Van de auteur: Een actueel onderwerp voor ouders is lezen. Tegenwoordig is het voor een kind veel gemakkelijker om drie uur naar een film te kijken dan om een ​​boek te lezen. Maar lezen ontwikkelt het denken, logica, verbeeldingskracht, belangrijke menselijke kwaliteiten, creativiteit, het geeft een idee van de wereld, over mensen, over gevoelens. Het geeft je de mogelijkheid om zelf regisseur te worden en gevoelens, emoties en situaties veel dieper te ervaren dan wanneer je een film kijkt. Zo beschrijft Marina Tsvetaeva haar eerste lezing op achtjarige leeftijd van ‘Eugene Onegin’ van A.S. Poesjkin “- Mijn eerste liefdesscène was geen liefde: hij hield niet van (ik begreep dit), daarom ging hij niet zitten, zij hield van, daarom stond ze op, ze waren geen minuut samen. deed niets samen, deed precies het tegenovergestelde: hij zei, zij, zij was stil, hij hield niet van, zij hield van, hij vertrok, zij bleef, dus als je het gordijn optilt, staat ze alleen, of zit ze misschien weer , omdat ze alleen stond omdat hij stond, en toen instortte en voor altijd zo zal blijven zitten. Tatjana zit voor altijd op die bank. Deze eerste liefdesscène van mij bepaalde al mijn volgende, alle passie in mij voor ongelukkige, niet-wederkerige, onmogelijke liefde. Vanaf dat moment wilde ik niet gelukkig zijn en daardoor veroordeelde ik mezelf tot een hekel. Het hele punt was dat hij niet van haar hield, en alleen omdat zij van hem hield, en alleen omdat ze hem koos en niet de ander om van te houden, was dat ze heimelijk wist dat hij niet van haar kon houden. (Ik zeg dit nu, maar ik wist het toen al, ik wist het toen, maar nu heb ik leren spreken). Mensen met deze fatale gave van ongelukkige - de enige - op zich genomen - liefde hebben een echt genie voor ongepaste voorwerpen." Literatuur die een kind raakt, bepaalt zijn belangrijkste daden in het leven. Wat moet een kind in zijn kindertijd lezen? Hoeveel controle moet een ouder hebben over zijn leesproces? Misschien wel het meest accurate antwoord op deze vraag zal Marina Tsvetaeva geven in haar korte essay 'Mijn Poesjkin'. Ze begon Eugene Onegin te lezen op achtjarige leeftijd, toen iedereen dacht dat ze niet in staat was de literatuur voor volwassenen te begrijpen. Uit haar voorbeeld weten we dat literatuur geen leeftijd kent. Ja, ze begreep dit werk niet zoals het op school meestal wordt begrepen. Maar klassiekers hebben, naast inhoud, een poëtische taal die de smaak bepaalt. Bovendien leidt het werk zelf tot de constructie van beelden. Een kind mag geen vragen stellen over wat hij in het werk heeft begrepen - hij zal vertellen wat de volwassene wil, en dit zal de poëtische wereld vernietigen die door zijn verbeeldingskracht is gecreëerd. Het is beter om te vragen wat het kind voelde en waarom hij het werk leuk vond? Nu is mijn oudste zoon negen jaar. Tijdens de zomervakantie, toen hij acht was, las hij bovendien verschillende literatuur: verhalen, sprookjes, romans, enz. Met veel plezier las hij “De Kleine Zeemeermin” van G.H. Andersen. En hij zei dat dit het interessantste boek is dat hij in al die tijd heeft gelezen, omdat het over liefde gaat. Als je kind niet van lezen houdt en dit een probleem is, probeer hem dan een boek over liefde aan te bieden. Je moet boeken aanbieden voor het lezen van verschillende genres, en als je kind zegt dat dit boek erg interessant is, zullen er geen problemen zijn met lezen. Nodig hem gewoon uit om boeken van dit genre te lezen. Als kind hield ik bijvoorbeeld erg van het lezen van avonturen en sciencefiction. Met vriendelijke groet, psycholoog Irina Revutskaya.