Van de auteur: Wie in een modern gezin zou het hoofd van het gezin moeten zijn? Zoals in een van de verhalen staat: alle dieren zijn gelijk, maar sommige zijn meer gelijkwaardig. Op dezelfde manier zijn in familierelaties beide echtgenoten gelijk, maar wat je ook zegt, een van hen is gelijker. Laten we proberen erachter te komen wie gelijker is en in welke mate. En als het maar meteen ter zake komt, wie heeft dan de leiding in het gezin? Het hangt natuurlijk allemaal af van tot welke cultuur het gezin, of beter gezegd de ene en de andere echtgenoot, behoort. In de joodse cultuur is het hoofd van het gezin bijvoorbeeld de vrouw, maar in de islamitische cultuur wordt het gezin onvoorwaardelijk geregeerd door de man. En er zijn nog veel meer voorbeelden van verschillende culturen waar geen speciale vragen rijzen over leiderschap in het gezin, daar is alles duidelijk. Maar leidt dit tot een gelukkig gezinsleven? Iets zegt mij dat dit niet altijd het geval is. Maar wat moeten wij Slaven doen als er geen duidelijke instructies over deze kwestie zijn? Het lijkt mij dat het antwoord simpel is: creëer je eigen regels in elk gezin. Maar ik zal eerst proberen over deze kwestie te speculeren. Onlangs zijn er in het post-Sovjetgebied veel verschillende trends verschenen, die al in de mode zijn geraakt, die vertellen hoe onze voorouders leefden en hoe hun gezinsleven was gestructureerd. Recentelijk is kennis uit de Veda’s bijvoorbeeld op grote schaal verspreid. Het vermeldt duidelijk de rollen van mannen en vrouwen, en wat zij moeten doen om vrede, orde en begrip in het gezin te bewerkstelligen. Maar volgens mijn gevoelens is dit een ander kader waarin iemand wordt geplaatst zodat hij zich goed voelt. Ik ben niet tegen de Veda's, net zoals ik in principe niet tegen andere gezonde culturele bewegingen ben. Integendeel, ik ben tegen grenzen in relaties. Laat me mijn punt uitleggen. Hier is een ontmoeting tussen man en vrouw. Ze zijn heel verschillend. Ze waren niet alleen puur fysiologisch verschillend, met verschillende interessante nuances die hieruit voortkwamen, maar ze werden ook anders opgevoed, leerden verschillende gedragsmodellen, verschillende waarden. Ieder van hen heeft zijn eigen ervaring, zijn eigen ideeën over goed en kwaad, over wat goed en wat slecht is. Ieder van hen heeft zijn eigen dromen, verlangens en mogelijkheden. En het is geen feit dat veel van de ambities van toekomstige echtgenoten (als ze natuurlijk samen groeien; het lijkt mij dat het creëren van een koppel in onze samenleving vergelijkbaar is met het moeilijke pad van het vinden en bevruchten van een eicel, dat wil zeggen , alles is niet zo eenvoudig) zal samenvallen. Of ze kunnen volledig het tegenovergestelde zijn. Met zo'n reeks verschillen en overeenkomsten ontmoeten een man en een vrouw elkaar en beginnen om de een of andere reden een relatie op te bouwen. Omdat ik een voormalig techneut ben, lijkt het vergaderproces voor mij zo. Er zijn twee matrices, elk met veel verschillende cellen. Bijvoorbeeld een waardecel, een overtuigingscel, enz. Elk van deze cellen wordt anders gevuld. Qua kwantiteit en kwaliteit. Ergens is het een plus, en ergens is het een minpunt, ergens is het vol van alles, en ergens is het leeg. En niemand weet hoe gevulde matrices worden gevonden. Nou ja, misschien weet de Schepper hiervan, maar mannen en vrouwen zeker niet (ze vermoeden niet eens veel dingen, en godzijdank), en nog meer hun ouders, familieleden en vrienden. En dan rijst de vraag: wie heeft de leiding in hun relatie, en in de toekomst, als alles samengroeit, dan in het gezin? Ik denk dat de vraag ingewikkeld is. Is het in dit geval de moeite waard om een ​​soort matrix te nemen en de matrixen van deze twee geweldige mensen daarin te plaatsen? Of de mogelijkheid bieden om te zoeken naar die vormen van relatieopbouw die specifiek geschikt zijn voor dit koppel (de optimale combinatie van matrices)? En als ze kinderen krijgen, wordt alles alleen maar veel ingewikkelder. Mijn mening is dat elk stel zijn eigen relatie opbouwt. Het is heel goed mogelijk dat als één gezin als een gezond mechanisme wil functioneren, een man het moet domineren. En hij is hier klaar voor, de vrouw is klaar om hem te volgen, over het algemeen is er consensus gevonden. Of misschien is het andersom. De man vervult een ondergeschikte rol, de vrouw leidt het gezin en daar zijn beiden tevreden mee. En ik denk dat een dergelijke orde niet noodzakelijkerwijs voor eens en voor altijd zal worden ingesteld. Misschien zal hij in de loop van zijn leven in de ene of de andere richting veranderen. Natuurlijk kan men tegenwerpen dat een man voor het ene ding is geschapen, en een vrouw voor het andere. Dit.