Toen ik me 's ochtends klaarmaakte voor een geplande vergadering, hoorde ik mijn man in de keuken op opbouwende toon tegen zijn dochter zeggen: 'Als ik eet, ben ik doofstom. ' De dochter rende meteen de keuken uit naar mij toe en vroeg: 'Mam, maar papa zegt dat ik doofstom ben als ik eet. Je zei dat je aan tafel kunt praten!” Ja, mijn dochter en ik hebben deze ‘waarheid’ die ze van de kleuterschool heeft meegebracht al besproken. Als kind hoorde ik deze woorden ook vaak op de kleuterschool en in andere situaties. Wat zit er achter? Bericht: “Praat niet. LUISTER NIET". In feite blokkeren deze verboden de mogelijkheid om contact op te nemen. Als ik de ander niet kan horen, als het mij verboden is om met hem te praten, hoe kan ik het dan begrijpen en dichterbij komen? Wanneer ouders met hun kinderen praten, uiten ze vaak verboden die ze van hun eigen ouders hebben ontvangen. Zij geven deze verboden door aan hun kinderen. En zo ontstaat het familiescenario. Toen ik eenmaal huishoudelijke klusjes deed, zei mijn dochter iets: “Ik denk dat...”. En toen flitste het duidelijk door mijn hoofd: “Ik dacht dat de kalkoen in de soep zat!” Ik besefte nog een verbod dat ik aan mijn kinderen kon doorgeven: “DENK NIET.” Of: “ACTEREN ZONDER TE REFLECTEREN.” Wat gebeurt er als je altijd handelt zonder na te denken? Je kunt een aantal belangrijke factoren over het hoofd zien, de verkeerde stap zetten, de verkeerde beslissing nemen.” Volwassenen geven graag nog een nutteloze boodschap aan hun kinderen: “WEES NIET GEÏNTERESSEERD. Gewoon informeren wanneer een kind ergens grote belangstelling en nieuwsgierigheid voor toont: "De neus van de nieuwsgierige Varvara werd op de markt afgescheurd." Tijdens mijn schooltijd kwam ik een verbod op vreugde tegen. Vaak worstelend met ons vermogen om plezier te hebben en te lachen, dat wanhopig niet wilde sterven en volhield tot onze laatste ademtocht, zeiden leraren: "Lachen zonder reden is een teken van dwaas!" Ik weet niet wie deze ‘wijsheid’ heeft bedacht, maar ik denk dat het geen erg gelukkig persoon was. Mensen devalueren eigenschappen die ze zelf verloren hebben. Waarschijnlijk omdat als je denkt dat je een fortuin hebt verloren, je je ellendig voelt. En als je zegt dat je een onnodig klein dingetje bent kwijtgeraakt waar je niets mee kunt kopen, het belast alleen je portemonnee, dan wordt de persoon gemakkelijk getroost en merkt hij het verlies niet. Herinnert u zich, beste lezers, eventuele verbodsberichten??