Van de auteur: Vandaag zullen we het hebben over de 'praktische implementatie' van negatieve zelfdefinities die bij een persoon ontstaan ​​als gevolg van een traumatische ervaring. Vandaag zullen we het hebben over de ‘praktische implementatie’ van negatieve zelfdefinities die bij een persoon ontstaan ​​als gevolg van traumatische ervaringen. De hieronder besproken mensen worden gekscherend 'drieëndertig tegenslagen' genoemd. Voor degenen die zich ‘The Cherry Orchard’ nog herinneren: dit is Petya, die in de slotscène ‘van de trap viel’. Er is van alles mis met ze: soms bots ik tegen een hobbel, soms verstuik ik mijn been, soms kom ik boeven tegen, soms mis ik de trein, soms breek ik een kopje... De “ octopus van verwonding” heeft de langste tentakels. Het geweld vond LANG geleden plaats. En de gevolgen zijn hier, HIER EN NU. Eens kijken? Cliëntcase: Een meisje groeide op in een gezin waar haar vader aan alcoholisme leed. Natuurlijk was hij niet de enige die ‘eronder leed’; Geschreeuw, dronken gevechten, tranen. Sinds mijn kindertijd - angst en mishandeling, verwachting van problemen, straf - niemand weet waarvoor, waarvoor mijn aandacht trok... En dit ging heel lang door, en hoe hard mijn moeder ook probeerde, ze kon het niet beschermen haar. Tot uiteindelijk de vader stierf. Het leven is gemakkelijker geworden – zonder angst, zonder de eeuwige bereidheid om zich te verstoppen, om onzichtbaar te zijn. Maar het leven lachte haar toe. Afgestudeerd aan school en technische universiteit. Ik heb een man ontmoet. Vriendelijk, goed. Geen drinker - ja, ja. Maar... Er is geen vrede in huis. Haar liefde maakt plaats voor tranen, twijfels, vermoedens. Eindeloos: “Hou je echt van mij?” Frequente tranen “zonder reden.” netwerken onverdiende verwijten voor kleinigheden - en de echtgenoot, geduldig als een steen, explodeert: "Wat wil je? Je hebt mijn hele ziel uitgeput!" - resultaat: krachtmeting, geschreeuw, tranen... en.... Ze komt tot rust en lost het samen op, in overleg. De frequentie van deze “ruzies” is bekend. Ongeveer eens in de twee weken. Vroeger kwam het vaker voor. Zelf veroorzaakt zij met haar eigen handen dit schandaal. Tijdens het werk ontdekken we een van de negatieve zelfdefinities van de cliënt, die haar letterlijk door haar vader is 'gehamerd': 'Ik verdien niets goeds. Daarom kan het goede dat ik nu heb niet van mij zijn. Waarschijnlijk is dit van iemand anders en moet ik ervoor gestraft worden. En wie kan mij straffen? Er is geen vader. De vervangende figuur is de echtgenoot. Maar aangezien hij kalm, goedaardig en flegmatisch is, moet hij op de juiste manier tot het kookpunt worden gebracht. Hij zal je niet slaan, maar hij zal je tenminste uitschelden. Dan - schandaal, tranen, verzoeken om vergeving, verzoening... Niet voor lang. Nog een geval. Meisje, 18 jaar oud. Jong, luchtig, verliefd...Wat nog meer, leef en wees gelukkig! Maar nu is mijn moeder ziek. Godzijdank, niet dodelijk, maar heel lang. Maar hier moet worden opgemerkt dat onze heldin van kinds af aan heeft geleerd zich in te leven. Op z'n best. Dat wil zeggen, ze leerden ons om ons te verdiepen in de pijn van iemand die nu onwel is. Elke nieuwe ontmoeting met ons begon met de woorden: “Het gaat goed met mij, alleen... - Ik ging op bezoek, het was daar geweldig. - maar ik brak echt mijn knie op de hoek van de tafel - Ik ging met vrienden naar de ijsbaan, we schaatsten, lachten, en daarna - mijn been verkrampte zo erg... dat ze me bij de armen naar huis brachten. - Ik was uitgenodigd voor een date, en we dwaalden zo goed door de stad... dat ik 's avonds ziek werd, verkouden werd, koorts kreeg... - alles gaat goed, alleen na een wandeling kreeg ik per ongeluk. sneed mijn hand - ik was een salade aan het maken, het mes was scherp... Ja, het was geweldig tijdens een wandeling En hier is er een negatieve zelfbeschikking, het ziet er onschadelijk uit, maar het is behoorlijk "giftig" - "Dat ben ik! onwaardig, immoreel. Ik kan niet gelukkig zijn terwijl iemand lijdt." En hier lijdt mijn moeder. En voor elke seconde vreugde moet je jezelf zeker straffen. Traumatiseer jezelf bij voorkeur. "De giftigheid" van deze zelfbeschikking ligt ook in het feit dat onze heldin werd geleerd "op planetaire schaal" te denken - over mensen "in het algemeen" - dat wil zeggen dat ze in principe geen kans had om gelukkig te zijn. Nog een voorbeeld: - Een man, 45 jaar oud. werkt veel, verdient veel geld. Maar ... alles wat hij verdient, gaat weg om "willekeurig voorkomende" uitgaven te betalen. Ik ben erg bang als ze een bonus geven op het werk.17,