Maleychuk Gennady Ivanovich Het artikel doet een poging om geestelijke gezondheid te beschouwen vanuit het perspectief van de ervaringen van de persoon zelf. In deze benadering is het criterium van de geestelijke gezondheid het fenomeen identiteit, en het onderwerp van het onderzoek zijn de teksten van de proefpersonen. Er worden indicatoren voorgesteld voor het diagnosticeren van de kwaliteit van de identiteit. Een beroep op het concept ‘geestelijke gezondheid’ is belangrijk en relevant omdat het fungeert als een centraal concept in de moderne professionele, vooral praktische activiteit van een psycholoog. Het model van geestelijke gezondheid dat door een psycholoog wordt gebruikt, fungeert als een direct ‘instrument’ voor het beoordelen van de toestand van een persoon die zich tot hem heeft gewend voor hulp, en hoe de professional dit model ziet, zal grotendeels de inhoud en strategie van de verleende psychologische hulp bepalen. naar hem. De opkomst in ons land van het beroep van ‘praktisch psycholoog’ vestigde de aandacht op een persoon, niet als drager van symptomen, maar als een actieve ‘schepper’ van zijn eigen gezondheid, wat leidde tot de interesse en praktische noodzaak om de term ‘ geestelijke gezondheid”. Het concept van geestelijke gezondheid, gedefinieerd binnen het raamwerk van het bestaande medische en pathopsychologische model, dat fungeert als een denkmiddel in de moderne theoretische en toegepaste aspecten van de psychologie en de psychiatrie, komt vandaag de dag niet langer overeen met de humaniseringstrends van de moderne samenleving. , evenals de eisen van de psychologische praktijk. Momenteel is er sprake van een geleidelijke maar zelfverzekerde overgang van het pathocentrische (focus op ziekte, pathologie, behandeling) naar het moderne sanocentrische model (focus op gezondheid, herstel, preventie) van de geestelijke gezondheidszorg. In recente publicaties over psychologie is er een steeds hardnekkiger roep om uitbreiding van het concept van ‘geestelijke gezondheid’ naar de psychologische component (V.I. Slobodchikov, I.V. Dubrovina, A.V. Shuvalov, O.V. Khukhlaeva, enz.). Ondanks deze belangstelling bleef er echter een dubbelzinnige situatie bestaan ​​met betrekking tot de term ‘psychologische gezondheid’: aan de ene kant wordt psychologische gezondheid in de meest algemene zin voorgesteld als een betekenisvormende en systeemvormende categorie van een praktiserend psycholoog, zoals een criterium voor de effectiviteit van het persoonlijkheidsfunctioneren; aan de andere kant blijft psychologische gezondheid een metafoor die geen specifieke wetenschappelijke inhoud heeft (A.V. Shuvalov). gezondheid”, waarvan de oorsprong dergelijke vertegenwoordigers van de humanistische psychologie zijn, zoals K. Rogers, K.-G Jung A. Maslow, J. Bugental, V. Frankl, enz. De bovengenoemde auteurs definiëren geestelijke gezondheid door het prisma van persoonlijkheid in termen van activiteit en persoonlijke ontwikkeling. In het huidige stadium van de ontwikkeling van de psychologie hebben hun ideeën hun belichaming voornamelijk gevonden in verschillende systemen van psychologische praktijken (cliëntgerichte psychotherapie, existentieel-humanistische, logotherapie, gestalttherapie, enz.). Wat de theoretische psychologie betreft, hier wordt alles ingewikkelder. vanwege het beschrijvende karakter van de termen die door humanistisch georiënteerde conceptpsychologen worden gebruikt. In Rusland wordt de ontwikkeling van dit concept uitgevoerd in de werken van I.V. Dubrovina, B.S. Bratusya, V.I. Slobodchikova, A.V. Shuvalova, E.R. Kalitievskaja, V.I. Iljitsjeva, O.V. Khukhlaeva en anderen. In de werken van deze auteurs wordt het idee van een nieuwe benadering van het begrijpen van geestelijke gezondheid ontwikkeld in overeenstemming met de humanistische traditie en belichaamd in een poging om de term ‘psychologische gezondheid’ te onderbouwen. De bovengenoemde auteurs praten in de eerste plaats over een holistische benadering van de studie van de mens, en ten tweede beperken ze zich niet tot het idee van de mens alleen als een mentale dimensie, maar benadrukken ze de noodzaak om het ‘persoonlijke’ te benadrukken. , ‘spiritueel’ als bijzondere dimensie. Dus bijvoorbeeld I.V. Dubrovina spreekt over psychologische gezondheid als conceptdie de persoonlijkheid als geheel karakteriseert en de hoogste manifestaties van de menselijke geest weerspiegelt. Er kan dus worden beargumenteerd dat er tegenwoordig in de psychologie behoefte is aan het ontwikkelen van het concept van ‘geestelijke gezondheid’, waarbij zowel het concept zelf moet worden verduidelijkt als de criteria die de inhoud en kwaliteit ervan bepalen, op twee manieren kunnen worden beschouwd niveaus van manifestatie: extern, gezien vanuit het standpunt van de waarnemer (dokter, psycholoog), en intern, of subjectief, vanuit het standpunt van de persoon zelf, die zichzelf als gezond of ongezond ervaart. In ons werk ligt de nadruk op het subjectieve niveau van manifestatie van geestelijke gezondheid, dat de aantrekkingskracht van concepten als ‘ervaring’, ‘tekst’, ‘ik-verklaring’ bepaalde. Als een systemisch concept dat alle voorgaande concepten integreert, hebben we het concept ‘identiteit’ beschouwd. Geestelijke gezondheid is een dynamisch, procesmatig fenomeen en de beoordeling ervan moet worden benaderd met inachtneming van de kenmerken ervan. Als we geestelijke gezondheid als een proces beschouwen, betekent dit dat we ons bij de beschrijving ervan moeten richten op fenomenen die vergelijkbare kenmerken hebben, namelijk processualiteit, dynamiek en integriteit. Naar onze mening is een van zulke verschijnselen die zouden kunnen fungeren als een integratief criterium voor geestelijke gezondheid het fenomeen identiteit, als een dynamische bewustzijnsvorming. Zinchenko en E.B. Morgunov, die eenheden van psychologische analyse bespreekt, stelt daarvoor de volgende vereisten voor: • De eenheid mag geen diffuse of syncretische formatie zijn, maar een structurele formatie, een samenhangende psychologische structuur. • De eenheid moet, in de tegenovergestelde vorm, de eigenschappen bevatten; van het geheel; • Eenheden die de structurele eigenschappen van het geheel behouden, moeten in staat zijn tot ontwikkeling, inclusief zelfontplooiing; • De eenheid moet een levend onderdeel zijn van het geheel; • De eenheid van analyse moet het mogelijk maken de relatie te onderzoeken; van de psychologische functie (of het proces) die wordt bestudeerd tot de volheid van het bewustzijnsleven als geheel en tot de belangrijkste functies ervan [1]. Identiteit is een dynamische, zich ontwikkelende, structurele, multi-level, complex georganiseerde, holistische, procedurele vorming. Het beschouwen van identiteit als een criterium voor geestelijke gezondheid is niet nieuw. Een aantal auteurs (E. Erickson, O. Kernberg, R. Burns, J. Bugental, R. Laing en anderen) hechten bijzonder belang aan de vorming en vorming van een gezonde identiteit als basis, de kern van de persoonlijkheidsontwikkeling van een persoon. in al zijn diversiteit en beschouwt identiteit als een integrerend criterium voor persoonlijke gezondheid. Voor E. Erikson is volwassen identiteit of psychosociale identiteit een stevig verworven en persoonlijk geaccepteerd beeld van 'zichzelf', samen met de rijkdom van de relaties van het individu met de omringende wereld. en overeenkomstige gedragsvormen, fungeert als een belangrijk kenmerk van de integriteit van het individu op de hoogste niveaus van ontwikkeling. “...Een gezond mens bouwt actief aan zijn omgeving, wordt gekenmerkt door een zekere eenheid van persoonlijkheid en is in staat de wereld en zichzelf adequaat waar te nemen” [2, p. 101]. Identiteit