Over het concept van catharsis bij Aristoteles en hoe het werkt aan de hand van een voorbeeld uit het netwerk. Vond het op internet. Fotobijschrift: "Deze foto won een prijs voor de beste fotografie en leidde de fotograaf tot een depressie. Cheeta's achtervolgden een moeder en haar kinderen. De moeder had gemakkelijk aan de roofdieren kunnen ontsnappen, maar in plaats daarvan liet ze zichzelf in stukken scheuren. laat haar kinderen ontsnappen. Op de foto zie je haar, ze kijkt naar de kinderen die in veiligheid rennen." Hier is het niet eens de foto die belangstelling wekt, maar het onderschrift, dat woord voor woord op internet circuleert. . Als zij er niet was geweest, zou het gewoon een foto zijn geweest van een antilope die bevroren was van angst en met glazige ogen. Maar het onderschrift verandert de glazige ogen meteen in een fantasieobject: de blik van een stervende moeder die liefdevol naar haar kind kijkt. Ik noem deze verhalen catharsis, wat je altijd bij je hebt, in de nieuwsfeed, bedoel ik. Voordien was er een bijna soortgelijk verhaal over de aardbeving. De moeder bedekte het pasgeboren kind met haar lichaam, ze stierf, maar de baby overleefde. En toen de reddingswerkers het kind eruit haalden, zagen ze een telefoon met de woorden ‘Ik hou van je zoon’ op het scherm geschreven. Catharsis, zoals Aristoteles het in zijn Poëtica omschreef, is zoiets als een valstrik, een narcistische gevangenschap waarin de kijker terechtkomt en zichzelf tot object van deze blik maakt. Een object dat aanwezig is in de fantasie, waarrond het verhaal van onze verbinding met een significante Ander zich ontvouwt. Dan, op het moment van de hoogste spanning, breekt het affect los, en samen met tranen van zuivering wordt het subject uit de val bevrijd. Het is grappig dat er in het verhaal van de aardbeving een ander is, in wiens plaats de kijker zichzelf plaatst. Dit is een kind dat de boodschap 'Ik hou van je zoon' ontving. In het verhaal van de antilope zou het voor de kijker moeilijk zijn om zich te identificeren met de overgebleven artiodactylen, dus verscheen er een fotograaf met een depressie. De auteur beschikt over een briljant instinct. Met andere woorden: een depressieve fotograaf is iemand die in de val van narcistische gevangenschap is gelopen en daarin is gebleven. Zijn ogen zijn voor altijd op dit object gericht en hij kan niet stoppen met ervan te genieten. Er heeft zich een subjectief falen voorgedaan. En juist omdat hij in de val bleef zitten, kan de kijker het uiteindelijk rustig verlaten, nadat hij eerst heeft gehuild over het lot van de ongelukkige mensen. Volg mijn publicaties in het TG-kanaal Void_Laniakea