Klant, laten we haar Ira noemen, 34 jaar, getrouwd, heeft twee zoons, woont bij haar ouders. Ze vroeg om hulp omdat ze vaak negatieve gevoelens ervaart tegenover haar jongste zoon: woede, irritatie en zelfs haat. Ze maakte zich grote zorgen over deze gevoelens en begon zich schuldig te voelen omdat ze haar eigen zoon haatte. Ze was boos op hem omdat hij een slechte leerling was, zijn huiswerk langzaam maakte, veel dingen niet begreep op het gebied van studeren. dat hij niet gehoorzaam en zeer actief was. In de loop van het werk bleek dat Ira zijn zoon eenvoudigweg benijdde omdat hij het zich kon veroorloven protesten te uiten, dat hij het zich kon veroorloven om in zijn behoeften te voorzien, dat hij het zich kon veroorloven om zichzelf zijn. Omdat Ira haar hele leven, en tot nu toe, een gehoorzaam meisje is geweest en een goede dochter voor haar moeder, heeft ze goed gestudeerd en was ze ijverig. Ze woont nog bij haar ouders en is nog steeds volledig onderdanig aan haar moeder. Ze kan zichzelf niet eens toestaan ​​om na te denken over wat ze precies wil, laat staan ​​om het tot leven te brengen. Er werd verder gewerkt, zodat Ira de ‘onvolmaakte dochter’ in zichzelf kon leren accepteren en zich ‘goed genoeg moeder’ kon voelen ". Het was als parallel werk, vooral gericht op het werken met de behoeften van de cliënt, haar verschillende gevoelens, maar ik probeerde tijdens de sessie minstens één keer te vragen naar haar relatie met haar zoon, ze waren als een lakmoesproef voor ons werk belangrijke prestaties die zijn bereikt Wat Ira tijdens haar werk heeft geleerd, is dat ze nee heeft leren zeggen, eerst in hechte en veiligere relaties: tegen haar vrienden en echtgenoot, daarna op het werk: tegen haar collega's en superieuren, en dan beetje bij beetje probeerde haar protest tegenover haar moeder te uiten, wat het moeilijkste, maar het meest bevorderende was. Pas nadat Ira leerde weigeren ‘met of zonder reden’, net als een driejarig kind, kon ze nadenken over wat ik echt wil en bewuste keuzes maken in mijn leven. Dit is hoe de late crisis van drie jaar voor haar voorbijging, waar zowel protest als koppigheid zich manifesteerden en Ira altijd ijverig was, zelfs als cliënt, ze was nooit te laat, bovendien kwam ze van tevoren en voltooide al mijn huiswerk, en luisterde altijd aandachtig naar alles en was het met alles eens. Een keer was ze 20 minuten te laat voor een sessie, en toen ze aankwam, verontschuldigde ze zich heel erg en zei dat ze me zo in de steek had gelaten, dat ze zich erg ongemakkelijk voelde en zich schaamde. Ik vertelde haar dat ik bovendien niet beledigd was door onze relatie was duidelijk geregeld in het contract, en als ze te laat is, neemt ze alleen de tijd van te laat komen van zichzelf af. En op een dag kwam Ira gewoon niet naar de sessie, waarschuwde me niet, het bleek dat ze haar gewoon vergat (we hadden afgesproken dat ze moest betalen voor de gemiste sessie), de volgende keer dat ze bracht gewoon het geld en gaf het kalm en verantwoord aan mij, zonder enige excuses en zuchten over hoe slecht ze is, dit was naar mijn mening een moment van opgroeien. Het was alsof ze zichzelf zo op de proef stelde, eerst de sessie vergat en vervolgens als volwassene verantwoordelijk handelde. Terwijl Ira haar verlangens ontdekte en probeerde ze waar te maken, werd haar relatie met haar zoon toleranter en zelfs hartelijker. begon hem meer vrijheid te geven op school en op het gebied van binnenlandse zaken, en begon zich minder te schamen tegenover haar moeder omdat ze zo’n ‘nalatig’ kind had. Toen onze relatie eindigde, vertrok Ira als volwassene en liet haar zoon opgroeien..