Hoe accepteer je de diagnose “dementie” “Waar zijn de vroegere vaardigheden, capaciteiten en kansen gebleven? Zelf wil ik ze terugsturen. Je kunt je niet voorstellen hoe beledigend het is... Ik heb een hogere opleiding genoten, en nu zit ik in de diepste val...' 'Ik viel uit het leven...' 'Ik vond het leven altijd heel leuk. Ik wil graag alles terugsturen. Werk, vrienden, leven...' 'Absoluut leeg in mijn hoofd. Het is interessant om nu naar mezelf te luisteren...' 'Ik ken het verleden niet. Het voelt alsof ik van een andere planeet kom. Er is geen verleden. Ik herinner me niets. Als de eerste dag van mijn leven...” “Het lijkt erop dat ik hier en daar in een magische ruimte leef.” Dit zijn de woorden van een zeventigjarige vrouw, een buitengewone persoonlijkheid, een getalenteerde kunstenaar, een geweldig persoon . De ziekte van Alzheimer heeft haar in de loop der jaren ongemerkt overvallen. Het werd verergerd door eenzaamheid. We vonden een nieuwe baan, wat de mogelijke betekenis van het onmogelijke werd: voor onszelf vechten. Het gaat om het uitdagen van de diagnose en het zoveel mogelijk behouden van de cognitieve functie. In kleine korreltjes halen we informatie uit het geheugen en de hersenen. In de beginfase van de ziekte levert dit het meest positieve en productieve resultaat op, terwijl de kritische houding ten opzichte van iemands toestand behouden blijft. “Zo vroeg mogelijk, zoveel mogelijk uit het geheugen halen” is mijn motto. Het zal in de loop van de tijd moeilijker worden. De verbinding met de buitenwereld zal verloren gaan, de kennis van zichzelf zal worden uitgewist. Verder zal het onmogelijk zijn. Ze is al in de war tussen dromen en realiteit, en kan de een niet altijd van de ander onderscheiden. Maar hij herinnert het zich, hij vertelt het me met vreugde of verdriet. Gisteren ‘liep’ ze langs het Rode Plein, zag de eeuwige vlam en wilde grootvader Lenin bezoeken. Als ze nu alleen zou worden gelaten, zonder steun en therapie, zou het proces van persoonlijkheidsdegradatie haar hersenen zacht en soepel met delirium bedekken als een lila mist. Ja, de ziekte zal vroeg of laat nog steeds winnen. Maar er is nog tijd! Tijd en communicatie zijn de enige remedie tegen een vervagend geheugen. Onze aandacht is op dit moment in staat alle onbeantwoorde vragen te beantwoorden. Hoe meer aandacht iemand krijgt, hoe beter. In deze interactie, behalve de levende, menselijke, worden de verbroken verbindingen met de buitenwereld versterkt, aan de andere kant worden er nieuwe knopen gelegd die de psyche helpen op de een of andere manier verantwoordelijk te zijn voor haar gedrag. Als we horen dat dat in 2050 zo zal zijn 152 miljoen mensen met cognitieve stoornissen, dit lijkt een zeer verre gebeurtenis die niets met ons te maken heeft. Maar elke seconde groeit het aantal mensen met dementie non-stop en neemt toe, en, het ergste van alles, de ziekte veel jonger worden. Eerder heb ik tijdens lezingen het vroegste geval van de ziekte geuit, 42 jaar oud; vandaag is het een 37-jarige patiënt. Seniele dementie vordert en begint voorrang te krijgen vanwege de ernst, de materiële kosten en de psychologische gevolgen. Er is nog steeds geen duidelijk inzicht in de oorzaken van de ziekte, hoogwaardige diagnose en medicamenteuze behandeling. Er zijn zelfs nog minder professionele beoefenaars die omgaan met mensen die lijden aan neurodegeneratieve ziekten. Onze handen zijn gebonden door het gebrek aan volledig bewustzijn, het gebrek