Cognitieve vervormingen, cognitieve vooroordelen of ‘niet-helpende denkstijlen’ zijn karakteristieke manieren waarop onze gedachten bevooroordeeld raken (Beck, 1963). ).We interpreteren voortdurend de wereld om ons heen, in een poging betekenis te geven aan wat er gebeurt. Soms nemen onze hersenen een ‘snelkoppeling’ en denken we op een onnauwkeurige manier na over wat er gebeurt of over dingen. Verschillende cognitieve sluiproutes leiden tot verschillende soorten vooroordelen of vervormingen in ons denken. Willekeurige gevolgtrekking Willekeurige gevolgtrekking (ook wel ‘willekeurige interpretatie’ en ‘tot conclusies trekken’ genoemd) is een van de vroegste en meest voorkomende cognitieve vervormingen die in cognitieve therapie worden geïdentificeerd: willekeurige interpretatie wordt gedefinieerd als het proces van het vormen van een interpretatie van een situatie, gebeurtenis, of ervaring wanneer er geen feitelijk bewijs is om deze gevolgtrekking te ondersteunen, of wanneer de conclusie het bewijs tegenspreekt. Beck (1963) Willekeurige gevolgtrekkingen/conclusies brengen een verscheidenheid aan foutieve redeneerprocessen met zich mee. Deze omvatten bevooroordeelde interpretatieve redeneringen, voorwaartse verwachtingen (dat wil zeggen negatieve verwachtingen over de toekomst) of covariatievooroordelen (dat wil zeggen een overschatting van de relatie tussen de gevreesde stimulus en aversieve gevolgen; Harvey, 2004). Andere onderzoekers zijn echter van mening dat deze vooringenomenheid te algemeen is om klinisch bruikbaar te zijn (Rachman, 1983). Dienovereenkomstig kiezen sommige therapeuten ervoor om zich te concentreren op meer specifieke cognitieve vooroordelen die verband houden met willekeurige gevolgtrekkingen, zoals ‘gedachtenlezen’ of ‘de toekomst voorspellen’ (Burns, 2020) en het onvermogen om minder zorgwekkend en meer te overwegen waarschijnlijke verklaringen voor gebeurtenissen en ervaringen. Om deze reden zijn mensen vooral geneigd tot het trekken van willekeurige conclusies in dubbelzinnige situaties. Beck en Alford (2009) geven het voorbeeld van een medisch stagiair die zich ontmoedigd voelde nadat hem werd verteld dat alle patiënten die door de stagiaires werden gezien, ook door het ziekenhuispersoneel zouden worden gezien. Toen hij dit nieuws ontving, concludeerde de stagiair dat senior artsen moeten hebben getwijfeld aan zijn professionele capaciteiten – een interpretatie die mogelijk geen verband hield met een managementbeslissing, hoewel willekeurige gevolgtrekkingen meestal op zichzelf refereren (bijvoorbeeld: ‘Ik moet hoesten, dat betekent dat ik moet hoesten). zullen kanker ontwikkelen") (Beck, 1970), ze kunnen ook allocentrisch zijn. Eckhardt en Jamison (2002) merken bijvoorbeeld op dat mensen die met woede worstelen vaak willekeurige gevolgtrekkingen maken over de vijandige motieven van anderen, die zij ‘vijandige attributievooroordelen’ noemen (bijvoorbeeld: ‘Hij probeert me boos te maken’, waarbij hij me negeert’. ). Om deze reden spelen willekeurige gevolgtrekkingen vaak een rol bij relatieproblemen (Epstein, 1986; Beck, 1988). Voorbeelden van willekeurige gevolgtrekkingen zijn onder meer: ​​- Gevolgtrekkingen over dubbelzinnige gebeurtenissen (bijvoorbeeld: “Ik hoorde een klop – iemand breekt in mijn huis in. ” - Gevolgtrekkingen over de houding van andere mensen (bijvoorbeeld: "Hij denkt waarschijnlijk dat ik een loser ben") - Gevolgtrekkingen over het gedrag van andere mensen (bijvoorbeeld: "Mijn vrouw komt laat thuis - ze heeft een affaire"). . - Gevolgtrekkingen over de toekomst, dan is er sprake van een “waarzeggerij” (bijv. “Ik zal me nooit beter voelen”). Mensen die overhaaste conclusies trekken, kunnen blinde vlekken hebben als het gaat om: - Het realistisch interpreteren van dubbelzinnige gebeurtenissen - Het overwegen van alternatieve verklaringen voor gebeurtenissen en uitkomsten - Het nauwkeurig inschatten van de houding en motieven van anderen cognitieve vooroordelen kunnen er evolutionaire redenen zijn waarom mensen willekeurige conclusies trekken. Gilbert (1998) suggereert dat willekeurige gevolgtrekkingen adaptief kunnen zijn geweest voor vroege mensen. Bijvoorbeeld,Het afwegen van meerdere interpretaties maakte de besluitvorming in bedreigende situaties waarschijnlijk moeilijker. Aan de andere kant heeft vrijwillige gevolgtrekking mogelijk gefunctioneerd als een 'beter safe than sorry'-denkstijl, waardoor snelle beslissingen konden worden genomen in risicovolle situaties. Enkele belangrijke details: - Automatische gedachten komen spontaan in onze geest op, meestal in de vorm van van woorden of beelden.