Ik zou mijn artikel graag willen beginnen met een prachtig citaat: Op de cover van het tijdschrift New York stond onlangs een man achter de tralies die schreeuwde: “Help! Ik ben een gevangene van langdurige therapie!" Breng een sombere therapeut en een sombere cliënt samen, en de behandeling kan eeuwig duren. (J. Prochazka, J. Norcross, C. di Clemente, “Psychology of Positive Change”) Zoals de oosterse wijsheid zegt: “Als je een actie zaait, zul je een gewoonte oogsten; zaai een gewoonte en oogst een karakter; karakter zaaien, lot oogsten.” Daarom speelt de handeling en het vermogen om deze op het juiste moment en op de juiste plaats uit te voeren een belangrijke rol. En hier is het moeilijk om de training van vaardigheden en elementen van sociaal leren te overschatten. Nadat we één keer een actie hebben uitgevoerd, vormen we een compleet nieuwe oorzaak-en-gevolg-keten, verschuiven we de horizonlijn naar voren en hoger, en breiden we onze tunnelvisie op de situatie uit. “Was het mogelijk om dat te doen?” Natuurlijk is het mogelijk! Wanneer ik met een cliënt werk, verwijs ik hier meestal naar de autoriteit van L. S. Vygotsky, hoewel het concept van de zone van naaste ontwikkeling betrekking heeft op het leren van kinderen en meer wordt gebruikt in de pedagogiek. Ik stel voor dat de cliënt begint met kleine, haalbare stappen die de minste weerstand veroorzaken en een kleine wilsinspanning vereisen. Voor chronische denkers is de werkelijkheid vaak verdeeld in twee parallelle stromen die elkaar nooit kruisen. Een soort oblomovisme. Dit zijn heldere gedachten en dromen, maar dit zijn grijze, gewoontehandelingen, tot op het punt van automatisme gebracht en die het noodzakelijke en voldoende aanpassingsniveau bieden. En dan kun je jezelf altijd troosten met het feit: “Ik zal nog even nadenken, en dan morgen...” Maar zoals de Rode Koningin zei in het sprookje 'Alice in Wonderland': 'Is het mogelijk om wakker te worden en te zeggen:' Nou, eindelijk, morgen '?' 'Morgen' is een vreselijk woord, omdat het nooit komt Hoe zit het nu? Om te voorkomen dat de cyclus van uitstelgedrag uit gewoonte in gang wordt gezet, stel ik voor om geleidelijk hardop of stil te zeggen welke acties moeten worden uitgevoerd, en deze tegelijkertijd te doen. Op deze manier heeft een verraderlijke gedachte die een nieuwe cyclus van niets doen in gang zet, minder kans om in het bewustzijn door te dringen en ons gedrag te beïnvloeden. Bijvoorbeeld: “Nu ga ik oefeningen doen. Dus ik ga naar de kast en pak het vloerkleed... hier is het vloerkleed, ik rol het uit... nu zet ik de muziek aan, deze, ik vind het geweldig... dat is alles, laten we gaan! - je bent al bezig!