Deze tekst is ontstaan ​​tijdens relatietherapie, als gevolg van het bijwerken van ervaringen ‘in het heden’ bij het werken met de Id-functie. Dankzij de sterke gevoelens die tijdens het werk ontstonden, wordt deze interactie nu, even later, nadat ik mezelf heb losgemaakt van de situatie tijdens de sessie, gemakkelijk gereproduceerd, waarbij ik me als deze man en als deze vrouw voel. Terwijl ik het gevoel vasthoud van wat er nu gebeurt, vang ik deze verbinding op, die ze wanhopig en onbaatzuchtig reproduceert, de machteloosheid overwint en, alsof ze met haar laatste krachten een sprong maakt naar haar minnaar, waarop hij verrast en verbaasd reageert. verbijsterd met maximale onzekerheid. Ik ervaar opnieuw de toestand die de vrouw wilde overbrengen en voel haar machteloze spanning wanneer ze aandacht probeert te schenken aan de nauwelijks draaglijke angst; overenthousiaste zoektocht naar een uitweg; eindeloze vergelijking van zichzelf met anderen - uiteraard niet in iemands voordeel; vermoedt dat alles tevergeefs is, dat ze oninteressant is, dat ze een steen om haar nek is; haar onuitgesproken pleidooi aan haar man om de verantwoordelijkheid voor haar leven op zich te nemen, omdat. Ze voelt haar voorgeborchte, kan niet besluiten zwanger te worden en voelt zich bijna 'waanzin'. Ze vertelt over hoe het leven op stereotiepe wijze verloopt, tegen een vage achtergrond van de opgesomde ervaringen, die een vrouw meestal niet toelaat in het heden, en pas nu, in een continue stroom, opgewonden, in constante beweging van gezichtsuitdrukkingen en gebaren, schreeuwt ze bijna uit naar haar man... Afhankelijk van de status, het patroon van het gedrag van een vrouw, de intonatie, de gezichtsuitdrukkingen, voel ik als therapeut intolerantie voor melancholie en woede, verlangens naar intimiteit en walging, die een even later, nadat ze gekalmeerd is, kan de vrouw er al over praten. De vraag die tussen hen klopt: “Vind het antwoord in jezelf: heb je mij nodig?” Het gaat over wat was en wat zou kunnen zijn. Als je in het heden blijft, verandert de vraag in een boodschap: “Zie me nu! Als je me niet ziet, ben ik overbodig! Dit is het punt waarop een vrouw probeert te grijpen en vast te houden, terwijl een man, vol plezier door de herkenning door medewerkers op een bedrijfsfeest, uiterst vaag blijft en antwoordt: “Ik weet het niet.” Als ik deze aflevering reproduceer, heb ik nog steeds het gevoel dat de man een beetje een 'ster' had, hoewel hij, toen ik vroeg: 'Wie ben jij nu?', beschaamd geen antwoord kon geven, hij kromp een beetje ineen en tuitte zijn lippen. In de toekomst probeert hij de schaamte te verdoezelen en beweert dat hij geen problemen heeft, geeft niet toe dat hij voor een dilemma staat dat bestaat uit mogelijke reacties: - als "ik je nodig heb" - zal hij afstand moeten doen van zijn " sterrendom” en verander iets onnodigs – zijn vrouw – in iets noodzakelijks, waardoor zekerheid voor haar wordt gecreëerd – als ‘ik je niet nodig heb’, geeft hij daarom zijn en haar leven vrij onder zijn eigen verantwoordelijkheid. Dit wordt niet gerealiseerd, wat wederzijdse verontwaardiging, afsluiting, isolatie en tegenangst veroorzaakt, want als ‘ik vrij ben’, moeten we een ander leven beginnen, een meer volwassen leven. Als gevolg van een reeks pijnlijke contacten heeft de vrouw het gevoel dat ze ‘bedekt’ en dat ze ‘gek wordt’. Het duurde enige tijd voordat het stel zich de scripted aard van de interactie realiseerde, en het feit dat ze elkaar volgens dit script niet ontmoeten in deze interactie en alleen maar boos, kwaad, haat, walgend van elkaar kunnen zijn, zich kunnen schamen en zich kunnen schamen. schuldig. Nu ze zich realiseert dat het script 'ik niet' is, begint de vrouw zich verdrietig te voelen over de onmogelijkheid om niet volgens het script te gaan, ze wil iemand zijn en het is moeilijk om het gevoel te hebben dat ze niemand is. Helaas blijft de man ‘dom’ en praten we alleen nog maar met de vrouw. Wanneer een vrouw, in een poging verbinding te houden met het heden, beseft dat ze toestanden moet vinden waarin er steun is om onzekerheid te kunnen weerstaan, vindt er een zekere toename van energie plaats. De vrouw vindt enige ontspanning en geruststelling bij deze gelegenheid. Op de vraag: “Wat zou een steun kunnen zijn die de onzekerheid van haar man kan weerstaan?”, somt ze mensen op met wie ze op internet zou kunnen schrijven en ervaart dit.