Van de auteur: Het verhaal is van de auteur, fictief, alle toevalligheden zijn toevallig. “Als iemand met een vinger naar iemand wijst, moet hij onthouden dat er op dat moment vier andere vingers naar hem wijzen.”__Louis Nitzer__ENY. Het was een gewone avond met alumnireünies. Lyuba ging daarheen met een goed humeur en met een verlangen om haar oude schoolvrienden te zien. Vijfentwintig jaar zijn verstreken, het is gewoon ondenkbaar, en na hun afstuderen hebben ze Anka en Svetka nooit ontmoet. Lyuba vertrok toen onmiddellijk naar Moskou en bezocht gedurende deze tijd zes of zeven keer het huis. Er was geen tijd voor alles, ze bouwde een carrière op, organiseerde haar leven en er was geen verlangen om haar geboortestad te zien. Het enige wat ze van haar vrienden wist, was dat ze trouwden en kinderen kregen. Stel je haar verbazing voor toen ze voor haar twee vrouwen van middelbare leeftijd met overgewicht zag, in ouderwetse jurken, vreemde schoenen en met vrouwelijke kapsels op hun hoofd. Na de eerste begroetingswoorden besefte Lyuba dat het niet gemakkelijk voor hen zou zijn om te communiceren: Anya en Sveta waren druk bezig, glimlachten verlegen en vermeden oogcontact. 'Als ze maar niet jaloers zouden zijn,' flitste er een gedachte door Lyuba's hoofd. Lyuba's angsten begonnen al in de auto op weg naar het restaurant gerechtvaardigd te worden. De vrienden zaten op de achterbank en waren stil, en Lyuba reed in de auto en dacht: 'Ik kan me voorstellen dat ze wisten hoeveel mijn auto kost. Yessss... lastig... Als ze al zo chagrijnig zitten... oh, ik wist het niet: ik had een taxi moeten bellen...' In het restaurant, terwijl haar vrienden zich uitkleedden in de kleerkast, deed Lyuba stilletjes haar gouden horloge af en stop het in haar tas. "Ik zal ze niet voor niets zenuwachtig maken... Ze hebben waarschijnlijk alleen zoiets op tv gezien..." Aan tafel, terwijl hij het menu las, probeerde Lyuba goedkopere gerechten te kiezen, zodat Anya en Sveta dat niet zouden doen. denken dat ze haar financiële mogelijkheden aan hen liet zien. - Zullen we de bril verplaatsen? – stelde Anya voor. ‘Of wat zeggen ze in Moskou?’ ‘Voor de bijeenkomst,’ dronk Lyuba van de champagne, fronste en zei zachtjes, zich naar Anya toe buigend: ‘Denk niet dat het leven in Moskou fantastisch is, er is ook genoeg onzin.’ Ik draai als een eekhoorn in een wiel, en ik heb gewoon een auto nodig voor het gemak, weet je? Ik bespaar tijd! 'Nou, ze hadden binnen twintig jaar kunnen sparen voor auto's, kippen...' dacht Lyuba geïrriteerd, terwijl hij champagne in glazen schonk, 'ik ook, ze hebben iets gevonden om jaloers op te zijn...' Een uur ging voorbij. Al die tijd probeerde Lyuba haar spraak onder controle te houden, vragen droog te beantwoorden, om niet te veel eruit te flappen en, zoals het haar leek, de groeiende afgunst van haar vrienden niet te vergroten. De stemming was verpest. Het gesprek werd onderbroken door een rinkelende mobiele telefoon. ‘Ik ben er nu,’ zei Lyuba, terwijl hij de tafel in de foyer verliet. - Hallo, Ritul... Oh, het is moeilijk, schat... Kun je je voorstellen dat ik zo uitkeek naar deze ontmoeting, en zij... Ik zit en vang hun blikken op, en ik heb de indruk dat ze haat me diep, echt, als gelukkige verliezers... Waar Vanuit menselijk perspectief is dit zelfs begrijpelijk voor mij: op school waren het uitstekende leerlingen, maar ze vonden dat ik nergens toe in staat was... En wat gebeurde er? Ze zijn saai, en ik ben een succesvolle ontwerper, ik woon in de hoofdstad, een appartement en zo... Natuurlijk zijn ze beledigd en onaangenaam. Maar dat kun je niet doen... vanwege de rommel!... En terwijl Lyubasha gekweld werd door haar conclusies, hadden Anya en Sveta, fluisterend pratend, oprecht medelijden met Lyubasha vanwege het feit dat ze op tweeënveertigjarige leeftijd , had nooit een man gehad en er zal nooit meer een kind komen, vanwege onvruchtbaarheid, waarover Lyuba's moeder, tante Lera, hen ooit vertelde, moge ze rusten in vrede... Wat voor leven is er dan zonder kinderen? Dat is de reden waarom Lyubasha zo nerveus is, dat haar vrienden met haar sympathiseerden en ermee instemden hun best te blijven doen om tactvol te blijven en onder geen enkele omstandigheid hun medelijden te tonen... ___________ Dus... Projectie is een psychologisch proces dat wordt toegeschreven aan de mechanismen van psychologische verdediging ( het toeschrijven van eigen kwaliteiten aan een ander, gevoelens en verlangens). We maken allemaal gebruik van projectie – sommige in grotere mate, en sommige in mindere mate. de persoon die de projectie maakt, is daar absoluut zeker van"