Ik ben onder de indruk van de film geregisseerd door Jan Samuel “Big Little Me”. Hij inspireerde mij enorm en moedigde mij opnieuw aan om naar mezelf te keren en te luisteren naar wat mijn hart mij vertelt. Deze film liet ons nadenken over hoe belangrijk het is om te zijn wie we zijn! Hoe symbolisch in de film vraagt ​​een klein zevenjarig meisje haar vriendin om haar ‘schatten’ te begraven wanneer er problemen beginnen in het gezin. Soms dwingen de omstandigheden ons te vergeten wie we ooit waren. Ik vind het heel leuk om over mijn jeugdherinneringen te schrijven. Het is een echte hobby geworden! En als de herinnering compleet is, voel ik me trots een archeoloog die iets heel kostbaars heeft opgegraven. Jeugdherinneringen zijn mijn schat! Soms als ik de kist van het verleden open, vind ik de echte ik. Ik vond de zin die mijn psycholoog ooit zei erg leuk, het resoneerde heel erg in mijn hart. De psycholoog vertelde me dat als we 25 zijn, we ook 24 zijn, en 23... en 10, en 7, en één... We zijn als nestpoppen die in elkaar gevouwen zijn. Ieder jaar verschijnt er weer eentje. Of, als je je een boom voorstelt, dan zijn wij een boom waarin elk jaar weer een ring verschijnt. Deze ringen of nestpoppen zitten in ons. Ze zitten in onze dromen en gaan nergens heen – dit is onze ervaring. Dus als iets ons in onze kindertijd dwarszat, bijvoorbeeld op zevenjarige leeftijd, en we zijn het vergeten, zal het ons ook dwarszitten als we dertig of vijftig zijn. Waarom? Dus omdat we ook zeven zijn... denk ik dat de angst van een zevenjarig kind voelbaar zal zijn als we bepaalde keuzes maken. Misschien vermijden we datgene wat ons aan pijn doet denken... dit is de invloed van ons verleden. Het is belangrijk om deze ervaring in jezelf te integreren. En om het niet terzijde te schuiven. Elke keer als ik naar mijn herinneringen kijk, naar mijn verleden, stel ik mezelf altijd de vraag: ik ben tien. Wat ben ik? waar ik van hou, hoe ik de wereld zie... Ik herinnerde me mezelf altijd heel duidelijk toen ik vijf jaar oud was (niet de beste tijd voor mij, het dwong tot op zekere hoogte mijn ogen open te houden en mijn oren op mijn hoofd te houden ), maar ik kon mezelf helemaal niet herinneren toen ik 11 was …. 15. Dit feit heeft mij lange tijd verrast. Ik denk dat ik die ervaring, die schat, blijkbaar heel diep verborgen heb gehouden. En voor mijn overleving was het belangrijk en noodzakelijk. Vroeger werden schatten in de regel niet in de meest vreedzame tijden verborgen, om ze later te vinden en op te graven als het veilig was. Sommigen ontdekken hun schatten pas als ze een bepaalde leeftijd bereiken. Er was vroeger geen tijd. En daar zijn zowel tijd- als leeftijdsgerelateerde taken bevorderlijk voor. Maar is het mogelijk om de zaken om te keren? Iets veranderen? Is het veilig? Ik wil geen valse hoop geven, maar het is echt heel moeilijk. Om in harmonie te zijn met jezelf is het belangrijk om tegelijkertijd in het verleden, in het heden en in de toekomst te kunnen zijn. Sommigen blijven hangen in het verleden, sommigen zijn gefocust op de toekomst en vergeten alles wat er sinds gisteren is gebeurd, en sommigen leven alleen voor vandaag... er zijn redenen voor alles. Ik weet niet of dit goed of slecht is, maar het ‘vertraagde levenssyndroom’ is waar het allemaal om draait. Het tijdsperspectief is op elke leeftijd anders. Als we klein zijn, dromen we bijvoorbeeld meer over wat we in de toekomst zullen hebben. We zijn weinig in het verleden, veel in het heden en nog meer in de toekomst. En dit is normaal, omdat we heel weinig verleden hebben. En als we al een respectabele leeftijd hebben, is het normaal om meer aan het verleden te denken, en weinig aan de toekomst, en zeker in het heden te zijn. Simpelweg omdat we al veel verleden hebben en onze toekomst al hebben gevormd. Vergeet nooit je huidige zelf, je kleine zelf en vergeet niet te zijn wie je bent! Het verleden, hoe moeilijk, zwaar en verdrietig het ook is, of andersom, gaat altijd over ervaring, en waar ervaring is, is wijsheid! Of deze ervaring een stok in ons levenswiel of een brandbare brandstof zal worden, is aan ons om te beslissen!