aan toegankelijke gespecialiseerde instellingen en het gebrek aan informatie over artsen die gespecialiseerd zijn in deze ziekte. Wereldstatistieken zijn gissingen in berekeningen. Veel dichterbij en reëler, en daarom nog schokkender, zijn de statistieken van verzoeken van familieleden van ouderen aan slechts één specialist. In de loop van vier maanden kwamen 61 cliënten naar mij toe als klinisch psycholoog om hun mentale status te diagnosticeren. Dit waren kinderen die zich zorgen maakten over de toestand van de cognitieve functies van hun bejaarde ouders. Dertien mannen en achtenveertig vrouwen, variërend in leeftijd van 60 tot 100 jaar. Volg de gedachte: mannen worden niet oud. In het onderzoek werd gebruik gemaakt van diagnostische hulpmiddelen die keken naar de cognitieve status, de aanwezigheid van depressie (om pseudodementie te voorkomen) en technieken voor 24-uurs zorgverleners in situaties waarin iemand niets over zichzelf kan vertellen. Persoonlijk was ik ontmoedigd door de cijfers.cognitieve stoornissen bij 7, pre-dementie stoornissen bij 2, milde cognitieve stoornissen bij 5, matige bij 18, ernstige cognitieve stoornissen, diagnose van de ziekte van Alzheimer bij 29 mensen. Conclusie - van de 61 mensen kunnen slechts 9, als er niets aan hun manier van leven verandert, zelfstandig leven en werken. Zolang ze dat nog kunnen...Interessante resultaten van de burgerlijke staat. Slechts 9 van de 61 mensen wonen in een partnerschap, 52 zijn alleenstaanden. En eenzaamheid, waar we veel over hebben gesproken, provoceert, verergert en versnelt de ontwikkeling van dementie. We kunnen het begin van de ziekte, de ernst van de toestand van de ouders, gemakkelijk missen als ze bij hun gezin wonen. Het een vult het ander aan, het leven volgt een vast en vertrouwd patroon, ‘automatisch’, ook al kunnen beiden al lange tijd dementerend zijn. En plotseling, zonder partner, zien we een scherpe achteruitgang en wordt dementie duidelijk voor anderen. Waarom deel ik deze cijfers? Voor onze competentie! Als de arts op de afspraak verrast wordt door uw volharding: “Wat wil je? Hoe oud ben je? Dit zijn leeftijdsgebonden veranderingen!”, ben het niet eens met deze formulering van de vraag en zorg ervoor dat u een afspraak maakt met een arts die gespecialiseerd is in de diagnose en behandeling van neurodegeneratieve ziekten (hier, de sectie “Vind een Dokter” op de website helpt u verder). Bedenk dat er niet zoiets bestaat als een “normale ouderdom”! Er wordt ons verteld dat bij dementie het geheugen, de spraak en het vermogen om met eenvoudige alledaagse en financiële problemen om te gaan de eersten zijn die eronder lijden. Ik zou aanraden om nu op deze factoren te letten: "Hersenmist" - "hersenmist". Gevoel van hersenmist, mistigheid, leegte. Dit is een van de eerste waarschuwingssignalen, samen met de schijn van vergeetachtigheid. De aanwezigheid van ‘slechte’ en ‘goede’ dagen. De groei van deze verdeeldheid. Het blijven in een staat van luiheid. Toenemend niveau van eisen, claims, grieven, grillen. Zelfs geliefden. 