Ondanks haar depressieve toestand was Lera mooi. En ik bewonderde haar. Alles was mooi: haar, benen, lippen... en vooral jukbeenderen. Het soort dat nu vooral in de mode is om te 'dragen': helder, expressief, duidelijk gedefinieerd. "Ja, ik heb tenminste iets van deze verbintenis gekregen... Mijn jukbeenderen werden zichtbaar", probeerde ze grapjes te maken, terwijl ze mijn compliment afweerde. Ze had al anderhalf jaar een relatie. Een volwassen, zelfverzekerd persoon in een zieke, verwoestende relatie - Alles snelde als een sneeuwbal. Ik raakte erin verstrikt. En een jaar lang leefde ik van bel tot bel... - En nog eens zes maanden - En de afgelopen zes maanden heb ik geprobeerd eruit te komen en te begrijpen wat er in mijn leven aan de hand is . Op een dag ontdekte het meisje tussen de enveloppen een bericht dat naar haar mening helemaal niet banaal was: 'Ik weet niet meer precies wat hij schreef, maar ik was verslaafd.' En ik antwoordde. We sms'ten de hele nacht. De volgende dag praatten we aan de telefoon, en de volgende dag bevond ik me in zijn bed. Toen ik hierover sprak, glimlachte Lera. Lippen. De ogen waren vol pijnlijke melancholie en onbegrip. Met haar hele uiterlijk leek ze te vragen: "Waarom?" Hij leek mij veelbelovend, veelbelovend... Hij wilde zich ontwikkelen, een ander bedrijf beginnen op te bouwen, talen studeren... en ik wilde in hem investeren. En ik gaf. Helemaal van mezelf. En in ruil daarvoor... Het eerste waarschuwingsbord was al op de eerste date. Na de kus voelde Lera niets. Ja, het proces zelf was meesterlijk technisch, misschien zelfs met een voorwendsel van sensualiteit... maar tegelijkertijd ijskoud. Pas nu begrijp ik dat hij het niet heeft weggegeven. Hij heeft zijn energie niet op mij overgedragen. Hij nam mijn warmte en dat was alles. Geen knappe man in de wereld waar Brad Pitt en Ben Affleck de normen bepaalden... maar er was iets aan hem dat vrouwen gek maakte na slechts 3 minuten communiceren. Lera was geen uitzondering. En hij koos haar. Met haar ging hij de wereld in. Zij was het die haar aan vrienden voorstelde. Zij was het die haar meenam op vakantie. Ondanks het feit dat ze in die tijd al een behoorlijk succesvolle zakenvrouw was en haar heupen binnen 90 centimeter hield, kon dit haar niet anders dan vleien. Het was een mooi, vooraanstaand echtpaar waar over werd gesproken en als voorbeeld werd gesteld. Van buitenaf leek de relatie zich dynamisch te ontwikkelen, maar hun ontmoetingen, zelfs na zes maanden, waren van een soort episodisch karakter, dat 'zonder penetratie' wordt genoemd. Het was altijd de man die de data regelde. De vrouw paste zich ook aan op het gebied van seks, altijd slim, ongebreideld, maar meer als experimenten met lichamen dan de intimiteit van twee geliefden. We hebben alle posities, al het speelgoed, alle rollenspellen geprobeerd die nu mogelijk zijn te vinden in de ‘industrie voor volwassenen’. Dit deden we op de meest atypische plekken! Ik begrijp zelf niet hoe ik hiertoe werd geleid... Ja, het is interessant, ja, het is ongebruikelijk, en hij wordt high, maar ik heb altijd een nasmaak - ik ben er kapot van. Hoe egoïstisch het ook klinkt, ik heb niets van hem gekregen! Ik heb me het afgelopen anderhalf jaar eenzaam gevoeld. Ik begin te bevriezen, ook al is de kamer warm. En ik probeer tevergeefs mezelf te verwarmen in zijn armen. En die verdomde jukbeenderen... Ik ben net 6 kilo afgevallen, terwijl ik nooit overgewicht heb gehad. Hij kwelde me met deze experimenten van hem! En onlangs stelde ik voor om onze wederzijdse vriend uit te nodigen voor een avondje! En dit alles wordt als vanzelfsprekend beschouwd, alsof het altijd zo zal blijven! Ik zag hoe de cliënt overmand werd door wanhoop. Op zijn lippen lag de vraag die wij vrouwen vaak stellen als we ons onbemind voelen in relaties: 'Alain, wat is er mis met mij?' Waarom kan ik zijn hart niet laten smelten? Waarom is hij zo minachtend koud tegen mij... Hij is tenslotte geen jongen meer! 40 staat voor de deur! In de psychotherapie bestaat de term ‘sociopathie’. Als ‘alle leeftijden onderworpen zijn aan liefde’, dan is voor mensen die vanaf hun geboorte niet in staat zijn tot hogere gevoelens, het aantal jaren achter hen helemaal geen indicator. Nou ja, ze weten niet hoe ze moeten geven. Deze functie is van nature niet inherent aan hen. En het werd niet door ouders gecultiveerd. Dit is waar mijn klanten momenteel vaak mee te maken hebben. Je bent alles voor een man. En hij, naar jouw mening.