in deze situatie worden beïnvloed? In de eerste plaats over de moeder met haar angst dat haar zoon net zo zal opgroeien als zijn vader, over haar verlangen om haar zoon niet de minste kans te geven om lui te zijn. Voorbeeld 2. Moeder vraagt ​​om invloed op haar dochter, die weigert bijna al het eten. De dochter is 14 jaar oud, weegt 35 kilogram en is 175 jaar lang, de verplichte psychiatrische behandeling ligt achter haar. In het bijzijn van haar moeder kan de dochter geen enkele zin zeggen zonder gecorrigeerd te worden, de moeder controleert alle gebieden van het leven van het kind, het controleren van de computer en de telefoon, het lezen van een persoonlijk dagboek is de norm in dit gezin. Je kunt de deur van je kamer niet dichtdoen, je kunt je niet op je eigen manier kleden, je kunt geen lang haar knippen, je kunt geen make-up gebruiken. Nadat u bent afgevallen, hoeft u alleen te eten in het bijzijn van uw vader of moeder en alleen het door hen aanbevolen voedsel, en uzelf elke dag te wegen. Het lijkt erop dat je maar één ding op je eigen manier kunt doen: sterven, en dat is waar het meisje langzaam maar zeker naar streeft. De angst van moeder is de vroege zwangerschap van haar dochter, de onafgemaakte universiteit en het onvervulde leven. Voorbeeld 3. Moeder vraagt ​​om advies over hoe ze de allergieën van haar dochter kan genezen. Af en toe krijgt een 12-jarig meisje uitslag en krabt aan haar huid, voornamelijk op haar gezicht. Artsen vermoeden een allergie voor huisstof of cosmetica. Het meisje studeert aan een dansschool en bij een modellenbureau. Vanaf jonge leeftijd neemt ze deel aan schoonheidswedstrijden en verschillende shows. Moeder droomt dat haar dochter een supermodel zal worden en een zeer rijke echtgenoot zal vinden. Mijn dochter wil skiën of snowboarden, wandelen en