Van de auteur: Ik heb dit artikel geschreven voor de website “Zelfkennis”. En de aanpak van Rogers staat het dichtst bij mij. In de tweede helft van de 20e eeuw verenigde de humanistische richting van psychotherapie, die betoogde dat een persoon in staat is tot vrije keuzes en in staat is verantwoordelijk te zijn voor zijn leven, de ideeën van menselijke groei, ontwikkeling en realisatie. In lijn met deze trend ontwikkelde de Amerikaanse psycholoog Carl Rogers (1902-1987) het meest populaire, na de psychoanalyse, systeem van psychotherapeutisch en counselingwerk: cliëntgerichte therapie, waarvan het hoofdidee is om de zelfkennis van de cliënt te begrijpen. perceptie. Karl Rogers suggereerde dat een persoon zelf zijn gedrag kan veranderen. Wanneer hij cliëntgerichte therapie ondergaat, maakt iemand zich minder zorgen in situaties van emotionele stress en is hij minder afhankelijk van de verwachtingen en waarden van anderen. Hij leert zichzelf te accepteren en te begrijpen. Zijn relaties met anderen worden steeds bevredigender. Het belangrijkste punt in Rogers' benadering is de neiging tot actualisatie, dat wil zeggen het vermogen om de beste eigenschappen die inherent zijn aan een persoon maximaal te behouden en te ontwikkelen. . Dit proces kan vol lijden, vallen en strijd zijn, maar als het motief sterk genoeg is, zal een persoon volhardend het pad van ontwikkeling volgen, wat er ook gebeurt. Als je op je gevoelens vertrouwt, geloofde Rogers, dan is het gemakkelijker om te beseffen of je gaat de goede kant op. Iemand kan zichzelf beschouwen als een sociaal of verlegen persoon, vriendelijk, van luidruchtig gezelschap of, omgekeerd, die de voorkeur geeft aan eenzaamheid, enz. Het beeld van het ‘ik’ zelf zal zijn gedrag bepalen. Het zelfconcept in de benadering van Rogers is het bewuste idee van jezelf. Een persoon handelt altijd in overeenstemming met zijn zelfconcept. Via zijn binnenwereld ziet hij zijn omgeving, en dit kan veel in zijn gedrag verklaren. Als het zelfconcept afwijkt van de levenservaring, ontstaan ​​er neurotische symptomen. Dwangmatig handen wassen kan bijvoorbeeld een weerspiegeling zijn van onbewuste schuldgevoelens en het symbolisch wegwassen van schuldgevoelens. Cliëntgerichte therapie heeft tot doel de persoon te helpen zijn zelfconcept op één lijn te brengen met zijn ervaringen en zelfacceptatie te bereiken. Door zichzelf te accepteren, zal een persoon zijn natuurlijke potentieel kunnen realiseren. Rogers geloofde dat het succes van therapie wordt bepaald door de kwaliteit van de relatie tussen de partijen bij het therapeutische proces. De effectiviteit van de therapie komt tot uiting in een onvoorwaardelijke positieve houding ten opzichte van de patiënt. “Hoe meer de therapeut zichzelf is in zijn relatie met de cliënt, hoe minder geïsoleerd hij is van de cliënt door zijn professionele of persoonlijke façade, hoe waarschijnlijker het is dat de cliënt zal veranderen en op een constructieve manier vooruit zal gaan”, aldus Rogers. . Het allerbelangrijkste is een sfeer van respect, vertrouwen en onvoorwaardelijke acceptatie door de therapeut van de persoonlijkheid van de cliënt. Een persoon vertrouwt zichzelf meer en begrijpt anderen beter. Tijdens de therapie wordt een persoon niet geëtiketteerd, geen advies gegeven of manieren getoond om een ​​probleem op te lossen. Hij gaat zelf de waarheid van de situatie inzien en beseft zelf de aard van zijn gedrag. “Het is alsof hij aan het luisteren was en dat luisteren ons in een stilte zou omhullen waarin we eindelijk zouden gaan horen wat we geacht worden te zijn” is een soortgelijke beschrijving van een cliëntgerichte therapiesessie. Empathisch begrip van het interne referentiekader van de cliënt is een cliëntgerichte therapeut. Zorgt cliëntgerichte therapie voor een holistische perceptie van zichzelf en de wereld? Sta jezelf toe anders te zijn, accepteer jezelf als iedereen, begrijp waar je bang voor bent. Elke psychotherapie brengt veranderingen met zich mee.