Van de auteur: Gepubliceerd op 21/01/13 Heel vaak zien we hoe ooit welvarende gezinnen, die geleidelijk aan instorten, tot echtscheidingen en een volledige verbreking van relaties komen. Als je een beetje in het verleden kijkt, zie je twee liefdevolle mensen, die voor elkaar zorgen, gezamenlijke plannen maken, kinderen opvoeden. Maar plotseling komt er een moment waarop twee mensen om de een of andere reden niet langer samen kunnen leven. Het scheidingsproces verloopt in de regel in verschillende fasen, wanneer een van de partners een tijdje het huis verlaat en weer terugkeert. Dit alles kan meerdere keren gebeuren, en vaker wel dan niet eindigt het in een volledige breuk in de relatie. Is het mogelijk om echtscheiding te voorkomen? Is het mogelijk om een ​​relatie te redden van een volledige ineenstorting? Ja, dit is mogelijk, maar alleen als beide partners dat willen, als beide partners geïnteresseerd zijn in het behoud van de relatie. Als we deze situatie van buitenaf bekijken en analyseren, kunnen we begrijpen dat wanneer een van de partners vertrekt en vervolgens terugkeert, hij daarmee een signaal geeft aan de familie. Een signaal dat niet alles verloren is, er is nog steeds een kans om het gezin, de relaties en de gevoelens te redden. Een signaal dat er iets moet veranderen in het gezin, in de relaties met een partner, met ouders, vrienden en vriendinnen, en soms zelfs met kinderen. Soms proberen partners de huidige situatie op te lossen door volledige verzoening en herstel van eerdere relaties, waarbij ze vergeten dat het deze relatie was die hen naar de huidige crisis leidde. Soms neemt een van de partners alle schuld op zich en begint om de een of andere reden een vernederde positie in te nemen, tot op het punt van zelfspot. Soms kan deze relatiecrisis vele jaren, zelfs tientallen jaren aanslepen. Als gevolg hiervan komen de echtgenoten in de regel tot de beslissing om te scheiden. En door het uiteenvallen van relaties in het gezin wordt iedereen getroffen - zowel degene die bleef als degene die vertrok, en ouders, en kinderen, en wederzijdse vrienden. Dus wat gebeurt er, en waarom twee mensen die ooit van elkaar hielden, dat beginnen te doen haten elkaar, en wordt het gezin nog steeds vernietigd? De eerste fout die partners maken bij het oplossen van een crisis is dat beide partijen de echtgenoot de schuld gaan geven en verwijten maken voor de huidige situatie. Hoe vaak hoor je: “hij doet niets, hij geeft alleen om zichzelf”; “Ze veranderde in een dorpsvrouw, werd net als haar moeder.” Tegelijkertijd ziet iedereen alleen de tekortkomingen van zijn partner, en zijn eigen deel van de verantwoordelijkheid wordt volledig genegeerd en men gelooft dat alleen hij of alleen zij verantwoordelijk is voor alles. Het andere uiterste bij het oplossen van familieconflicten is dat één echtgenoot neemt de volledige verantwoordelijkheid voor wat er alleen met zichzelf gebeurt en begint zich bezig te houden met zelfkastijding. Hij of zij begint zichzelf de schuld te geven van eventuele mislukkingen, ruzies, conflicten, van het feit dat de echtgenoot het gezin heeft verlaten, dat het gezin uit elkaar is gegaan, dat de kinderen vaak ziek worden, dat hij (zij) te veel van de partner heeft geëist, deed te weinig, enzovoort. Zo raakt iemand eraan gewend alle schuld op zichzelf te leggen, zonder te proberen te begrijpen waar hij werkelijk de schuld van heeft, en of hij überhaupt de schuld heeft. En alles zou goed komen, maar dergelijk gedrag van een van de gezinsleden ontneemt anderen de kans om hun deel van de verantwoordelijkheid te realiseren en iets te veranderen. Het moet gezegd worden dat juist uit deze houding ten opzichte van jezelf en ten opzichte van anderen de volgende fout in het gedrag van echtgenoten direct volgt: zelfvernedering. Zelfvernedering is de vernedering van jezelf en je menselijke waardigheid. In dit geval begint een van de partners te overtuigen, smeekt de ander om te blijven, terug te keren, en is klaar voor alle omstandigheden, klaar om zichzelf te veranderen zodat het bij de ander past. Als de partner maar dichtbij bleef. Iemand zou kunnen vragen: "Wat is er mis mee als iemand alle verantwoordelijkheid en schuld op zichzelf neemt?" Op het eerste gezicht lijkt het erop dat zo iemand echt alles begrijpt wat er in het gezin gebeurt en de situatie wil corrigeren. Maar als je gewoon probeert te begrijpen wat aan dit gedrag ten grondslag ligt, wordt het duidelijk dat