Het Corona-virus klopte uit het niets op mijn deur. Ik zwaaide met mijn hand en probeerde mezelf ervan te overtuigen dat dit niet lang zou duren. Dat er nu een goede “tovenaar” zal komen en de situatie zal veranderen. Dat dit een vergissing is, anders heeft het geen invloed op mij. Ik hoopte dat ik weer een mooie ochtend wakker zou worden en een zucht van verlichting zou slaken, in het besef dat het maar een nare droom was. In plaats daarvan las ik nieuwe rapporten over de doden en zieken; schreef kaartjes uit om naar de supermarkt te gaan; handen afgeveegd met antisepticum; Ik verloor de kans om live met vrienden en ouders te communiceren. Nu ben ik in zelfisolatie in de datsja en heb ik niet langer de illusie dat deze natuurramp lang zal duren. De wereld zal niet meer hetzelfde zijn als voorheen. Ik verloor een deel van mijn zelfvertrouwen en kalmte. Ik verloor de illusie van mijn exclusiviteit en dat medicijnen mij zouden beschermen. Ik voelde me kwetsbaar en kwam zonder mijn toestemming in een onstabiele en bedreigende wereld terecht. Ik ben onderdeel van de natuur. Een deel van haar ontwaken, inspiratie en, helaas, rampspoed en eindigheid. Degene met de zeis loopt de wereld rond en neemt mensen mee met de hulp van onzichtbare dienaren: het coronavirus. Ik zou graag de oorlog willen verklaren aan het coronavirus, maar de vijand is onzichtbaar. Ik kan hem niet tegenwerken met mijn openlijke heldenmoed. Ik kan hem niet ontmoeten met een ‘open vizier’. Het enige dat mij nog rest is de catastrofe het hoofd te bieden met de moed om verward en wanhopig te zijn, en de moed om de onvermijdelijkheid te aanvaarden, in het besef dat ook ik een van de mensen ben die bedreigd worden door ‘niet te zijn’ bescherm mezelf graag tegen de krachten die over mij heen stormen met existentiële gegevenheden met dubbele kracht. Het is eenvoudigweg ondraaglijk om ze door je heen te laten gaan. Het is angstaanjagend om te worden blootgesteld aan de wereld zoals die nu lijkt te zijn. Ik wil me verstoppen. Om mezelf in de schoot van mijn moeder te begraven, net als in mijn kindertijd. Maar het is heel moeilijk om je te verbergen. Een te flagrante realiteit. Ik kan doodgaan, ik heb geen controle over de situatie, ik ben kwetsbaar en mijn aanpassingsmechanismen kunnen van de ene op de andere dag worden vernietigd, ik ben verbonden met anderen, ik ben bang. Vandaag was ik verdrietig over mijn ochtendwandelingen naar mijn kantoor. Onderweg stopte ik graag bij een café en bestelde ik aromatische thee en twee walnotenkoekjes. Ze herinnerden zich mij in dit café en verduidelijkten zonder verdere vragen: "Heb je, zoals altijd, geen suiker en vier stukjes ijs?" Ik kon glimlachen met de obers en praten met de cafémanager. Nu ben ik van dit plezier beroofd (net als vele anderen uit die tijd). Tijdens een wandeling tussen zomerhuisjes begroet ik zeldzame voorbijgangers hartelijk in afwachting dat ik er een stukje levende warmte voor terugkrijg (een antwoordende glimlach), maar samen met deze warmte ervaar ik de angst om besmet te raken. Ik blijf weg, houd afstand. ‘We zien de vijand niet’, draait door mijn hoofd. Ik voel me gevangen tussen het aangetrokken worden tot mensen en het gevaar lopen door hen. Dit is een nieuwe realiteit voor mij. Ik kan niet rustig naar de winkel gaan. In de winkel was ik heel voorzichtig: wie hoestte waar, legde ik mijn hand in mijn gezicht, verbrak de afstand niet, veeg mijn handen af ​​met een antisepticum.. Zonder angst kan ik alleen online contact opnemen met andere mensen. Mijn dochter gaat online naar school. Mijn vrouw leert online dansen... Ik ben geïsoleerd van het bedreigen van anderen en ik heb intimiteit met anderen nodig. Bovendien ben ik verbonden met anderen wat betreft vervulling en tevredenheid in het leven. Ik kan niet vol geluk zijn, wetende dat mensen om mij heen sterven en lijden... Winkelen, kletsen met vrienden onder het genot van een kopje thee, amusement. Het behoort allemaal tot het verleden. Ik verloor mijn gebruikelijke activiteiten. Ik treur om het verlies. Ik ben gedestabiliseerd door het onbekende. Het gaat mij om het besparen van energie en zelfbehoud. Ik kan en wil geen complexe vakliteratuur lezen. Het is voor mij voldoende dat mijn lichaam de klok rond werkt om mijn leven en relaties met anderen aan te passen en te heroverwegen. Ik vind nieuwe geneugten: thee drinken met een broodje en jam, hout hakken, de vloer leggen in de keuken, dierbaren knuffelen, trampolinespringen met mijn dochter, luisteren naar zingende vogels, fietsen langs verlaten bospaden.. Makkelijk is het niet dat ik de werkelijkheid accepteer. Klanten verliezen, zorgen maken over een ‘kreunend’ bedrijf. In eerste instantie tijdens het binnenkomen»…