Deel 1 Vaak kom ik in mijn praktijk moeilijkheden tegen als een cliënt de vraag beantwoordt: “Hoe wil je dat doen?”. Ik kan ervan uitgaan dat je in de gepopulariseerde psychologie wel eens het concept “” bent tegengekomen. innerlijk kind”; iedereen. Dit maakt deel uit van onze psyche. Dit ‘kind’ spreekt in eenvoudige taal tot ons: ‘Ik wil’ of ‘Ik wil niet’. Natuurlijk komen we allemaal uit onze kindertijd en de ervaring die we tijdens deze periode hebben opgedaan, heeft invloed op ons volwassen leven. Het leek erop dat we wat ons in onze kindertijd was overkomen, in een soort spaarvarken stopten en met zoveel rijkdom de volwassenheid ingingen. Ik geloof dat het voor ieder van ons erg belangrijk is om ons eigen innerlijke kind te leren kennen. Weet je nog welke simpele dingen je leuk vond toen je klein was? Welke beelden blijven in je geheugen hangen? Waar heb je over gedroomd? Wat maakte je verdrietig? De antwoorden op deze vragen zullen je helpen dit kleine kind te zien dat precies weet wat hij wel of niet wil. Als je jezelf op deze manier hebt leren kennen, begin je te genieten van het recht op je leven, en dat is precies wat je wilt. Mijn kleine Ira houdt van bakken met kruidenthee, reizen, lezen, ze is erg verdrietig als ze haar buurman beledigt ze ziet onrecht en houdt niet van koolkoteletten. Vandaag is een kopje kruidenthee dat me zal helpen het gevoel te krijgen dat ik recht heb op het leven dat ik wil. Deel 2 Hoe vaak zeggen we tegen onszelf dat we 'moeten' of 'moeten'? En heb je je ooit afgevraagd met wie je deze interne dialoog voert? In de psychologie wordt deze stem de stem van de ouders genoemd. 'Innerlijke ouder' is een onderdeel van onze psyche, die gedragsregels, stereotypen, attitudes omvat - alles wat we van onze ouders hebben overgenomen. Heb je je ooit afgevraagd waar deze stem vandaan kwam? En wat voor soort persoon is hij: veeleisend, controlerend of beschermend, zorgzaam? Als de controlerende ouder in ons wordt ingeschakeld, kunnen we ons bezighouden met ‘zelfonderzoek’, ‘zelfkritiek’, en zelfs de mensen om ons heen kunnen het gevoel hebben dat we dat doen. proberen ze op te voeden, door te zeggen ‘zou moeten’ of ‘zou niet moeten’. ‘Als de innerlijke verzorgende ouder begint te spreken, gaat het over het vermogen om zorg te dragen, levenswaarden te accepteren, te observeren en te volgen. Voordat je je kinderen opvoedt. , je moet eerst proberen een Innerlijke Ouder voor jezelf groot te brengen. Dit kan heel eenvoudig: - stop met devalueren en corrigeer jezelf voortdurend - zorg voor jezelf, creëer comfort en gezelligheid - onthoud je interesses, geef prioriteit aan de belangen van anderen. en ten slotte, erken je recht om “te zijn wie je bent”, daardoor begin je het recht op een eigen leven te genieten. Deel 3 Zodra “KAN” en “mogelijkheid” in onze toespraak verschijnen, betekent dit dat een ander deel van de psyche is ingeschakeld - de 'innerlijke volwassene'. De ‘volwassene’ in ons is een beoordeling van de situatie, iemands capaciteiten, logica en doordachtheid bij beslissingen, de bereidheid om verstandig te handelen, zonder onnodige emoties. In deze positie communiceren we op gelijke voet met anderen, verdienen we geld voor onze dromen en maken we plannen op basis van onze eigen ervaringen en meningen. Er was eens een tijd dat we er allemaal naar streefden om zo snel mogelijk volwassen te worden. Het leek erop dat als ik volwassen word, ik zeker zal doen wat ik wil en niemand mij zal verbieden dit te doen of zal zeggen dat ik dat MOET doen. Maar dan ontstaat er een teleurstelling, omdat de Innerlijke Ouder en de Innerlijke Volwassene dat niet doen laat het Innerlijke Kind vrij gaan. "Break Bad". We WILLEN bijvoorbeeld naar de zee, er is geen materiële KANS, wat betekent dat we MOETEN werken. Deze drie delen van onze psyche stellen ons in staat om in harmonie te zijn, in balans te zijn, integriteit te behouden en onafhankelijkheid te verwerven (kies wat bij je past). . Dan zorgen verlangens, kansen en verantwoordelijkheid (Kind, Volwassene en Ouder) ervoor dat je ten volle kunt genieten van het recht op leven, namelijk om de vragen aan jezelf te kunnen beantwoorden: “Wat wil je? Zijn er mogelijkheden? En wat moet daarvoor gedaan worden?»