Van de auteur: Ieder mens kent zichzelf. Ik ben ook een van de velen die ooit het punt hebben bereikt en dat het tijd is om iets te veranderen. Ik deel mijn pijn, ik hoop dat het voor iemand belangrijk zal zijn... Hoe komt het dat mensen elkaar niet begrijpen. We spreken allemaal dezelfde taal, we weten dat wit wit is, zwart is zwart, als er tegen je wordt gelogen is dat niet prettig, als je beledigd wordt is het aanstootgevend. We ervaren allemaal gevoelens. Zelfs als we doen alsof we geen gevoelens ervaren, ervaren we ze toch ergens diep van binnen. Het is jammer dat ik niet rechtstreeks kan praten. Dat ieder van ons besluit de waarheid van onze ervaringen weg te duwen en te liegen: tegen onszelf, tegen de mensen om ons heen en tegen de wereld. Waar kunnen we de moed en gevoeligheid vinden om de waarheid over onze gevoelens en ervaringen te vertellen? Waar kan ik de kracht vandaan halen om anderen te helpen deze uitdrukkingen te uiten? Hoe je kunt leren om niet in een verdoving te vallen, je niet achter een hek te verstoppen, maar gewoon de waarheid te vertellen. Aangenaam, niet erg prettig of ronduit walgelijk. De waarheid over mij, over mijn gevoelens. Eén die een ander geen pijn doet, maar helpt om mij beter te begrijpen. Wat kan ik doen om het te horen zonder mijn eigen projecties mee te nemen? Gewoon om de wereld te zien zoals die is zonder deze enorme staart, die alles wat eenvoudig en begrijpelijk is in deze wereld overschaduwt. Zonder dit vreselijke filter dat de werkelijkheid vervormt en je niet toestaat gewoon te zijn. En hoewel dit er niet is, is er vermoeidheid. Moe van het moeten vechten. Je moet vergeven, beledigd zijn, je zorgen maken. Lijd, stel jezelf vragen en bevries. Kooi gevoelens en wacht op betere tijden. Ik ben als een hongerige wolf die steun zoekt. Ik wacht tot iemand klaar is om mij te begrijpen. Ik heb echt dorst. Ik wil gewoon eerlijk met iemand praten. Zonder vleierij en geveinsde beleefdheid. Laat alles zijn zoals het is. Met pijn en protest. Zonder angst onder ogen zien. Zo moe van het leven met franjes. Waarom duw ik weg als ik steun wil? Als ik hulp wil zeggen, zeg ik iets heel anders. Ik raak in de war, verdraaid en bang. Ik ben bang dat ze het niet zullen begrijpen, dat ze ‘dom’ zullen zeggen, dat ze niet meer van me zullen houden of zich zullen afwenden. Alhoewel, hoe zit dit dan? Waarom is dit hypocrisie? Waarom speel ik dit spel. Waarom doe ik alsof ik gek ben als ik bijna genezen ben van de waanzin? Ik wil over gevoelens praten. Ik wil de waarheid. Maar met wie? Niemand kan het zelfs nog een keer vragen! Twijfel aan je verdomde vervormde perceptie!!! Nee, niet de waarheid, directheid, eerlijkheid! Direct en eerlijk over gevoelens, het antwoord is MIJN, niet wat Manya in zo'n situatie zou hebben gedaan... Hoe zit het met mij? Het is onzin - zeg het, saai - zeg het eerlijk! Hier is hulp!!! Niet als ze tegen je liegen en je geruststellen dat je normaal bent, alles is in orde, maar eerlijk! Jij rijdt! Dit is niets voor mij! Ik verveel me! Ik verveel me! Ik wil het niet horen! Ik wil het niet weten! Ik heb het niet nodig. Behandel mij niet! Snap het niet! Ik ben hier niet bij betrokken! Ik zal niet! Ik ben het beu! Jij liegt! Vlei mij niet! Ik wil het zo graag! Ik wil dat het precies zo is. Ik weet wat ik nodig heb! Ik zoek het zelf wel uit! Vertel me dat niet. Ik ben niet tevreden! Bespreek het met mij! Ik wil zo!