'Alles weten.' Frequente stemmingswisselingen. Afstand nemen van de realiteit, zich terugtrekken in een pijnlijke wereld van fantasie. Verminderd gevoel voor humor. Moeilijkheden bij het gebruik van eenvoudige huishoudelijke apparaten. Opslag van verlopen producten, overmatige hoeveelheden ervan, frequente veranderingen in de locatie van items Als u dergelijke manifestaties begint op te merken, moet u onmiddellijk een arts raadplegen. Bedenk echter dat zelfs deskundigen geen inzicht kunnen krijgen in het exacte aantal soorten dementie. Drie jaar geleden uitte ik er 70, vandaag zijn er 120 van zijn typen. Eén ding is zeker: de veranderingen die tijdens het verouderingsproces in de hersenen optreden zijn gevarieerd, net als de structuur van de hersenen zelf. De leeftijd waarop tekenen van beperking verschijnen, evenals de aard en mate van fysieke veranderingen die de intelligentie beïnvloeden, variëren. De meeste worden tussen de 50 en 60 jaar oud gevonden. Sommige worden pas na 70 jaar merkbaar, maar de grootste veranderingen worden na 80 jaar opgemerkt. Als een arts het woord dementie noemt, is het noodzakelijk om de oorzaken ervan te achterhalen! met symptomen van dementie, gevolgd door een beroerte, dementie met Lewy bodies, de ziekte van Parkinson, hersenletsel. Meestal heeft een persoon verschillende oorzaken van dementie. Het is uiterst belangrijk om de potentieel omkeerbare oorzaken van dementie te kennen en alleen door deze te elimineren kunnen we praten over de ziekte van Alzheimer of dementie. We moeten delirium, uitdroging, uitputting, trauma en tumoren uitsluiten , herseninfecties, vitamine B-tekort ", overdosis drugs, stofwisselingsstoornissen, chronisch alcoholisme, hydrocephalus met normale druk. Voordat we conclusies trekken en het ergste aannemen, is het noodzakelijk een verklaring te vinden voor de veranderingen die in iemands gedrag zijn opgetreden: angst, schreeuwen, pijnaanvallen, temperatuur, slechte gezondheid, angst Vooral benadrukkenemotionele achtergrond, depressie categorisch uitsluiten. Als het aanwezig is, neemt de cognitieve status af en kan het gedrag van een persoon ongepast zijn. Hoe eerder een onderzoek wordt uitgevoerd, een diagnose wordt gesteld en de oorzaken worden geïdentificeerd, hoe meer tijd en mogelijkheden er overblijven voor zowel de zieke als de zieke. zijn familie. Dit is de tijd voor rationeel gebruik bij het oplossen van juridische kwesties, hoe onbescheiden en wreed het ook mag klinken. Wij verraden niet, wij verzekeren de toekomst. Zowel de zieke als wij, zijn dierbaren, hebben het. Ongeacht leeftijd, diagnose en aandoening. In mijn beroepspraktijk geef ik nooit telefonische diagnoseresultaten door. Dit is een categorisch verbod. Anders is het een emotionele en psychologische verkrachting van de cliënt! De resultaten van een neuropsychologisch onderzoek zijn slecht nieuws, dat op humane, zorgvuldige maar waarheidsgetrouwe wijze moet worden gerapporteerd. Zelfs als je over problemen gokt en beseft dat er iets ‘fout’ gaat, is het pijnlijk om een ​​vermoedelijke diagnose te horen , de sfeer en nadruk genoeg tijd. Het maakt niet uit of de cliënt zelf een cognitieve beperking heeft of dat zijn familieleden zijn gekomen. We moeten voor de persoon zorgen, omdat nieuws over ziekte in de meeste gevallen als echt verdriet wordt ervaren en de herkenning hiervan de vorm zal aannemen van een rouwproces. Het is natuurlijk. Het werk van rouw zal even sterk zijn tijdens een scheiding, als tijdens het verlies van een baan, als tijdens de pensionering, en wanneer de diagnose dementie wordt gesteld. Het kennen van de stadia van rouw zal helpen om alles te begrijpen wat er gebeurt en zal familieleden helpen Als wij, onze dierbaren, of de zieke zelf, de ziekte aanvaarden, kan alles wat er gebeurt abnormaal lijken als hij zich bewust is van de aanwezigheid van problemen. Om jezelf niet in een hoek