Van de auteur: De zomer staat voor de deur. Het is tijd voor vakanties en reizen. Ontspanning in welke vorm dan ook, al is het maar slapen in een hangmat op de datsja. Het is tijd om je dromen te analyseren! Het artikel gaat hier ongeveer over. Gebaseerd op materiaal van de blog van de auteur ‘Your Psychologist’. Zhanna en ik zijn nooit theaterbezoekers geweest. Al bezochten we heel vaak diverse optredens. Over het algemeen zagen ze eruit als experts. We probeerden de vorm te volgen, maar doordrongen niet tot de essentie. Wij probeerden net als zij te zijn. Deze nadrukkelijk spirituele kameraden die het theater als hun tweede thuis beschouwen. Ze kennen de acteurs en dansers bij naam en gezicht. Sommigen van hen kennen we eigenlijk persoonlijk. Bovendien zijn ze op de hoogte van alle roddels over het persoonlijke leven van de artiesten, op de hoogte van hun werkconflicten en andere theatrale vetes. Ik vraag me af waar? Fanatieke bewonderaars begroeten de grannies-ticketeers alsof ze familieleden zijn en vliegen snel langs het buffet naar de portretgalerij. Ze bespreken luidkeels de laatste geruchten en kijken minachtend naar iedereen die per ongeluk de tempel van Melpomene binnendringt. Ze hebben het hele ‘fatsoenlijke’ repertoire lang bestudeerd in de hele ruimte van hun grote thuisland. Ze bieden gemakkelijk een gedetailleerde vergelijkende analyse van de interpretaties van verschillende regisseurs van hetzelfde stuk in Moskou, Sint-Petersburg of bijvoorbeeld Ryazan. Ja ja ja. Sommige wanhopige hoofden bezoeken de hoofdstad alleen om het volgende meesterwerk van hun favoriete auteur, scenarioschrijver of acteur te ontmoeten. Tegenwoordig zijn dergelijke tours in het buitenland mogelijk, maar ik schrijf over verre tijden. Echte toneelkenners praten vol vertrouwen over innovatie in het ontwerp van kostuums en decors. Bovendien weten ze wie de kunstenaar van deze productie is en wat de originele schetsen waren! Ze herinneren zich de hoofd- en back-cast uit het hoofd. Ze jagen wanhopig luie mensen en hackers uit. Ze komen met bloemen naar optredens en maken andere toeschouwers bang met plotselinge kreten van “Bravo-bravissimo!!” Al is het juist deze kwaliteit van gepassioneerde theaterbezoekers die mij altijd in verwarring heeft gebracht. De uitroepen van verrukking leken mij onnatuurlijk. Dit is zo prachtig voor de buren! Zhanna kwam veel dichter bij het gekoesterde beeld dan ik. Zij was het die onze campagnes initieerde. Ze wist wat en waar “ze ons zouden geven”, kocht kaartjes, verdrong zich in de rij, praatte met wederverkopers, ontdekte de weg, coördineerde onze plannen. Ik denk dat ze alleen naar toneelstukken kan kijken, maar het is niet gebruikelijk dat meisjes alleen openbare plaatsen bezoeken. Ik was het er meteen mee eens, omdat het vooruitzicht om nog een avond in een kleine, koude kamer in een hostel door te brengen mij ondraaglijk leek. De mensen in de slaapzaal dronken, sliepen of waren aan het neuken. Soms at, waste en deed hij zelfs de was. Van tijd tot tijd werd het dagelijks leven gediversifieerd door gevechten en gewelddadige burenruzies, maar dit werd al snel saai. Het is waar dat sommigen best tevreden waren met deze gang van zaken en gedurende het hele stagejaar kwamen ze niet verder dan de dichtstbijzijnde supermarkt. Dit is in Sint-Petersburg! Zhanna en ik waren niet een van hen. Een ander leven lokte ons uit. Natuurlijk bezochten we niet alleen het theater. We reisden door alle buitenwijken, bezochten veel paleizen en musea, luisterden naar muziek en gingen naar