is een toestand van geestelijke gezondheid, een kenmerk van een tamelijk volwassen persoonlijkheid. Voor G. Amon is zelfidentiteit een nucleaire psychologische formatie die de integriteit van het individu waarborgt en nauw verbonden is met centrale mentale functies [11]. “Gezondheid is niet de afwezigheid van ziekte, maar de veiligheid en vrijheid van de eigen identiteit, de constructief agressieve en creatieve implementatie ervan in een groep” [3. p.222]. Het concept identiteit verwijst, zoals reeds vermeld, naar die concepten die de mentale realiteit beschouwen als een holistische, dynamische formatie. Onder identiteit of zelfidentiteit verstaan ​​we het proces waarbij een persoon zijn Zelf ervaart als behorend tot hem, dat wil zeggen de ervaring van identiteit met zichzelf, zijn Zelf. Dit begrip van identiteit is gebaseerd op de ideeën om dit fenomeen in lijn te beschouwen het existentieel-humanistischeconcepten (A. Maslow, R. May, J. Bugental, enz.) J. Bugental spreekt bijvoorbeeld over interne, echte, procedurele identiteit, die hij contrasteert met externe identiteit, gevormd in de samenleving en die starheid kent. Dit soort interne identiteit wordt gevormd als resultaat van persoonlijke en spirituele groei, als resultaat van intern bewustzijn, intern luisteren. Identiteit, die de eenheid is van iemands ervaring van zijn Zelf als behorend tot hemzelf, fungeert als een van de manifestaties van de inhoud van de mentale realiteit maakt het mogelijk om zijn eigen Zelf, zijn niet-identiteit met een Ander, te benadrukken. De keuze voor identiteit als ervaring van het Zelf als criterium voor geestelijke gezondheid is niet toevallig, aangezien ervaring als “...een interne houding…ten opzichte van een of ander moment van de werkelijkheid” [4. p.383] is een dynamische eenheid van bewustzijn, waarin “... de basiseigenschappen van bewustzijn als zodanig worden gegeven”, elke ervaring volgens L.S. Vygotsky: “...er is altijd een ervaring van iets.” Ervaring is de basiseenheid voor de studie van persoonlijkheid en omgeving, aangezien “ervaring de eenheid is van persoonlijkheid en omgeving” [4. blz.386]. Een soortgelijk standpunt wordt gedeeld door V.P. Zinchenko, met het argument dat “niet alleen elke mentale ervaring een ervaring van het Zelf is, maar dat deze laatste in elke ervaring volledig besloten ligt” [5. p.8]. Het concept van identiteit, dat we begrijpen als het proces van iemands ervaring van zijn Zelf, is een concretisering van de ervaring van L.S. Vygotsky als een ervaring gericht op het Zelf. Identiteit fungeert dus als een proces en resultaat van het ervaren van de interne werkelijkheid, het eigen Zelf. De ervaring wordt gekenmerkt door de volgende kenmerken: 1. Door ervaring kunnen we ons de eenheid van persoonlijke en omgevingsmomenten voorstellen.2. Ervaring is de interne houding van een persoon ten opzichte van een bepaald moment in de werkelijkheid.3. Ervaring is opzettelijk. Elke ervaring is altijd een ervaring van iets. Er is geen ervaring die niet een ervaring van iets is.4. De ervaring is individueel, omdat het laat zien “wat de omgeving voor het individu op een bepaald moment is.”5. Ervaring is een dynamische eenheid van bewustzijn. Identiteit is een continue, veranderende stroom van iemands ervaringen met zijn identiteit. Dit is een dynamische, complexe, interne formatie, die zich normaal gesproken in het proces bevindt van voortdurende verfijning, constructie van het beeld van iemands Zelf, ingeschreven in de context van de externe omgeving - de wereld en andere mensen, en die een systemische procedurele eenheid vertegenwoordigt. De functie van dit systemische proces is, zoals reeds aangegeven, de verduidelijking, correctie en zelfconstructie van het beeld van zichzelf, andere mensen en de wereld als geheel. Het resultaat van dit proces is het zelfconcept en het concept van