Een belangrijk punt bij een scheiding is ervoor te zorgen dat het kind teleurgesteld raakt in zijn ouders. Niet alle ouders zijn bereid hun autoriteit in twijfel te trekken. Alleen stabiele ouders kunnen de onzekerheid in de relatie met kinderen en hun partner weerstaan, zonder hun ervaringen op hen af ​​te stemmen illusies en verwachtingen: relaties met dierbaren zullen niet goedmaken wat er in de kindertijd ontbrak. Onderken tegelijkertijd uw behoeften, maak ze kenbaar aan uw dierbaren en accepteer dat niet aan al hun behoeften kan of zal worden voldaan.2 Als u het geluk heeft in een normaal gastgezin te wonen, betekent dit niet dat er Geen beperkingen. Je huidige gezin zal geen weerspiegeling zijn van dat van je ouders. Alleen al omdat jij en je partner anders zijn dan je ouders, zijn je kinderen van een andere generatie.3 Leer over de grenzen van ouderlijke relaties heen te gaan. In de regel zijn ze codependent: één voor allen en allen voor één. Het is niet gebruikelijk om anders te zijn, te weigeren of, in het algemeen, een afzonderlijk persoon te zijn. In dergelijke gezinnen is het niet gebruikelijk om te communiceren met mensen van het andere geslacht; het gezin leeft ‘samen’. Kinderen die zo’n gezin verlaten, creëren hetzelfde fusiescenario, waardoor hun ontwikkeling en begrip van hun potentieel wordt beperkt. Een ouder die zelf een scheiding heeft doorgemaakt en klaar is om zijn kinderen te laten gaan, ziet er als volgt uit: - hij weet dat zijn eigen gevoelens en emoties kunnen verschillen van die van de leden van het gezin waarin hij opgroeide, en is daar kalm over , - hij accepteert de geschiedenis van zijn kindertijd, en leeft met schuldgevoelens en wrok jegens zijn eigen ouders, hij gaat door met zijn leven - hij heeft geen erkenning en goedkeuring nodig van zijn keuzes, hij beslist zelf wat waardevol voor hem is. Zo'n ouder is behoorlijk resistent tegen kritiek, hij heeft een duidelijk beeld van zijn sterke en zwakke punten, en kritiek maakt hem niet van streek. Een ouder kan dan als volwassene worden beschouwd als hij niet naar zijn bejaarde ouders terugkijkt in afwachting van steun en goedkeuring. Hij kijkt uit naar zijn kinderen en is met zijn veerkracht een voorbeeld van zelfredzaamheid voor zijn opgroeiende kind.