van onopgelostheid te drijven, is het belangrijk om vertrouwd te raken met de stadia van rouw en hun karakteristieke kenmerken. Deze informatie is van cruciaal belang voor mensen die persoonlijk met een diagnose worden geconfronteerd. Eerlijk gezegd was er in mijn praktijk maar één geval waarin de persoon zelf ‘op tijd’ om hulp vroeg. In gewone verhalen beschouwen mensen ze, vanwege onwetendheid over de eerste symptomen, als iets onbeduidends. Vooral in ons land is het gebruikelijk om alles aan de ouderdom te wijten. En bezoek daarom geen arts wanneer de eerste tekenen verschijnen. Hoe eerder u echter achter de diagnose komt en met therapie begint, hoe groter de kans dat u jarenlang uw gebruikelijke levensstijl kunt volhouden. Wat moet u doen als bij u de diagnose dementie wordt gesteld? Er zijn verschillende stadia van rouw fase is shock. We ervaren horror, verdoving, we willen afstand nemen van wat er gebeurt of, integendeel, we koken over. Alles wat er gebeurt lijkt onwerkelijk. Het hoofd weigert te accepteren en te geloven. De perceptie van de werkelijkheid wordt afgestompt en gebeurtenissen kunnen uit het geheugen verloren gaan. Er komen zelfmoordgedachten. Sta jezelf toe om alle emoties, tranen en bitterheid te ervaren. Laat u, indien mogelijk, niet met rust. De tweede fase is ontkenning. Zelfs als we kennis maken met het onderwerp dementie, zullen we niet geloven dat therapie alleen maar de voortgang van de ziekte kan stoppen. Onze liefde voor onszelf (als we ziek zijn) en voor onze dierbaren, onze inspanningen om hen te redden, zullen de illusie wekken en voeden dat de wereld kan veranderen zoals wij dat willen. We houden tenslotte zoveel van! We doen tenslotte zo ons best! Deze periode gaat gepaard met ‘golven’ van emotionele pijn, terwijl geleidelijk de interne krachten worden geopend voor strijd. De derde fase is agressie. Veel volwassen kinderen van volwassen ouders geven zichzelf de schuld van hun ziekte en kunnen hun geloof niet vergeven in hun woorden: “Alles is Ik vind het prima, val me niet lastig.” Nu ontwikkelt het schuldgevoel zich tot pijn, verontwaardiging, agressie jegens anderen en jegens de zieken zelf. De zoektocht begint naar de daders en de wens om hen te straffen, om wraak te nemen voor de verloren tijd. We beginnen de onrechtvaardigheid van deze wereld te bestrijden en proberen onze genegenheid en dankbaarheid jegens onze ouders te bewijzen. Tijdens deze periode voegt het lichaam zich bij de emoties. Aanvallen van paniek en angst, slaapstoornissen, stemmingswisselingen beginnen, het energiepotentieel neemt af, algemene zwakte envermoeidheid. Verlossing kan worden gevonden in ademhalingsoefeningen van zelfregulatie, ontspanning en visualisatie. Massage, zwemmen en regelmatige wandelingen in de frisse lucht zullen helpen om de aandacht te verleggen, te voorkomen dat de hersenen verhongeren en dat we stikken. De vierde fase is depressie. De moeilijkste periode van onderdompeling in iemands ervaringen, het verlangen om 'zich in een huis te verstoppen ”, om niemand binnen te laten en niet uit te gaan. Maar mentale angst zal ons na verloop van tijd leiden tot een heroverweging en evaluatie van onszelf en ons leven. We zullen ons gelukkige momenten herinneren naast zieke dierbaren en alleen het goede in hun verleden gaan ‘zien’. Het observeren van uw dierbare met de diagnose dementie zal uw angst voor uzelf blootleggen, u aan het denken zetten over uw eigen leven en ernaar kijken vanuit het