Pogingen om medicamenteuze therapie en psychotherapeutische effecten te combineren zijn in het verre verleden te vinden. Al in de oudste bron over genezingsmethoden - de Egyptische Ebers-papyrus (XVI eeuw voor Christus) wordt gezegd dat het bij het intern innemen van medicinale infusies noodzakelijk is om een ​​​​spreuk uit te spreken gericht aan de goden en geesten: “Help! Ga en verdrijf wat er in mijn hart en mijn leden leeft.” Spreuken zijn nuttig als ze vergezeld gaan van medicijnen, en medicijnen zijn nuttig als ze gepaard gaan met spreuken” [1, p. 20]. In de geschiedenis van de narcologie zijn er nogal wat verschillende opties te vinden om medicijnen te combineren met psychotherapeutische effecten. Zo vinden we in de traditie van oude Russische christelijke genezing bijvoorbeeld het volgende advies voor de behandeling van dronkenschap: “Giet een lepel tijm in 500 milliliter kokend water, kook gedurende 10-15 minuten, laat staan, zeef. 100-150 gram bouillon en een lepel wodka (niet mengen) zeggen driemaal: “Heer Jezus Christus, Zoon van God, heb medelijden met de dienaar van God (naam). Oh, almachtige, liefste Jezus, heb medelijden met de zondige dienaar van God (naam), genees van zweren, van wijn, losbandigheid en grof taalgebruik. Zijn ziel stortte zich in de afgrond van elke zonde. Heer, er is geen zonde die hij niet heeft weggedronken. Heer, zoek de slaaf (naam) in het gekreun van een verdorven wereld. Hij dient en werkt dag en nacht voor de vleiende Satan. Heer, red zijn ziel zodat deze niet vergaat in de afgrond van zonden door wijn, losbandigheid en grof taalgebruik. Amen!" [2, p. 123]. De creatie van medicijnen die narcotische antagonisten zijn, heeft het mogelijk gemaakt om, zoals wij denken, een van de meest veelbelovende gebieden in de narcologie te vormen: de therapie met medicijnantagonisten. Geneesmiddel-antagonistische farmacotherapie voor opioïdeverslaving werd voorgesteld door Wickler, die deze therapie baseerde op het gedragsmechanisme van "verzwakking" (B. Tai en J. Blaine, 1997). Narcotische antagonisten ontnemen de verslaafde de verwachte psychofysiologische effecten van drugs, waardoor de mogelijkheid wordt geëlimineerd om het drugsgebruik te versterken. De consequentie hiervan is dat het nemen van drugs voor een drugsverslaafde zijn betekenis verliest en dit gedrag buiten het repertoire van zijn mogelijke reacties valt. Er moet echter worden opgemerkt dat in het leven, om ongewenst gedrag, een ongewenste gewoonte, vaak mechanismen van negatieve of positieve bekrachtiging te veranderen. In de verslavingsgeneeskunde wordt nog steeds de voorkeur gegeven aan het mechanisme van negatieve bekrachtiging. Dit mechanisme, dat zeer effectief wordt gebruikt bij aversieve therapie, heeft ongetwijfeld zijn voordelen. Het ‘niet-versterkende’ (‘verzwakking’) mechanisme dat wordt gebruikt bij antagonistische medicamenteuze therapie heeft echter zijn voordelen. De belangrijkste is dat aversieve therapie door de patiënt gewoonlijk wordt waargenomen als geweld, straf, strijd, confrontatie, vernedering van iemands ‘ik’. Bijgevolg probeert de persoonlijkheid de veranderingen die haar worden opgelegd als gevolg van aversieve therapie tegen te gaan en te bestrijden. Uiteraard is het gebruik van het ‘niet-versterkingsmechanisme’ acceptabeler voor het individu. Zoals de praktijk laat zien, is de effectiviteit van narcotische antagonistische therapie echter vrij laag, soms blijft deze achter bij aversieve therapie. Ik denk dat hier enkele verduidelijkingen moeten worden aangebracht. Als we het hebben over therapie met geneesmiddelantagonisten, bedoelen we de behandeling met naltrexon. Het is bekend dat naltrexon betere farmacologische eigenschappen heeft dan andere narcotische antagonisten en beter geschikt is voor therapie met narcotische antagonisten. Bovendien heeft onze praktijkervaring betrekking op het gebruik van dit specifieke medicijn. Deskundigen zijn van mening dat de belangrijkste reden voor de lage effectiviteit van de behandeling met Naltrexon is dat patiënten de behandelingskuur niet tot het einde volgen (de zogenaamde ‘non-compliance’). ). Volgens een onderzoek onder 252 heroïneverslaafden die met naltrexon werden behandeld, bleef slechts 5% van hen de drug gebruiken.na 2 maanden (B. Tai en J. Blaine, 1997). Deskundigen