Spitliks spelen is eenvoudig. In de eenvoudigste moderne versie vereist dit een doos met paperclips. Giet ze in een compacte stapel op tafel. We nemen een haak (bijvoorbeeld een haaknaald of een haaknaald gemaakt van dezelfde paperclip) en proberen onze stapel strikt één paperclip per keer te sorteren, zodat alle anderen absoluut bewegingloos blijven. Dat is eigenlijk alles. Waar heb ik het over? En aan het feit dat dit oude spel, dat in het Russisch synoniem is geworden met een lege, betekenisloze activiteit, naar mijn mening een diepe psychologische en zelfs filosofische betekenis heeft. En het gaat niet alleen om de ontwikkeling van geduld, aandacht, tactisch denken en fijne motoriek, hoewel dit natuurlijk allemaal bestaat. Het proces van het opruimen van de tafel van een wirwar van kleine voorwerpen is een zeer nauwkeurige metafoor voor eventuele veranderingen in ons beeld van de wereld, of persoonlijkheid (die in wezen één en ook is). De persoonlijkheid is zo'n puinhoop, chaotisch, maar goed beschermd. Zodra we ‘onszelf’ opnieuw proberen te maken, komen we al snel krachtige psychologische verdedigingsmechanismen en weerstanden tegen die bijna niemand kan overwinnen. Ondertussen vinden er nog steeds veranderingen plaats. En dat gebeurt meestal onopgemerkt. En dat allemaal omdat wanneer we iets proberen te veranderen, we onmiddellijk een resultaat willen bereiken, zowel hier als daar willen veranderen, en in het algemeen onmiddellijk een kunstwerk van onze stapel willen maken. En ons systeem tolereert de vernietiging van het wereldbeeld niet. Het wordt gezien als de dood. Onmerkbare en onomkeerbare veranderingen vinden op verschillende manieren plaats. Alles blijft zoals het was, slechts een klein stukje verandert. Dan nog eentje. En nog iets... Over het algemeen is de kunst van een psycholoog (zowel professioneel als gewoon aan zichzelf werken, zowel genezen als beïnvloeden voor andere doeleinden) de kunst van het spelen van spillikins.