de Ander, gedefinieerd voor een bepaald moment, die structurele componenten zijn van het ‘identiteits’-systeem. De bovengenoemde structurele componenten van het fenomeen ‘identiteit’ zijn nauw afhankelijk en worden wederzijds beïnvloed. Elke individuele component van het systeem draagt ​​tegelijkertijd alle basiskwaliteiten van het systeem in zich, maar kan niet het hele systeem vertegenwoordigen, wat, in het geheel van alle structurele componenten, zoals bekend, een nieuwe kwaliteit vertegenwoordigt. Aan de andere kant leidt volgens de systeemtheorie een verandering in een van de componenten van het systeem automatisch tot een herstructurering van het hele systeem. Bijgevolg kan identiteit als een dynamische eigenschap van een persoon worden beschouwd als een structuur en als een functie , als proces en als resultaat. Structureel-dynamische analyse van identiteit veronderstelt de aanwezigheid van structurele componenten en complex geïntegreerde verbindingen daartussen. Structureriteit en integriteit, dynamiek en stabiliteit – dit zijn de dialectische eigenschappen van identiteit. Alleen de aanwezigheid van deze tegenstrijdige eigenschappen maakt het tegelijkertijd mogelijk om over het bestaan ​​van ware identiteit te praten. Laten we indicatoren van identiteitskwaliteit belichten met behulp van een theoretische analyse van de literatuur over dit onderwerp. Indicatoren van identiteitskwaliteit Wat de indicator betreft, ligt het criterium op een hoger niveaugeneralisaties. Indicatoren zijn iets waarmee men de toestand, de ontwikkeling en de voortgang van iets kan beoordelen; ze worden gebruikt als indicatoren voor de mate of verandering. Ze registreren een bepaalde staat of ontwikkelingsniveau van de werkelijkheid die wordt bestudeerd volgens een geselecteerd criterium. Omdat identiteit een gerelateerd fenomeen van bewustzijn is, zal het soortgelijke indicatoren hebben. In de psychiatrie zijn formele tekenen van bewustzijn bekend, voorgesteld door K. Jaspers: • Gevoel voor activiteit - bewustzijn van zichzelf als een actief wezen; • Bewustzijn van mijn eigen eenheid: op elk moment ben ik me ervan bewust dat ik één ben; • Bewustwording van de eigen identiteit: ik blijf wie ik altijd ben geweest; • Bewustzijn dat “ik” anders is dan de rest van de wereld, van alles wat niet “ik” is [6]. vier kenmerken vertoont bewustzijn ‘ik’ verschillende ontwikkelingsniveaus: van het eenvoudigste, ellendige bestaan ​​tot een volbloed leven, rijk aan een grote verscheidenheid aan bewuste ervaringen” [6, p. 23]. In de psychologie identificeerde M. Rosenberg de volgende parameters voor de ontwikkeling van iemands zelfbewustzijn: • De mate van cognitieve complexiteit en differentiatie van het zelfbeeld, gemeten aan de hand van het aantal en de aard van het verband tussen waargenomen persoonlijke kwaliteiten. . Hoe meer van zijn kwaliteiten een persoon isoleert en in verband brengt met zijn Zelf, hoe complexer en algemener deze kwaliteiten zijn, hoe hoger het niveau van zelfbewustzijn; • De mate van subjectieve betekenis van het zelfbeeld voor het individu; • De mate van interne integriteit, consistentie van het zelfbeeld; • De mate van stabiliteit, stabiliteit van het zelfbeeld in de tijd; • De mate van zelfacceptatie, een positieve of negatieve houding ten opzichte van zichzelf. Sokolov als een “duurzaam ervaren identiteit van het Zelf in tijd en ruimte” identificeert zij de volgende kwaliteiten: integriteit, differentiatie, dynamiek en stabiliteit [7, p. 4]. Analyse van indicatoren van zelfbewustzijn en identiteit toont de aanwezigheid in deze formaties aan van een aantal schijnbaar tegenstrijdige tegengestelde kwaliteiten die feitelijk dialectisch met elkaar verbonden zijn: integriteit en differentiatie, dynamiek en stabiliteit en variabiliteit (dynamiek). Het concept van identiteit wordt gekenmerkt door