perspectief van de eeuwigheid. Neem een ​​dagboek in je handen en schrijf je herinneringen aan je kindertijd, eerste liefde en de beste momenten van je leven. Schrijf dankbaarheidsbrieven aan uw zieke dierbaren of liefdesbrieven aan hen als u zelf ziek bent. De vijfde fase is acceptatie. Ik moet toegeven dat niet iedereen deze fase bereikt. Kinderen blijven achter met een diepgeworteld schuldgevoel. We zullen nu niet ingaan op hun psychologische kenmerken, die zich tot de dood en daarna zullen verzetten tegen de diagnose. Ze zullen zichzelf en hun dierbaren nooit als zieke mensen kunnen accepteren. In een ‘normaal’, gezond rouwproces stelt deze fase je in staat alles te accepteren zoals het is, een leven op te bouwen binnen de ziekte, langzaam te haasten om te leven en problemen op te lossen zodra ze zich voordoen. De zesde fase is een mogelijke herhaling van alle fasen Als we verdrietig zijn, kan onze psyche ons terugbrengen naar het verleden, maar met minder mentaal lijden. Als je in de buurt bent van iemand die net heeft gehoord over de diagnose van de ziekte van Alzheimer, help hem dan. Blijf dichtbij. Aanvaarden. Geef hem de kans om zoveel te praten als hij nodig heeft. Praten, spijt hebben, huilen, hysterie. Luister zonder advies te geven. Zeg niet dat je hem begrijpt! Zijn verdriet is niet hetzelfde als het jouwe! Het is groter, het is enger, het is pijnlijker... Misschien zal hij zwijgen. Wees stil met hem. Raak hem aan. Geef je warmte. Wees er gewoon. Op een onbewust niveau wil de persoon nu tegen ons schreeuwen: laat me gewoon praten... Vraag me over mezelf... Steun me en laat me... Maak me niet bang... Niet doen. Ik verlaat me niet... Hij moet gehoord worden. Het is noodzakelijk om zijn botsing met hopeloosheid, afhankelijkheid en gebrek aan hoop te delen, maar tegelijkertijd nieuwe betekenissen te vinden! Natuurlijk moet u onmiddellijk een arts raadplegen, onderzoeken ondergaan, de diagnose verduidelijken en een recept voor medicijnen ontvangen. Ga onmiddellijk op zoek naar een psycholoog die mentale functies ondersteunt en traint, door middel van cognitieve training, verminderde hersenfuncties herstructureert en compenserende middelen creëert voor langdurig, permanent werk. Je moet meteen gaan studeren! Maak kennis met de ziekte en de vooruitzichten. Je zult helemaal opnieuw moeten beginnen te leven! Bescherm uzelf tegen negatieve gewoonten zonder de toegewezen tijd te verkorten. Bestrijd depressie. Gun jezelf gezond egoïsme! Vermijd stressvolle situaties ten koste van alles. Verander uw houding tegenover hen. Neem de verantwoordelijkheid voor jezelf. Zoek hulp van buitenaf. Denk na over waar en wie dit kan leveren. Accepteer deze hulp! Jij en ik kwamen overeen een dagboek bij te houden. Het papier zal de gemorste ervaringen absorberen, ongeacht wat ze zijn. Het zal je helpen begrip te krijgen, krachten in evenwicht te brengen en betekenis te onthullen. Sta jezelf toe steun te vinden bij een ander terwijl we samen kunnen zijn. Ik herhaal: we hebben nog tijd! Hoewel Alzheimer ons adres niet kent en geen vrienden met ons is, houd dan alsjeblieft van jezelf! Er is tijd voor verandering, je kunt me geloven. Bekijk alstublieft de speelfilm “After Life”, de Japanse regisseur Hirokazu Kore-eda, uitgebracht in 1998. Kijk in stilte. Praat na het kijken minimaal een paar uur met niemand. Schrijf de antwoorden op de vragen op in je dagboek. Wat en wie wil ik altijd onthouden? Wie en waarvoor ben ik het gelukkigst?!