Mijn vrienden, gisteren, toen ik de gehate olijven uit een gerecht plukte, besefte ik dat ik niet alleen mezelf, maar ook jou moest vragen: wanneer hebben jullie geleerd niet lief te hebben dit of dat product? Ja, dat is precies wat we hebben geleerd. Denk je niet dat champignons/paprika’s/gekookte uien je altijd hebben walgen? Het is absoluut waar dat toen je klein was, je receptoren, onervaren met kruiden, klaar waren om voedsel met verschillende smaken en kleuren te accepteren en de hersenen een ondubbelzinnig signaal te geven: bitter, zoet, zout, fris, korrelig, vloeibaar functie om op welke manier dan ook met voedsel in verband te staan. Leuk/niet leuk - dat vertellen ze je niet. Maar naarmate je ouder wordt, plak je al labels aan de kenmerken van producten en hun combinaties. Maar als het de receptoren niets kan schelen, waarom walg je dan? Waar komt deze beoordeling vandaan? Griesmeelpap met klontjes - fu fu fu Drie grote rode "fu" -labels. En we herinneren ons dat de schadelijke oppas je op de kleuterschool dwong deze pap te eten. Met je puur kinderlijke denken begreep je dat je niet tot het einde hoeft te eten als je dat niet wilt. Maar Tamara Petrovna gaf je die verdomde pap en haar overtuiging: 'Een kind moet alles eten!' Pap met een vleugje geweld doodt snel je eetlust. Er bestaat een verband tussen het gerecht en de emotioneel geladen situatie. Als gevolg hiervan hou je niet alleen niet van Tamara Petrovna, maar ook van griesmeel. Hoewel de pap er zelf niets mee te maken heeft - dezelfde vloeibare, zoetige, melkachtige kleur en warm. En je werd geprezen met snoepjes voor de eerste gedichten die je leerde - is dat niet de reden waarom ze nog steeds proeven van succes en vreugde? Stel je voor hoeveel verbindingen er in de eerste levensjaren worden gevormd. Maar deze kwestie gaat zelfs op latere leeftijd door! Ik heb dus nog nooit in mijn leven courgette gegeten. Op de een of andere manier waren ze niet voorbereid of gekocht. En toen ik het voor de eerste keer probeerde, besefte ik: hmm, smakeloos. Dan verschijnt er een naaste persoon, een courgette-maniak, in mijn leven, en toen begon deze groente voor mij te spelen met zijn hele smaakpalet. Het lijkt hetzelfde te zijn, maar het is op de een of andere manier al prettig om het te eten. Wat zou jij denken? Toen deze man mijn leven verliet, trok de courgette zich ook terug. En niet omdat hij ze niet meer in huis bracht. Toen ben ik ze zelf gaan kopen. Maar op een dag ben ik aan het koken, ik heb er zin in. En dan probeer ik - hmm, smakeloos. Op de een of andere manier niet erg goed. Ik zal het niet nog een keer doen. Over vijgen, kwark en andere korrelige dingen heb ik ook een paar verhalen, maar dat is voor een andere keer) Heb je onfavoriete etenswaren? Weet je nog dat je plotseling besefte dat je ze niet leuk vond? En in het algemeen, alle verhalen die verband houden met eten?*** Trouwens, in september lanceren we samen met de Second Wind-school voor figuurcorrectie een psychotherapeutische groep die zich richt op eetgedrag. Omdat we bodyflex eren vanwege de effectiviteit ervan, maar we willen ook die meisjes helpen die tussen de sneltreinen door alles uit de kast halen en wanhopig te veel eten, en zichzelf niet kunnen beheersen. Gedetailleerde informatie over de groep volgt iets later, volg ons