dualiteit, die, zoals P. Ricoeur opmerkt, met betrekking tot de kwestie van iemands zelfidentiteit verandert in een antinomie [8]. Aan de ene kant is dit iets dat een culminatie bereikt in zijn ontwikkeling en enige integriteit en volledigheid krijgt tijdens de puberteit. Aan de andere kant kunnen we identiteit zien als iets dat voortdurend verandert tot het einde van het leven en nooit onveranderd blijft. Hoe worden deze ogenschijnlijk tegenstrijdige kwaliteiten gecombineerd in identiteit? De overgang van iets onveranderlijks naar het tegenovergestelde dat het vervult, is de essentie van de dialectische ontwikkeling van identiteit in de geschiedenis van het bestaan ​​van het individu. Over deze zekere semantische ambiguïteit schrijft P. Ricoeur het volgende. Identiteit bestaat in twee betekenissen: ten eerste ‘hetzelfde’ – vergelijkbaar, vergelijkbaar, onveranderlijk (idem – Latijn, ‘hetzelfde’) [8]. Ten tweede is ‘hetzelfde’ zichzelf, ieder individu is zichzelf. We hebben het hier niet over identiteit in de zin van onveranderlijkheid, maar over continuïteit, d.w.z. eigen identiteit tijdens veranderingen. Continuïteit verschijnt hier in de betekenis van continuïteit. Ricoeur wijst op de antinomie van identiteit: persoonlijkheid heeft een bepaalde onveranderlijke basis, en tegelijkertijd weten we dat alles in ons verandert [8]. Stabiliteit komt in de eerste plaats tot uiting in het gevoel dat we een onveranderlijk persoon zijn, ongeacht veranderingen in de situatie, rol, zelfperceptie; ten tweede, in het ervaren van je verleden, heden en toekomst als geheel; ten derde in het gevoel van verbinding tussen de eigen continuïteit en de erkenning van deze continuïteit door anderen. Op basis hiervan wordt identiteit opgevat als een bepaalde structuur bestaande uit bepaalde elementen, die subjectief wordt ervaren als een gevoel van identiteit en continuïteit van de eigen persoonlijkheid wanneer deze wordt waargenomen door andere mensen die deze identiteit en continuïteit herkennen. Dynamiek wordt ervaren als de potentiële variabiliteit van jezelf, van jezelfIk, openheid voor nieuwe ervaringen, als voorwaarde voor ontwikkeling. E. Erikson begrijpt het proces van identiteitsontwikkeling als de gelijktijdige integratie en differentiatie van verschillende onderling verbonden elementen (identificaties). Voor ieder mens vormen deze elementen een unieke gestalt. Telkens wanneer er veranderingen optreden – biologisch of sociaal – zijn het integrerende werk van het ego en de herstructurering van de elementen van identiteit noodzakelijk, aangezien de vernietiging van de structuur leidt tot verlies van identiteit en daarmee samenhangende negatieve toestanden, waaronder depressie en zelfmoord van de onbewuste identiteit naar het bewuste. Bewuste identiteit veronderstelt de aanwezigheid van het vermogen om te reflecteren. J. Marcia merkt in zijn laatste publicaties ook op dat identiteit zich gedurende het hele leven van een persoon ontwikkelt [9]. Hij introduceert een onderscheid tussen twee manieren om identiteit te bereiken: 1) geleidelijk bewustzijn van bepaalde gegevens over zichzelf (naam, staatsburgerschap, capaciteiten, enz.), dit pad leidt tot de vorming van een toegewezen of voortijdige identiteit; 2) de onafhankelijke besluitvorming van een persoon over wat hij zou moeten zijn - dit pad leidt naar de vorming van een geconstrueerde of bereikte identiteit. Identiteit als functie is dus een dynamische, voortdurend veranderende subjectieve realiteit van de ervaring van iemands Zelf. als structuur - relatief stabiel in de loop van de tijd vervult de vorming van het Zelfconcept en het concept van de Ander Identiteit een essentiële en integrerende functie in de psyche, omdat het de kern is die de persoonlijkheid bij elkaar houdt en waaromheen deze is verenigd. Maar identiteit is niet slechts een configuratie. Je kunt