enkele lezingen over kruidenwetenschap. Ondertussen volgde ik ook een opleiding tot psychotherapeut en ging ik naar de film. Maar naar optredens gaan stond gelijk aan de wereld in gaan. Tijdens de marathon, zelfs in een spijkerbroek. Bovendien smaakte het naar avonturisme. Het is duidelijk dat een paar jonge stagiaires uit hun outback nooit veel geld hadden. En wat we onmiddellijk in de smeltkroes van de inflatie hadden verbrand. Dus we hebben wanhopig op alles bespaard, in een poging twee erwten op een lepel te vangen. Bij de meeste voorstellingen is dit gelukt! De goedkoopste kaartjes werden aan de kassa gekocht. Aan de zijkanten van de dozen of de laatste rijen van de galerij. Vanaf daar kun je bijna niets zien en zijn ze altijd beschikbaar. Aan de kassa kregen we, net als voor studenten, ook korting op onze luisteraarstickets. We passeerden zonder problemen de ticketcontrole en liepen tot de derde bel door de lobby. Het belangrijkste hier is om op tijd achter de conciërge te staan ​​en de situatie in de boxen te beoordelen. Feit is dat er altijd lege stoelen in de zaal zijn. Meestal eenzaam. Goed,iemand was te laat, werd ziek, raakte onderweg verdwaald. Ook als je je ticket bent vergeten! Vaak zijn dit de duurste plekken waar niemand voor durft te betalen. Zij waren het waar Zhanna en ik over de schouder van de begeleider naar uitkeken. En toen ze de zaal begonnen te sluiten, stormden ze als laatkomers naar binnen en namen zelfverzekerd de juiste stoelen in. Alle. Kijkgemak tijdens de eerste akte is gegarandeerd! Ook als de legale eigenaar komt, die deze landingsplaats betaald heeft, zal hij na aanvang van de actie niet meer in de kraampjes toegelaten worden. En na de pauze zullen we zien. Mensen daar beginnen te vertrekken. Sommigen zijn van streek, anderen hebben geen behoefte meer. En over het algemeen heeft niemand gewelddadige conflicten. Dit is de tempel van de muzen! U kunt altijd gaan zitten en het misverstand vreedzaam oplossen. Ik heb de gelederen door elkaar gehaald... Hoeveel geld hebben we toen over het algemeen bespaard op kaartjes! Het plan werkt, zelfs nu! Er waren echter twee uitzonderingstheaters. BDT en Mariinski. De eerste is altijd uitverkocht en de tickets zijn uitverkocht op de dag van verkoop. Geen enkele lege ruimte! En bij het Mariinsky zijn de architectuur en de indeling van het gebouw zelf zo ontworpen dat sociale lagen elkaar niet kruisen of vermengen. God verhoede het! Het keizerlijke theater kan niet democratisch zijn in de volle zin van het woord! Als je een ticket hebt voor het derde niveau, ga je niet onder het tweede niveau. Het is niet toegestaan ​​de kramen, boxen en het amfitheater te betreden. Er zijn buitenlanders daar! De tantes van de controleur zijn waakzaam zoals het hoort. Bovendien kun je een student altijd herkennen aan zijn kleding, hoewel ik dankzij de Mariinsky Gallery een belangrijke ontdekking heb gedaan. Optredens kun je het beste van een afstandje bekijken. Hoe verder van het podium, hoe magischer het mysterie. Ik begrijp de fans van de eerste rijen niet! Daar wordt de simpele kunstmatigheid van wat er gebeurt duidelijk. Het stoffige tafereel lijkt weinig op de marmeren vloeren van paleizen. Het landschap is excentriek en ongerijmd. De satijnen jurken van high society dames zijn gemaakt van zijde-polyester voering, en de laarzen met brede tenen van heren zijn gemaakt van kunstleer met plastic gespen. Kostuums passen vaak niet omdat ze voor een andere komiek zijn gemaakt. De acteurs blozen en zweten onder de schijnwerpers, precies op