- Ze bevinden zich vaak aan de “periferie” van ons bewustzijn. Door te oefenen kunnen we ons er meer bewust van worden. Het lijkt een beetje op theater: we kunnen onze automatische gedachten centraal stellen. In sommige omstandigheden is het nuttig om willekeurige conclusies te trekken. Wanneer we worden bedreigd, kunnen overhaaste conclusies ons helpen snelle beslissingen te nemen die ons helpen veilig te blijven. Er zijn echter momenten waarop we langzamer en bewuster over een situatie moeten nadenken. Automatische gedachten zijn niet altijd accuraat: het feit dat je iets dacht, betekent nog niet dat het waar is. Een veelvoorkomend type onnauwkeurigheid bij automatische gedachten is ‘willekeurige gevolgtrekking’: soms komen we tot conclusies zonder bewijs om ze te ondersteunen, ook al suggereert het bewijsmateriaal het tegendeel gebeurtenissen (bijvoorbeeld ‘die klop betekent dat iemand in mijn huis heeft ingebroken’), over wat andere mensen denken (bijvoorbeeld ‘ze vindt mij een vreselijk persoon’), of over wat er in de toekomst zal gebeuren (bijvoorbeeld ‘ik zal wordt nooit beter") Er kunnen veel methoden worden gebruikt om met willekeurige conclusies te werken: Decentralisatie. Metacognitief bewustzijn, of decentrering, beschrijft het vermogen om een ​​stap terug te doen en een gedachte als een cognitieve gebeurtenis te beschouwen: als een mening en niet noodzakelijkerwijs als een feit (Flavell, 1979). Oefen met het benoemen van het proces dat betrokken is bij het denken, in plaats van je te concentreren op de inhoud ervan, door bijvoorbeeld tegen jezelf te zeggen: 'Ik kom tot een conclusie', telkens wanneer je deze gedachten opmerkt. Gedachtenregistratie kan worden gebruikt om willekeurige conclusies vast te leggen en opnieuw te evalueren zodra deze zich voordoen. Eén traditionele methode is het beoordelen van het bewijsmateriaal voor en tegen een automatische gedachte. Nuttige vragen zijn onder meer: ​​- 'Als je de bril van willekeurige gevolgtrekkingen/conclusies zou afzetten, hoe zou je er dan anders naar kijken?' - 'Welk bewijs ondersteunt de conclusie die je hebt getrokken?' Welk bewijs ondersteunt deze conclusie niet? - “Hoe kunnen we deze situatie anders begrijpen? Welke interpretatie zou voor jou het nuttigst zijn? - “Stel je voor dat je een objectieve waarnemer van buitenaf bent. Hoe zou je anders naar deze situatie kijken? - “Wat zou je zeggen tegen een vriend die tot deze conclusie kwam? Hoe zou u hem helpen de situatie nauwkeuriger te bekijken? Onderzoek de voor- en nadelen van de gevolgtrekkingen/conclusies die u maakt. Zijn ze nuttig? Welke problemen kunnen ze veroorzaken? Sommige mensen geloven misschien dat willekeurige gevolgtrekkingen functioneel zijn (bijvoorbeeld: ‘In onzekere situaties kun je beter het zekere voor het onzekere nemen.’) Retrospectieve incongruentie. Probeer te denken aan andere momenten waarop je overhaaste conclusies trok. Waren deze conclusies juist of waren ze onnauwkeurig en nutteloos? Het benadrukken van de discrepantie tussen willekeurige conclusies en de werkelijkheid kan de waargenomen nauwkeurigheid van die oordelen in twijfel trekken (Wells, 1997). Gegevensverzameling. Moedig uzelf aan om gegevens te verzamelen die uw gevolgtrekkingen/conclusies bevestigen of tegenspreken. Dit kan het onderzoeken omvatten (om gevolgtrekkingen over de oorzaken en betekenis van gebeurtenissen opnieuw te evalueren), het nemen van risico's (om gevolgtrekkingen over verwachte uitkomsten opnieuw te evalueren) en om feedback vragen (om gevolgtrekkingen over de gedachten en oordelen van anderen opnieuw te evalueren) Het testen van overtuigingen en aannames. Het is nuttig om erachter te komen of je daar overtuigingen of aannames over hebt