identiteit ook definiëren als een belangrijke mentale functie, die een noodzakelijke voorwaarde is voor het bestaan ​​van het individu. Als mentale functie wordt identiteit gekenmerkt door haar dynamische constantheid. In de klinische psychologie wordt speciale aandacht besteed aan de parameter van de stabiliteit van de zelfidentiteit, wat in de eerste plaats wordt verklaard door de diagnostische betekenis ervan in verband met stoornissen in het zelfbewustzijn. ten tweede door de grote belangstelling van de moderne psychoanalyse en klinische psychologie voor de fenomenologie van ‘diffuse’, ‘kameleonachtige’, ‘valse’, ‘situationele’ identiteit (O. Kernberg, S. Akhtar, E.T. Sokolova). Aan de andere kant leidt overmatige stabiliteit tot staticiteit en rigiditeit – een identiteitskwaliteit die kenmerkend is voor cliënten op neurotisch niveau. Het optimale evenwicht hier zou dus dynamiek – staticiteit – diffuusheid zijn. Een andere indicator van de kwaliteit van identiteit is de mate van differentiatie. Volgens de algemene ontwikkelingswet geformuleerd door V.S. Solovjov doorloopt de identiteit, zoals elke zich ontwikkelende formatie, drie verplichte momenten in haar ontwikkeling: primaire, slecht gedefinieerde en verenigde integriteit; differentiatie, verbrokkeling van de primaire integriteit; interne vrije connectiviteit, organische vrije eenheid van alle elementen binnen het geheel De meest algemene logica van de ontwikkeling van systemen impliceert een beweging van een versmolten, ongedifferentieerde, onverdeelde eenheid naar differentiatie en de vorming van duidelijk gedefinieerde grenzen van subsystemen als een noodzakelijke voorwaarde voor het ontstaan ​​ervan. hun daaropvolgende interactie en integratie in één geheel. Het is vermeldenswaard dat dergelijke algemene principes betrekking kunnen hebben op de organisatie van elk systeem - zowel 'intern', zoals zelfidentiteit, als 'extern', bijvoorbeeld op het systeem van het systeem. In het historische proces wordt “het syncretisme van de ondeelbaarheid vervangen door relaties waarbij je jezelf eerst tegenover de wereld stelt, dan tegenover andere mensen, en vervolgens een verschillende mate van samenhang of tegenstelling, wederkerigheid of verdeeldheid tot stand brengt” [10]. K. Jaspers schrijft in zijn monografie ‘General Psychopathology’, waarin hij reflecteert op differentiatie, dat het in de eerste plaats een toename van kwalitatieve vormen van ervaring betekent. Ten tweede betekent het de verdeling van een algemene, vage mentale ervaring in een aantal duidelijk gedefinieerde ervaringen, wat rijkdom en diepte verleent aan de ervaring als geheel. Van individuverschijnselen van een laag niveau als resultaat van een dergelijke differentiatie worden verschijnselen van een hoger niveau geboren; het vage instinctieve leven wordt verrijkt met nieuwe inhoud. Een grotere differentiatie leidt tot meer duidelijkheid en bewustzijn. Vage sensaties en gevoelens maken plaats voor heldere gedachten [11].E.T. Sokolova schrijft dat diffuse identiteit wordt beschouwd als “een nucleaire formatie binnen de borderline-persoonlijkheidsorganisatie, die vooral wordt aangetroffen bij borderline- en narcistische persoonlijkheidsstoornissen als de afwezigheid van een samenhangend en stabiel gevoel van de eigen individuele zekerheid [12, p. Integriteit - fragmentatie Onder de integriteit van identiteit impliceert O. Kernberg in dit geval de integratie van individuele elementen van de identiteit van het Zelf en objectrepresentaties. Een goede integratie van het Zelf en objectrepresentaties is volgens Kernberg kenmerkend voor het neurotische niveau (het hoogste niveau van functioneren binnen het raamwerk van de psychoanalyse), en hoe minder geïntegreerd het Zelf is, des te waarschijnlijker het is dat het een borderline en psychotische vorm heeft. niveau van mentaal