het moment dat ze volgens de plot bleek zouden moeten worden en bevriezen. Hardnekkige haarlokken ontsnappen onder hun volumineuze pruiken vandaan. Op de tafels staan ​​vruchten van polyethyleen en schalen van papier-maché. Kartonnen bergen, stoffen rivieren en plastic struikgewas. De make-up van de artiesten is opzettelijk en merkbaar vanaf de verste rijen. Ik zal meer zeggen, alleen daar lijkt het natuurlijk! En alleen op deze manier kan een veertigjarige man, zittend op de top, worden aangezien voor een vurige jongeman, en een mollige dame van middelbare leeftijd worden verward met een consumptieve courtisane. Het lijkt erop dat de theaterkunst nogal wat afstand vereist. In alle opzichten bracht dit mij in verwarring. Een duidelijke afwijking van de werkelijkheid. Er was een duidelijk gevoel van de onwaarheid van alles wat er gebeurde. Ik wilde mijn ogen sluiten of weggaan. En daarvoor: schreeuwen. En voor het publiek en de acteurs: Ja, jullie liegen hier allemaal! Je liegt, ook al bloos je! Wat een liefde, wat een passie, als je op het podium en in het publiek gaapt. En niet heimelijk! Maar zo mogelijk. Wat begrijp ik hiervan? Bovendien vinden verstokte kenners van muzen dit voorwendsel buitengewoon fascinerend! Misschien redeneer ik zo vanwege mijn eenvoudige opvoeding? Over het algemeen schaamde ik me om zelfs aan mezelf toe te geven dat ik niet echt genoten had van alles wat er gebeurde. Het is veel comfortabeler in een museum of tijdens een wandeling in het park! Het probleem is dat het daar na 19.00 uur moeilijk is. Ik heb het volgehouden en de volgende aanbiedingen niet afgewezen. Avond “thuis” is nog erger. Zhanna en ik zijn zeven keer alleen naar het Mariinsky Theater geweest, om nog maar te zwijgen van alle andere entertainment- en opwindende etablissementen in Sint-Petersburg! Dit was een goede leerschool. Niet alleen kunstgeschiedenis. Als je zoveel mogelijk wilt leren over leugens en onwaarheden in menselijke relaties, ga dan naar de show! Misschien is dit de ware essentie van theater? Wat zijn dan de theaterbezoekers, deze briljante snobs en betweters achter de schermen? En wat doen ze eigenlijk in de hallen van Thalia en Melpomene? Een kwestie van vragen. Eigenlijk heb ik het er nu niet over. Ik heb het over een andere onwerkelijkheid. Het bericht van vandaag gaat over theatrale dromen. Over het direct in een droom bezoeken van toneelstukken, musicals, concerten en andere soorten shows.Ja! Circus en stadions tellen ook mee. Het belangrijkste is om het gevoel te hebben dat je op een spectaculair evenement aanwezig bent. Als acteur, toeschouwer of regisseur. De bioscoop zal dat ook doen! Dit gebeurt niet zo vaak. Veel vaker dan ik zou willen. Ik droomde bijvoorbeeld ooit van mezelf in een bepaalde zaal. Halfleeg of volledig gevuld. Mensen fluisteren met elkaar terwijl ze wachten tot de show begint. Maar het licht gaat nog steeds niet uit en de actie begint nog steeds niet. Bezoekers beginnen steeds verontwaardiger te worden. Ze klappen, stampen, fluiten. Maar de acteurs komen nooit opdagen. Of ze verschijnen, maar spelen iets heel anders. Ze zingen en dansen, hoewel aangekondigd werd dat het een drama zou zijn. En ik heb één gedachte in mijn hoofd. Vals. Overal is er niets anders dan schijn. Ik vind het echt niet leuk, maar op de een of andere manier is het ook lastig om te vertrekken. Voor het geval ik de buren stoor. En wat zullen de mensen om mij heen zeggen als ik wegloop zonder te krijgen waarvoor ik gekomen ben? Het is een beetje dom. En tegelijkertijd ondraaglijk. Wat