Door een kind te bekritiseren voor elke fout of mislukking doodt de ouder de manifestatie van leven in hem, de manifestatie van vrije creatieve energie, die nodig is voor het verkennen en beheersen van de buitenwereld. Waar een kind steun, begrip en advies van een volwassene nodig heeft om conclusies te trekken en verder te gaan, krijgt hij een klap op de pols. Door kritiek hoort het kind dat hij op de een of andere manier anders is. En dan onderdrukt hij elke uiting van spontaniteit, wat de vrijheid van meningsuiting beperkt. De energie die gericht had kunnen worden op het beheersen van het leven, zal gericht worden op levenloosheid. Nu zal dit deel dat hunkert naar een uitweg – dat afwijzing van de ouders tegenkomt – worden afgesneden en verborgen achter de muren van het bewustzijn. Er zullen verdedigingsmechanismen rond deze muren verschijnen, die bij de minste poging om zich te manifesteren zullen zeggen: “Je zou moeten” Als je dit niet doet, komt er sowieso niets uit; Ik doe alles verkeerd... dus het is beter om onopvallend te blijven; Ik ben slecht". Dit is wat het kind over zichzelf hoorde, op het moment dat zijn ouders hem (door kritiek) opvoedden als een brave jongen (meisje). Hij heeft erover nagedacht en zich het toegeëigend. De externe criticus is intern geworden. Dit wordt onderdeel van de psyche, die precies de laag vormt die enerzijds het vrije, creatieve deel van de persoonlijkheid, in feite haar individualiteit, stevig tegen elke mogelijkheid van manifestatie houdt. Aan de andere kant beschermen deze muren/beschermingen tegen de pijn uit de kindertijd, tegen devaluatie, kritiek en het benadrukken van iemands slechtheid. "En dan is het beter om niets te doen, want niemand zal mij uitschelden" - elke uiting van initiatief zal op zichzelf worden bestraft. Als gevolg hiervan leeft een persoon binnen de smalle muren van zijn bestaan, stikkend door zijn eigen angst in een poging eruit te komen en zichzelf en zijn capaciteiten te uiten..