functioneren [13].E. Jacobson beschouwde het criterium voor identiteitsvorming als het vermogen van het Zelf om de volledige integriteit van zijn eigen mentale organisatie te erkennen (ondanks de toenemende structuur, differentiatie en complexiteit ervan) [14]. Nepomnyashchaya bestudeerde de afhankelijkheid van fragmentatie (dissociatie) of integriteit van het zelfbeeld van de eigenaardigheden van het bewustzijn van zelfreflectie en stelde vast dat ‘hoe hoger het niveau van zelfreflectie, d.w.z. hoe hoger het niveau van zelfreflectie is. Hoe breder en rijker de inhoud vanuit het standpunt waarvan een persoon zichzelf weerspiegelt, hoe stabieler zijn Zelf is, hoe beter de integriteit van de persoonlijkheid behouden blijft. Dat wil zeggen dat het vermogen om zichzelf te blijven afhangt van het “overstijgen” van zichzelf (transcenderen) [108]. In alle beschreven gevallen van dissociatie lijdt het ‘integraal-reflexieve zelf’. “We kunnen dus zeggen dat het “integraal-reflexieve zelf” de basis vertegenwoordigt van de integriteit van het individu” [15, p. 153]. Het holistisch-reflexieve Zelf is iemands ervaring van zijn universaliteit en oneindigheid, zijn identiteit met de wereld (ibid.). Ze identificeert niveaus van zelfreflectie als indicatoren van integriteit-dissociatie: • “Situationeel zelf” (ik word ondergedompeld in specifieke situaties, gebrek aan reflectie; • Gedeeltelijk waardegericht zelf (uitstijgend boven willekeurige, elke situationele, selectiviteit van significante specifieke situaties) ; • Waarde-zelf (uitstijgend boven specifieke specifieke situaties naar de meest significante algemene inhoud; • Holistisch-reflexief zelf (verder gaan dan de waarde-zelven). Laten we samenvattend enkele perspectieven formuleren op de theoretische studie van het probleem. Ondanks de bekende verschillen wat betreft interpretaties zijn de auteurs, naar onze mening, verenigd in het trekken van de ontogenetische ontwikkelingslijn, die gaat van een gefragmenteerd, specifiek, gedeeltelijk ‘gedeeltelijk’ beeld van het Zelf naar een holistisch en gegeneraliseerd beeld. vloeiend’, geladen met affecten en ongedifferentieerde representaties van zichzelf en de Ander – naar een meer gedifferentieerde, complex georganiseerde en cognitief-affectief gebalanceerde structuur, in staat om tegenstrijdige en ambivalente ervaringen te organiseren en ‘vast te houden’, een structuur die in de loop van de tijd ontwikkeling, raakt steeds meer vrij van de directe invloed van tevredenheid/frustratie, affectieve tegenstellingen van ‘goed’ en ‘slecht’. Met andere woorden: de ontwikkeling van de zelfidentiteit kan worden begrepen in termen van de toenemende differentiatie van privé-identificaties ten opzichte van de directe invloed van affecten, en dientengevolge de ontwikkeling van meer geavanceerde zelfreguleringsmechanismen die het hele systeem van meer mogelijkheden kunnen voorzien. stabiliteit (“constantie”), integratie en integriteit. We komen ook tot de conclusie dat de sleutelfactor in het normale of abnormale functioneren ervan moet worden beschouwd als het niveau van de zelfregulatiemechanismen, zodat het ‘primitieve niveau’ van verdedigingsmechanismen, typisch voor de borderline-persoonlijkheidsorganisatie, niet in staat zal zijn om dit te bereiken. zorgen voor de stabiliteit en integratie van het zelf in het licht van frustratiesinterpersoonlijke interacties. Analyse van indicatoren van identiteit en de structurele componenten ervan (zelfconcept en concept van de ander) identificeerden hun vergelijkbare parameters, wat niet toevallig is. Uit de systeemtheorie is bekend dat de elementen van het systeem dezelfde kwaliteiten hebben als het hele systeem als geheel. Identiteit is, net als elke dynamische eigenschap van een persoon, een continuüm met aan één pool de volledige identiteit met iemands 'ik'. , aan de andere kant - vervreemding van 'ik'. Bijgevolg kan identiteit worden weergegeven in de vorm van een schaal (identiteitsschaal) die verschillende graden van expressie van een gegeven dynamische formatie bevat. De pool van het geïdentificeerde of ‘ware zelf’ kan worden uitgedrukt in de vorm van de volgende zelfervaringen: ‘Ik weet wie ik ben en accepteer mezelf zoals ik ben. Ik ben ik". De pool van het ongeïdentificeerde of ‘pseudo-ik’ wordt gekenmerkt door een diffuus beeld van het Zelf, tot en met de niet-identificatie van het Zelf als een afzonderlijk systeem en de afhankelijkheid van het beeld van het Zelf van de situatie. – Continuüm van identiteit I = ik |------------- --------------------------- -------| I # I Geïdentificeerd I Ongeïdentificeerd I Psychologie houdt zich bezig met de studie en beschrijving van iemands ervaringen met de identiteit van het ik, inclusief kleine schendingen van deze identiteit. De psychiatrie geeft ons beschrijvingen van grove schendingen van de identiteit, tot aan de volledige desintegratie ervan in een staat van psychose, waarin het gevoel van ‘ik’ volledig verloren gaat. Specifieke vormen van identiteitsstoornissen in de psychiatrie worden genoemd: depersonalisatie, dissociatieve stoornissen, meervoudige persoonlijkheidsstoornissen. Naar onze mening kan men, als men de kwaliteit van de identiteit kent, het niveau van de persoonlijkheidsstoornis bepalen. Het continuüm van geestelijke gezondheid - geestesziekte zal worden bepaald door de kwaliteiten van identiteit: van een hoog niveau van identiteitsontwikkeling tot een laag niveau, tot aan een laag niveau. vervreemding van het zelf bij psychose. Zinchenko, V.P. Een ontwikkelend mens. Essays over Russische psychologie / V.P. Zinchenko, E.B. Morgunov. – M.: Trivola, 1994. – 304 p. 2. Erickson, E. Identiteit: jeugd en crisis / E. Erickson. – M.: Vooruitgang, 1996. – 344 p. 3. Amon, G. Psychosomatische therapie / G. Amon. - St. Petersburg. : Toespraak, 2000. – 238 p.4. Vygotski, L.S. Verzamelde werken: in 6 delen. Kinderpsychologie / L.S. Vygotski. – M.: Pedagogiek, 1984. – T. 4. . 5. Zinchenko, V.P. Society op weg naar een psychologisch persoon / V.P. Zinchenko // Vragen over psychologie. – 2008. – Nr. 3. P. 5–12. 6. Jaspers, K. Verzamelde werken over psychopathologie: in 2 delen / K. Jaspers. – Moskou: Academie, 1996. – T. 2. – 350 p.7. Sokolova, E.T. Het verband tussen diffuse genderidentiteit en cognitieve persoonlijkheidsstijl / E.T. Sokolova, N.S. Burlakova, F. Leontiu // Vragen over psychologie, 2002. – Nr. 3. – P. 41–51.8. Ricoeur, P. Narratieve identiteit / P. Ricoeur; rijbaan K. Dryazgunova. – / Toegangsmodus: www. filosofie. ru/bibliotheek, 2000.9. Marcia, JE Identiteit in de adolescentie / JE Marcia. // Handboek voor adolescentenpsychologie. NY: John Wiley, 1980. P. – 213–231.10. Abramenkova, V.V. Het probleem van vervreemding in de psychologie / V.V. Abramenkova // Vragen over de psychologie, 1990. – Nr. 1. – P. 5–3.11. Jaspers, K. Verzamelde werken over psychopathologie: in 2 delen / K. Jaspers. – Moskou: Academie, 1996. – T. 2. – 350 p. 12. Sokolova, E.T. Studie van persoonlijke kenmerken en zelfbewustzijn bij borderline persoonlijkheidsstoornissen / E.T. Sokolova, V.V. Nikolajev. – M.: Argus, 1995. – Blz. 27–206. 13. Kernberg, O.F. Ernstige persoonlijkheidsstoornissen: psychotherapiestrategieën / O.F. Kernberg. – M.: Klass, 2001.–464 p. 14. Jacobson, E. Het zelf en de objectwereld / E. Jacobson. – NY: Inter. Universiteit Pers, 1964/15. Nepomnyashchaya, N.I. Integriteit of dissociatie van persoonlijkheid en reflexieve niveaus van zelfbewustzijn / N.I. Nepomnyashchaya // Wereld van de psychologie. – 2003. – Nr. 2. – pp. 145–155. Maleychuk GI Identiteit als geïntegreerd criterium van psychische/mentale gezondheid. Het belangrijkste criterium van psychische/mentale gezondheid volgens deze benadering is de identiteit.