doe ik hier eigenlijk? Als ik besluit op te staan, blijkt dat het licht uit is en ik geen uitweg meer kan vinden. Een van mijn cliënten had weer een terugkerende droom. Ze is actrice en speelt de titelrol tijdens het stuk. Iets uit de komedies van Shakespeare of Lope da Vega. Dit is moeilijk voor haar. Ze herinnert zich de tekst niet meer, maakt zich zorgen, onderbreekt haar partners, schaamt zich, bloost. In één scène struikelt de cliënte zelfs over de zoom van haar ongemakkelijke jurk en valt op de grond. Totale mislukking. Het publiek is enorm verontwaardigd. Fluiten, vloeken, schelden. Plots stormt iemand uit het publiek het podium op en begint rotte tomaten naar haar te gooien. De prachtige zijden rok was kapot, de make-up liep uit, de pruik ontbrak. Ze staat alleen op een groot podium en om haar heen zijn er veel kwaadaardige, lachende gezichten. Ze werd altijd in tranen wakker en kon daarna niet meer in slaap vallen. Ik voelde mij enorm beledigd en ongelukkig. Hoewel haar gebruikelijke activiteiten geen verband hielden met de showbusiness. In tegendeel. Ze werkte als accountant en had vaker te maken met cijfers dan met mensen. Er zijn veel variaties op theatrale dromen, en het is belangrijk om aandacht te besteden aan wie je speelt. Acteur, toeschouwer of regisseur. De droom gaat over theater, wat betekent dat de rollen belangrijk zijn. Over het algemeen spreekt de verschijning van dergelijke dromen over de onmogelijkheid om je eigen leven te leiden en de wens om dat van iemand anders te leven. Als je jezelf ziet als acteur, deelnemer aan een show of voorstelling, dan kan dit een weerspiegeling zijn van je onbewuste verlangen om je eigen persoonlijkheid te veranderen. Word anders en neem een ​​compleet andere plek in deze wereld in. Net zoals acteurs elke avond nieuwe personages en rollen spelen. Handelen in een slaperig optreden symboliseert je verlangen om in een gunstiger daglicht voor anderen te verschijnen. Verbaas iedereen met jouw schoonheid en talenten. En ook om tijdens het mysterie die gevoelens en emoties uit te drukken die voorheen in jezelf werden onderdrukt. Acteur zijn in een droom is een onbewust verlangen om een ​​briljanter, helderder en rijker leven te leiden dan het leven dat je in werkelijkheid leidt als acteur iemand anders gezien, dan is al het bovenstaande op hem van toepassing. Er is echter één ‘maar’. In je dromen is alles van jou. Zelfs als je droomt van verschillende, totaal onbekende mensen. Misschien is dit personificatie. Dromen transformeren je individuele kwaliteiten en problemen in onafhankelijke menselijke persoonlijkheden. Het blijkt dat een deel van jou naar nieuwe sensaties streeft, terwijl de ander er kritisch naar kijkt. Het gedrag van de toeschouwers in een droom is dus de stem van je superego. Het antwoord van het geweten op de noodzaak om te veranderen. Als het publiek welwillend of gewoon geduldig is, dan geef je jezelf niet de schuld van je uitgesproken honger naar iets nieuws. Als ze fluit, beledigt en zelfs met rotte groenten gooit, ervaar je een enorm gevoel van schaamte en ondraaglijke schuldgevoelens bij de gedachte alleen al een performer te worden en je essentie ten volle te laten zien. Het is voor jou onmogelijk om anders te zijn, misschien minder succesvol, maar veel gelukkiger, vanwege de ernstigste zelfkritiek en zelfcensuur. Het probleem met alle hypersociale aard. Regisseur zijn in een droom weerspiegelt je verlangen om sterker en invloedrijker te worden. Het is niet eenvoudig om te leren hoe je een heel team moet aansturen?