wijzen vaak op de noodzaak om psychotherapie, psychologische begeleiding en farmacotherapie te gebruiken bij de behandeling van drugsverslaving. Vaak wordt gewezen op de rol van psychotherapie en psychologische begeleiding bij het oplossen van het probleem van niet-naleving (patiënten volgen het beoogde behandelprogramma niet). Wij zijn echter van mening dat narcologen, psychotherapeuten en psychologen die in medische instellingen werken doorgaans biologisch en behavioristisch georiënteerd zijn, en vaak onderschatten zij het belang van de veelzijdigheid van de persoonlijkheid en de invloed van verschillende individuele en sociaal-psychologische determinanten op de patiënt. Natuurlijk is er een tweede uiterste, wanneer psychologisch, sociologisch of spiritueel georiënteerde psychotherapeuten eenzijdig zondigen en de invloed van biologische en gedragsfactoren onderschatten. Rekening houdend met een aantal voor- en nadelen van de ons bekende benaderingen, hebben we dat geprobeerd ons eigen model ontwikkelen van een combinatie van narcotische antagonistische (Naltrexon) therapie en speciale psychotherapie voor mensen die lijden aan opioïdeverslaving. Het belangrijkste doel van dit model is het elimineren van de psychologische afhankelijkheid van drugs. De theoretische basis hiervoor was de psychologische houdingstheorie van de school van D. Uznadze. Ons model probeert de psychologische afhankelijkheid te elimineren door een anti-drugshouding bij de verslaafde te ontwikkelen. In de houdingstheorie van D. Uznadze wordt ‘houding’, zoals bekend, over het algemeen gekarakteriseerd als: 1) een onbewuste bereidheid, een programma van een individu om een ​​bepaalde activiteit in een specifieke situatie uit te voeren; 2) de bereidheid van het individu, die wordt gevormd op basis van de interactie van interne (behoefte) en externe (situatie) factoren; 3) de holistische psychofysiologische toestand van het individu, de wijziging ervan in een specifieke situatie; 4) de basis, het mechanisme van elke activiteit (mentaal en gedragsmatig) van het individu. Door het concept van houding in ons model te gebruiken, hebben we het begrip van de inhoud ervan, of preciezer gezegd, het begrip van de structuur ervan vergroot. De structurele elementen van de anti-drugshouding zijn naar onze mening: 1. Motivatie van het individu (het individu moet niet alleen de wens hebben om te stoppen met het gebruik van drugs, maar moet ook begrijpen waarom, met welk doel en waarom ze het nodig heeft; en ze moet ook beseffen dat ze de kracht heeft die hiervoor nodig is, ze kan dit doen het); 2. Omgeving, situatie (om een ​​anti-drugshouding te vormen, is het noodzakelijk om te bepalen in welke situaties deze zich moet manifesteren); Gedrag (in welk gedrag moet in specifieke situaties de anti-drugshouding worden geïmplementeerd); Emoties (aan de ene kant moeten negatieve emoties in verband worden gebracht met drugs; en aan de andere kant is het voor positieve emoties die verband houden met het gebruik van drugs noodzakelijk om andere, vervangende, niet-medicamenteuze bronnen te vinden);5. Geheugen (in kritieke situaties met betrekking tot het gebruik van drugs moet het individu emotioneel negatief gekleurde herinneringen hebben; evenals herinneringen die verband houden met het weerstaan ​​en overwinnen van de verleiding om drugs te gebruiken);6. Gewoonten, vaste psychologische attitudes, reflexen die verband houden met drugsgebruik (ze moeten worden getransformeerd en geëlimineerd);7. Cognitieve formaties en processen (dit verwijst naar bepaalde overtuigingen, ideeën, attitudes en persoonlijke denkkenmerken die een drug- of anti-drugshouding ondersteunen; naast psychotherapeutisch werk met cognitieve formaties en denkprocessen is het noodzakelijk om de patiënt te helpen begrijpen de oorzaken en beïnvloedende factoren van drugsgebruik; en het is ook belangrijk dat de patiënt enerzijds begrijpt welke psychologische betekenis drugsgebruik voor hem heeft, en anderzijds: ervan afkomen, leven zonder drugs); 8. “Ik”-vorming van de persoonlijkheid (“Ik”-concept, “Ik”-beeld en ideaal- “Ik”);9. Persoonlijkheidskenmerken: A) persoonlijkheidstype – hysterisch, psychasthenisch, schizoïde, enz.; B) motivatiesysteem van het individu (systematisering volgensA. Maslow) – 1) fysiologische