dit in de eerste plaats een verlangen is om zelfmedelijden op te wekken, om mensen aan te trekkende aandacht trekken van familieleden, en jezelf misschien presenteren als slachtoffer van de omstandigheden en zo iemand anders de schuld geven van alles. Probeer je nu eens voor te stellen dat je in een situatie verkeert waarin je partner zelfspot heeft, op zijn knieën kruipt, klaar om al je grillen te vervullen met de toewijding van een geslagen hond in zijn ogen. Hoe voel je je? Wil je in de toekomst een relatie met zo iemand opbouwen of onderhouden? - je hebt tenslotte met een heel ander persoon geleefd, zelfverzekerd en respectvol voor zichzelf en anderen. Chantage in familierelaties kent vele facetten. Het kan ook gaan om bedreigingen, bijvoorbeeld wanneer ze proberen een van de echtgenoten te behouden door hem niet toe te staan ​​met de kinderen te communiceren als de partner het gezin verlaat, of door te weigeren een gezamenlijk bedrijf te delen, of, in extreme gevallen, door zelfmoord plegen of een partner vermoorden, en vleierij - als ze zeggen: "Ik kan niet zonder jou leven, want jij bent de beste"; en manipulatie - "je moeder zal dit niet overleven, en hoe zullen mensen en ouders ernaar kijken, omdat we zo'n mooi stel zijn", maar het kan ook volkomen openhartig zijn. Het moet gezegd worden dat dergelijk gedrag voor het eerst enige impact op de partner kan hebben, maar aangezien de afperser de situatie niet op een meer constructieve manier zal veranderen, zal alles zich zeer binnenkort herhalen, en dit zal doorgaan totdat de partner zal de afperser niet het recht geven om te handelen zoals hij wil, en naast het recht ook geen verantwoordelijkheid voor zijn daden. Chantage is in de kern geweld tegen een persoon, d.w.z. ze proberen iemand te dwingen iets te doen wat hij niet uit eigen vrije wil zal doen, en vroeg of laat zal hij zich tegen dergelijk gedrag verzetten en in koelen bloede beginnen te reageren. En bovendien, als iemand wordt gedwongen iets tegen zijn wil te doen, veroorzaakt dit alleen maar agressie en haat, en uiteindelijk keert alles zich tegen de afperser zelf. Een ander probleem in een situatie van huwelijks- of gezinsconflicten is buitensporige wrok jegens een partner , of buitensporige trots en wrok, en als gevolg daarvan onthechting van de communicatie met hem, waardoor het punt wordt bereikt van regelrechte vernedering van de partner tegenover zichzelf, kinderen en anderen. Nogmaals, probeer jezelf voor te stellen in de plaats van je partner, die je bij elke gelegenheid vernedert, geef hem de schuld van alles wat er gebeurt, spreek negatief over hem en zijn dierbaren, vooral als je hem toestaat enkele van zijn tekortkomingen en complexen belachelijk te maken. Denkt u dat iemand contact wil hebben met iemand die hem beledigt en vernedert, hem en zijn familieleden belachelijk maakt? Wat als je ook direct contact en gesprekken vermijdt? In een dergelijke situatie, zelfs als er een verlangen was om de betrekkingen te herstellen, en er enige hoop voor was, stort alles in, en vaak stort het voor altijd en volledig in. In deze situatie kun je jezelf twee klassieke vragen stellen aan Rusland: wat te doen ? En wie is de schuldige? Om deze vragen te beantwoorden, moet je proberen de situatie van de andere kant te bekijken, en dan kun je zien dat er in zo'n situatie geen mensen de schuld hebben, maar dat beide partners de verantwoordelijkheid dragen voor alles wat dat doet. gebeurt in het gezin, en alleen samen. Als een vrouw bijvoorbeeld met haar moeder overlegt over de meest triviale kwestie, kan dit erop wijzen dat haar man haar niet de noodzakelijke morele, emotionele en zelfs fysieke steun biedt. Of als de man bijvoorbeeld 's avonds voortdurend naar de garage gaat, kan de vrouw misschien niet de noodzakelijke voorwaarden scheppen voor comfort en gezelligheid thuis. In een dergelijke of andere conflictsituatie is het belangrijk om te begrijpen dat het gezin dat niet kan slechts één van haar leden de schuld kan geven. Iedereen draagt ​​de verantwoordelijkheid, zowel echtgenoten, kinderen als ouders. Een gezin is in de eerste plaats één groot systeem, waarvan elk element met alle andere elementen verbonden is. Dienovereenkomstig zullen alle acties, daden, gedragingen en reacties van een lid van het systeem, op de een of andere manier, altijd een soort reactie en een soort actie veroorzaken van de kant van alle andere leden van het systeem. Met andere woorden: naar.