Van de auteur: Er zijn dingen die veel tijd nodig hebben om uit te vinden. En ondenkbare vragen waarop persoonlijk gevonden antwoorden absoluut noodzakelijk zijn... Je wilde waarschijnlijk de tijd stopzetten. Verdrijf hem niet - schiet op, schiet op! vakantie! Ga trouwen! vakantie! zomer! vakantie! nieuw salaris! Namelijk - stoppen, repareren, niet laten lekken. Dan zul je me begrijpen. Mijn moeder is ziek. Komt niet uit bed. Ze is 87. Ik doe er alles aan om haar problemen te verlichten. En moeder probeert niet te klagen, de mentale pijn van haar dierbaren niet te verergeren. Maar hoe pijnlijk is het om te beseffen dat het juist het verstrijken van de tijd is die mijn eens zo sterke (almachtige, zoals het mij als kind leek!) moeder zwak, klein, afhankelijk van anderen heeft gemaakt... En dan heb ik denk aan Brodsky. ***...Het geruis van bladeren in de kleur van geld, de gladde zoemer van een mug is niet in staat om zes bij negen de doden te vergroten, die met dik gras ontsproten zijn kinderen van liefde. Je bent nu alleen op de wereld. Herinner je je het lied dat ik in het donker zong? Dit is een kat, dit is een muis. Dit is een kamp, ​​dit is een toren tijd die mama en papa stilletjes doodt." (Joseph Brodsky, "Performance", fragment .) En ik denk aan mijn innerlijke, kinderlijke, pijnlijke protest: nee! raak het niet aan! verander in ieder geval mijn moeder niet... laat haar jong en sterk blijven... en niet ziek worden... En tranen, tranen komen in mijn ogen, want ik weet: het protest zal niet gehoord worden. Omdat - "Dit is een sluwe tijd..." Ze zeggen dat moed een positieve reactie is op de schokken van het bestaan. Mijn moeder is en blijft altijd een moedig persoon. Het verlies van haar vader tijdens de repressie van '37, het lot van de kinderen van de 'vijand van het volk', en de oorlog, en de naoorlogse jaren, en vele andere echte moeilijkheden en verliezen vielen op haar schouders. En ik heb van haar doorzettingsvermogen geleerd: volhouden, niet laten zien, niet zeuren, een uitweg zoeken. Maar dit maakt de pijn niet minder. "Dit is tijd in het geheim..." Dus hoe kunnen we het tegenhouden?!! Mijn moeder heeft altijd veel kunnen doen. Ze werkte veel, sliep weinig en zorgde, zorgde, zorgde. Ik heb ook geleerd de tijd te 'rekken', de dag tot het uiterste te vullen met interesses, activiteiten, experimenten, communicatie, kennis. En nu dacht ik: waarderen, het moment tot de rand vullen met jouw aanwezigheid - nietwaar Wil je stoppen, deze hectische galop van minuten, uren, dagen en jaren pauzeren? Wanneer deze gevuld is, lijkt de pijn die verband houdt met dierbaren te verdwijnen, op te lossen en af ​​te nemen. En op sommige momenten van bijzondere betrokkenheid en enthousiasme - het trekt zich helemaal terug, zeg ik tegen de dag die voorbijgaat - Zijn wind, zijn smaragd En zijn gloeiende vuur: “Ik zal je nooit vergeten, noch je schaduw, noch jouw gouden plekken.” ‘Je vergeet alles,’ antwoordde de dag, ‘je vergeet alles, maar het is leuk om te luisteren.’ En dit is Larisa Miller. Ik hou van haar lijnen gevuld met licht, en met hun hulp word ik gesterkt door ongehaastheid en - nederigheid... tegenover een onstuitbare reeks veranderingen... We leven nog niet en zijn nog niet begonnen. We hebben alleen de contouren geschetst met houtskool lijken we stilletjes rond te draaien in een droom en we zullen niet de moeite nemen om wakker te worden door de hele lucht, de dagen worden gemeten, maar het is alsof we hier door iemand verdwaald zijn. We hebben geen woord gezegd, maar het is alsof we voor altijd wachten, om te worden uitgeroepen tot 1991 (uit het boek 'Wachten op Oedipus') Hoe veel je ook denkt, je kunt de tijd en zijn rennen niet stoppen. . Je kunt jezelf tegenhouden door ergens voor weg te rennen, en met de aanwezigheid in elke druppel van je wezen, je hart vullen met liefde en dankbaarheid. De pijn van onvermijdelijke verliezen wordt verzacht.