behoeften; 2) beveiligingsbehoeften; 3) behoefte aan sociale verbindingen; 4) behoeften aan eigenwaarde; 5) behoeften aan zelfactualisatie; C) sociale oriëntaties van het individu – 1) alledaags; 2) creatief; 3) civiel; 4) “actief stoer” (het verlangen om anderen te onderwerpen); 5) “passief volgzaam” (de wens om sterke en gezaghebbende onderdanen van iemands sociale omgeving tevreden te stellen); 6) “opslag”; 7) "markt" (de wens om te communiceren met mensen met een hoog prestige en een hoge sociale positie in de samenleving); 8) “kluizenaar”; D) waardeoriëntaties van het individu – 1) waarden op materieel niveau; 2) vitale niveauwaarden; 3) waarden van interpersoonlijke communicatie; 4) waarden van het mentale (cognitieve) niveau; 5) waarden van het sociale niveau (sociale status in de samenleving); 6) waarden van het ‘spirituele’ niveau (waarden van een religieuze, morele, sociale, filosofische orde);10. Persoonlijke levensstijl;11. Zelfrealisatie van het individu (waarin vindt het individu zelfrealisatie);12. Tijdcontinuüm van het individu (de visie van het individu op zijn verleden, heden en toekomst);13. Persoonlijke doelen en plannen;14. Religieus bewustzijn van een individu (als het ontwikkeld is, kan het gebruikt worden als krachtige steun voor een anti-drugshouding);15. Persoonlijke hulpbronnen;16. Psychodynamische factoren (dat wil zeggen weerstand tegen behandeling (verandering), negatieve overdracht naar de psychotherapeut, iets doen om iemand te pesten, onbewuste complexen van de patiënt, enz.);17. Factoren die terugval kunnen veroorzaken en middelen om deze te neutraliseren; De betekenis van medicijn-antagonistische therapie en deze psychotherapie voor een specifiek individu; Huidige psychologische problemen van het individu (tijdens het psychotherapieproces moet de patiënt worden geholpen bij het oplossen van deze problemen); Het psychologische wereldbeeld van een persoon, de psychologische betekenis van haar leven, haar existentiële status (waarvoor, waarvoor, in naam van wat leeft een bepaalde persoon). ons psychotherapeutisch model. Dit model is feitelijk bedoeld om, om zo te zeggen, de op drugs gerichte houding (de houding van psychologische afhankelijkheid) te veranderen in een vaste anti-drugshouding. Hierbij moet worden opgemerkt dat het niet nodig is om altijd psychotherapeutisch werk te verrichten met alle genoemde componenten van de anti-drugshouding. Het belangrijkste is om de belangrijkste componenten van de houding van psychologische afhankelijkheid van drugs te identificeren en door deze te veranderen kan een overeenkomstige transformatie van andere componenten van de houding worden bereikt, d.w.z. het vormen van een anti-drugshouding Ons model van het combineren van Naltrexon-therapie met psychotherapeutisch werk aan de vorming van een anti-drugshouding van het individu kan in algemene termen als volgt worden weergegeven: 1. Het begin van psychotherapeutisch werk aan de vorming van een anti-medicamenteuze houding moet voorafgaan aan de behandeling met Naltrexon. Psychotherapeutisch werk zou al tijdens de ontgiftingsperiode moeten beginnen; Het psychotherapeutische werk moet worden voortgezet totdat de patiënt er zelf van overtuigd is dat de anti-medicamenteuze houding is gevormd en werkt (bijvoorbeeld in situaties die voorheen een terugval bij de patiënt veroorzaakten, gedraagt ​​hij zich nu anders, in overeenstemming met de anti-medicamenteuze houding). Bij aanwezigheid van een anti-medicamenteuze houding kan de patiënt ook worden geïdentificeerd met behulp van bepaalde psychologische experimenten of provocerende tests); Stadia van psychotherapeutisch werk: 3.1. Het tot stand brengen van een bepaalde psychotherapeutische relatie tussen de psychotherapeut en de patiënt (dit is het belangrijkste punt, zonder een dergelijke relatie is het onwaarschijnlijk dat de gewenste resultaten kunnen worden verwacht); Psychologische voorbereiding van de patiënt om te werken aan de vorming van een anti-drugshouding; Op een bewust niveau de belangrijkste componenten van de anti-drugshouding van de patiënt identificeren en ermee werken; Psychologische voorbereiding van de patiënt om te werken aan de vorming van een anti-medicamenteuze houding tegenoveronbewust niveau; 3.5. Psychotherapeutisch werk over de