Papa heeft sinds zijn jeugd niet meer met haar gesproken. Dat wil zeggen, ze woonden samen. In hetzelfde appartement. Alleen in verschillende kamers. De relatie werd verpest door mijn moeder. Ze hield niet meer van haar vader. Daarom mocht zijn dochter hem ook niet. Waar ze later veel spijt van had. Maar laten we teruggaan naar de kindertijd. Ze communiceerden praktisch niet. Maar toen ze toevallig samen op vakantie waren en zich voordeden als een gelukkig gezin, voelde ze elke keer dat hij naast haar zat en stil was, afgrijzen. Ze was bang en slecht. Ze stond op en wilde niet meer bij hem zitten. Hetzelfde gevoel bekroop haar in het openbaar vervoer, toen ze samen uitstapten en in dezelfde bus stapten. Ze stonden naast elkaar, maar ze begon zich ziek te voelen. Van hem, van dit beklemmende gevoel door hem afgewezen te worden. Ze herinnerde zich deze sensaties nog lang. Gevoelens deden me eraan denken, dezelfde gevoelens, alleen bij andere mannen. Ze voelde zich goed bij hen, tot het moment waarop haar spel ten einde kwam, en zolang ze haar gevoelens jegens hen kon beheersen. Dus wat is het volgende? En toen begon ze ze te haten. Ze voelde zich misselijk bij hen in de buurt. Ze voelde zich walgend en slecht. En ik werd gedwongen afscheid van hen te nemen. Zo was het veiliger. En toen ze 40 werd, wilde ze iemand vinden bij wie ze zich goed kon voelen. Ze wilde een betrouwbare vriendin. Een man die haar zou begrijpen. Ze ging naar een badplaats, waar ze zich zo kon ontspannen dat de man haar zelf vond. En ik vond het in de beste staat. Ze was open en klaar voor een relatie. Hij bleek docent aan de universiteit te zijn. Een intelligente man, met een goed gevoel voor humor en geld, die van hem hield. Bij thuiskomst hadden beiden het gevoel dat ze samen wilden zijn. Maar zo snel twee vrijgezellen in je leven toelaten is niet zo eenvoudig. Aanvankelijk brachten ze een paar keer per week samen door, daarna om de dag. En zo kwamen ze op het punt dat ze al hele weken bij elkaar logeerden. Alles zou goed zijn. Maar op een gegeven moment voelde de vrouw misselijkheid, dezelfde misselijkheid die ze voelde in de aanwezigheid van haar vader. Ze besefte dat alles snel zou eindigen. Ze vertelde haar man hierover, in de hoop dat hij het zou begrijpen. Maar hij was doof voor haar gevoelens. Bovendien begon het hem bang te maken. Hij nodigde haar uit om een ​​tijdje zonder hem te blijven. Dit wilde ze zelf. Ze wilde uitzoeken wanneer en waarom deze misselijkheid optreedt. Ze wilde leren hoe ze het onder controle kon houden. Maar het was serieus in haar psyche gegroeid. En ze kon de redenen niet langer begrijpen. Ze kwam naar mij toe met één enkel verzoek: om deze misselijkheid, of beter gezegd deze misselijkheid, te begrijpen en mezelf ervan te bevrijden. Tijdens het werk bleek dat ze erg bang was voor haar vader. Vooral als ze alleen waren. Ze wilde hem er zo graag over vertellen, maar ze kon het niet, dat ze zichzelf niet meer voelde en de woorden van angst naar binnen duwde. Maar ze konden daar niet lang blijven; ze kwamen ziek naar buiten. Mijn vader respecteerde nooit haar grenzen, maar hij bewaakte wel de zijne. Hij kon zelfs de kamer binnenkomen als ze zich aan het omkleden was, en toen ze vroeg om niet binnen te komen, reageerde hij walgelijk grof. Vaak ging hij in bad als zij naakt was. Maar ze kon haar grenzen nooit verdedigen. En toen was de misselijkheid de aanzet tot het besef: grenzen waren overschreden. Mensen van wie de grenzen niet in acht worden genomen of gerespecteerd, zetten ze vaak zo wijd mogelijk open. Laten zien dat ik open ben. In de verwachting dat ze erin zullen trappen, omdat het voor hen lijkt alsof als ik mijn vader als kind alles had toegestaan, hij van me zou hebben gehouden. Maar dan gebeurt het tegenovergestelde: ze openen hun grenzen en lijden zelf. In de verwachting dat het gewaardeerd wordt. Misselijkheid komt als reactie. Misselijkheid door ongerechtvaardigde openheid tegenover anderen. Toen ze eenmaal besefte dat misselijkheid een signaal was van verborgen gevoelens, kon ze beginnen te begrijpen wat die gevoelens waren. En trek dan pas conclusies over de rationaliteit van gevoelens.