I. Yalom: “Toen ik voor het eerst begon te werken met patiënten met terminale kanker, 40 jaar geleden, had ik last van doodsangst en frequente nachtmerries. Ik herinnerde me mijn persoonlijke psychotherapie – 700 uur, en was verbijsterd toen ik besefte dat ik niet één keer in die 700 uur de pijn had. Het onderwerp van de dood kwam niet ter sprake. We spraken nooit over mijn dood. Ik besefte dat ik, om met ongeneeslijke patiënten te kunnen werken, persoonlijk werk moest doen met mijn angst voor de dood, en ik wendde me tot Rollo May.' van kanker met wie ik werkte. I. Yalom zei ooit dat ze er spijt van had dat ze niet dapper genoeg was. Yalom bracht haar terug naar het 'hier en nu' en vroeg of ze hier en nu dapper genoeg was : “En Yalom, als je hier dapper was, wat zou je me dan vertellen?” De patiënt antwoordde: “Waarom reken je me zoveel aan? Waarom heb je zoveel geld nodig?" Yalom zei dat hij haar moed bewonderde en bood aan de betaling te halveren." Shtukareva: Er kwam een ​​cliënte naar de therapeut die haar kind had verloren - voor haar ogen werd haar dochter aangereden door een auto. De moeder was vlakbij, rende meteen naar voren en nam haar dochter in haar armen. Het kind stierf een paar minuten later bloedend in haar armen. Jarenlang zag de vrouw elke avond een foto van haar stervende dochter in haar armen. De therapeut zei tegen de cliënt: 'Het spijt me heel erg, er kan niets aan worden gedaan, het trauma en de pijn zullen blijven.' Ik ben erg blij dat jij het was die je dochter hebt grootgebracht. Het laatste wat ze zag was jouw gezicht, niet de sporen van vuile banden op de weg, maar jouw gezicht, jij beschermde je dochter, jij gaf haar jouw liefde. Niets kan zijn ook gedaan aan het verdriet en het trauma. Maar je hebt iets van onschatbare waarde voor je dochter gedaan. Yalom: Over spijt van gemiste kansen: “Ik vraag mijn cliënten altijd waar ze spijt van hebben in hun leven en zeg: “Stel je voor dat we elkaar over een jaar of twee ontmoeten. Welke nieuwe spijt zou je verzamelen? Hoe moet je je leven leiden zodat deze spijt zich niet steeds meer ophoopt." Mogelijkheid tot psychotherapie of training in psychotherapie: Yalom, verwijzend naar Carl Rogers, antwoordde: "Therapeuten zijn niet opgeleid, therapeuten worden geselecteerd. En het allerbelangrijkste is dat je net zoveel therapie ondergaat als een cliënt. Aan jezelf werken, dat is wat een therapeut zijn hele leven moet doen." Therapie via Skype: "In eerste instantie vond ik Skype niet leuk. Ik geloofde dat directe communicatie tussen cliënt en therapeut belangrijk was. Ongeveer 5 jaar geleden kwam er een cliënt naar mij toe vanuit Groenland, waar binnen een afstand van enkele duizenden kilometers geen enkele therapeut te vinden is. We begonnen met Skype te werken, konden veel doen en maakten goede vorderingen. Een van haar problemen was dat ze erg bang was en nauwe communicatie vermeed, dus verhuisde ze naar een uithoek van Groenland. In één kamer probeerde ze afstand te nemen en zich van mij af te sluiten. En Skype zorgde ervoor dat ze veilig was. Nu werk ik veel via Skype. Soms is het makkelijker voor een cliënt om zich open te stellen als hij niet naast de therapeut staat." Over de dood: "Niemand van ons kan volledig vrij zijn van de angst voor de dood. De dood herinnert ons ons hele leven aan zichzelf wanneer dierbaren, vrienden, familieleden sterven." Over het leven: "Ik ben 83 jaar oud, mijn leven wordt beter dan voorheen. Natuurlijk zijn er bepaalde gezondheidsproblemen, maar vanuit psychologisch oogpunt wordt mijn leven steeds beter, je hebt hoop."