anti-drugshouding op onbewust niveau; Werken aan de manifestatie van een anti-drugshouding;4. Het doel van psychotherapeutisch werk is het elimineren van de psychologische afhankelijkheid van het individu van drugs;5. De belangrijkste taak van psychotherapeutisch werk is het vormen van een sterke, anti-drugshouding;6. Psychotherapeutische doelen zijn sleutelcomponenten van de anti-drugshouding;7. Basisprincipes:7.1. Bio-psycho-sociaal-spiritueel determinisme van de persoonlijkheid. Op basis van dit principe zijn wij van mening dat de ideale optie om van de psychologische afhankelijkheid van drugs af te komen het creëren van passende bescherming op alle genoemde bepalende niveaus is. Op biologisch niveau wordt dergelijke bescherming geboden door medicamenteuze therapie, voornamelijk naltrexontherapie, en door fysiotherapie. Op psychologisch niveau is dit de vorming van de bovengenoemde anti-drugshouding van het individu. Op sociaal vlak kan men, om de patiënt te beschermen tegen narcopathogene factoren, gebruik maken van zijn opname in bepaalde groepen en gemeenschappen. Wij adviseren onze patiënten om cursussen in psychorehabilitatieprogramma's te volgen, lid te worden van Narcotics Anonymous en de evenementen ervan bij te wonen. Op spiritueel niveau kan het religieuze bewustzijn van een individu worden gebruikt om narcopathogene krachten tegen te gaan. Wij adviseren onze christelijke patiënten gewoonlijk om zich tot een predikant te wenden, bij hem te biechten, berouw te tonen, passende gebeden te gebruiken en de gelofte af te leggen geen drugs te gebruiken in het bijzijn van de priester in de tempel. Ook kan de patiënt enige tijd in een klooster voor voormalige drugsverslaafden wonen. Zoals de praktijk laat zien, is het soms voldoende om bepaalde veranderingen op slechts één van de genoemde niveaus te bereiken om het drugsgebruik te stoppen. Het houdingsprincipe - het gaat ervan uit dat de basis van psychologische afhankelijkheid van drugs en het bijbehorende gedrag van de drugsverslaafde een bepaalde psychologische houding van het individu is. En als we willen dat de verslaafde van de drugsverslaving en het bijbehorende gedrag afkomt, moeten we hem helpen een sterke anti-drugshouding te ontwikkelen.7.3. Het principe van de structureel-systeembenadering. Dit principe impliceert het feit dat een houding, net als een persoonlijkheid als geheel, een structurele systeemformatie is met zijn eigen kenmerken en patronen. Bij psychotherapie moet hiermee rekening gehouden worden.7.4. Het principe van de differentiële benadering. Elke persoonlijkheid is individueel en daarom is het tijdens psychotherapie noodzakelijk om rekening te houden met de klinische, individuele en sociaal-psychologische kenmerken ervan.7.5. Het principe van complementariteit van verschillende psychotherapeutische benaderingen. Deze of gene psychotherapeutische benaderingen vullen elkaar, ondanks hun soms tegenstrijdige aard, in wezen aan. Daarom moet een psychotherapeut bij het oplossen van een specifiek probleem die ideeën, die methoden van verschillende psychotherapeutische benaderingen, kiezen en gebruiken die hem zullen helpen het specifieke probleem waarmee hij wordt geconfronteerd op te lossen. 7.6. Het principe van creatieve aanpak. Alle psychotherapeutische schema’s, inclusief het model dat wij voorstellen, zijn slechts ondersteuning voor psychotherapie. Men moet bepaalde therapeutische regimes en modellen altijd op creatieve wijze aanpassen aan een specifieke patiënt.7.7. Het principe van het opbouwen van een psychotherapeutische relatie met een patiënt. In het algemeen verstaan ​​we onder psychotherapeutische relatie de samenwerkingsrelatie tussen de patiënt en de psychotherapeut op weg naar het psychotherapeutische doel. Zonder dergelijke relaties is het naar onze mening nauwelijks mogelijk effectieve psychotherapie uit te voeren.7.8. Het principe van determinisme van bewuste en onbewuste mentale verschijnselen. Zowel specialisten als niet-professionals vergeten of onderschatten vaak het feit dat persoonlijkheid wordt beïnvloed door zowel bewuste als onbewuste mentale verschijnselen. Dit leidt tot problemen bij het oplossen van psychotherapeutische problemen.7.9. Het principe van gecoördineerde psychotherapeutische invloed op het bewuste en onderbewuste, 1997.