VERHAAL IN HET BLOEMBED (Correctioneel sprookje voor volwassenen, verzoek: interne beoordeling van zichzelf, onafhankelijk van anderen) Auteur Balandina O.S. Er leefden verschillende planten in één grote tuin. Er waren hoge bomen, lage weelderige struiken, sappige groenten en prachtige bloemen. De zon gaf iedereen evenveel warmte, het water voedde en de bries vermaakte zich met reisverhalen. De decoratie van de tuin was een groot bloembed. De bloemen waren groot en klein, helder en delicaat, groot en kruipend over de grond. Ik, Jonge Bloem, woonde tussen hen in. Ik had een flexibele steel en een ongeopende zachtgroene knop. Op het eerste gezicht leek ik kwetsbaar, maar als je goed keek, kon je zien hoe standvastig ik de windstoten weersta, hoe stevig mijn wortels zich aan de grond vasthouden en hoe zelfverzekerd ik naar de zon reik. Andere bloemen in het bloembed besprak me vaak en zei verschillende dingen.- Je bloeit al een hele tijd niet meer! Het wordt hoog tijd dat je ons laat zien wie je bent. Iedereen is tot bloei gekomen en jij pronkt! – zei de oude Petunia. “Je bent nogal gewoon.” Kijk, de stengel is dun en je kunt niet zeggen welke kleur de knop heeft”, voegde de grillige Roos eraan toe. “Luister naar wat de oudere, ervaren bloemen je vertellen.” ‘Je moet ophouden zo omhoog te reiken, je hoofd niet naar buiten steken, anders kom je in de problemen,’ adviseerde Georgin. Ik luisterde naar iedereen en probeerde iedereen tegelijk tevreden te stellen. Ik dacht: “Ik ben nog zo jong, de ouderen weten het beter, ze hebben meer ervaring, ze weten meer. Misschien moet ik naar beneden duiken? Of moet ik me misschien niet openstellen? Of moet je de knop bescheiden openen om niet op te vallen?” Deze gedachten maakten me soms verdrietig en durfde mijn bloemblaadjes nog steeds niet te openen. Op een nacht had ik een droom. De Bloemenfee vloog naar mij toe en zei: - Jij bent de mooiste creatie, wat houdt jou tegen? Je hebt de wens om te groeien, en niet iedereen heeft dat. Geloof in jezelf, in je kracht. Let niet op wat anderen zeggen. Anderen waren ooit ook jonge bloemen, en er was een tijd dat ook zij hun knoppen openden. En elk ervan was speciaal en uniek. Iedereen had zijn eigen ervaring, en jij zult de jouwe hebben. Luister naar jezelf, je hart. Je hebt zoveel tijd als je nodig hebt. Zodra ik 's ochtends mijn ogen opende, voelde ik buitengewone vreugde. De zomerregen spoelde de resten van de slaap weg, een zonnestraal raakte mijn knop. Ik voelde de kracht opstijgen van de wortels langs de stengel naar de gesloten bloembladen. Ik kon en wilde deze Kracht niet weerstaan. De knop begon open te gaan en veranderde in een prachtige bloem met delicate bloemblaadjes. De buren in het bloembed snakten verrast naar adem en vielen stil. En een minuut later begonnen ze allemaal tegelijk te zeggen: “Nou, de bloemblaadjes zouden voller en helderder kunnen zijn,” merkte Roos teleurgesteld op. “Jouw stengel is ook te lang...” Dahlia mopperde ontevreden mensen.” Nou, waarom zijn jullie zo wispelturig? – Petunia veroordeelde me chagrijnig. Ik luisterde naar mezelf – hun woorden deden me alleen maar glimlachen, en ik antwoordde: “Nu weet ik zelf wat goed voor me is.” Ik voel de kracht in mezelf en begrijp dat ik gelukkig ben omdat ik naar mijn hart luister en op mezelf vertrouw. En ik zal dit altijd doen! Ik hief mijn hoofd naar de zon en stelde mijn gezicht bloot aan de warme stralen. Een innerlijke stem zei tegen mij: “Word volwassen!”, en ik strekte mij vreugdevol uit alle macht naar boven uit. En alleen vanuit mijn oorhoek hoorde ik een vriendelijk “Oh!” uit het bloembed komen. En hoe hoger ik naar de zon steeg, hoe stiller de stemmen van anderen werden gehoord, en op een gegeven moment verdwenen ze helemaal. Mijn ziel was licht en vreugdevol. Ik glimlachte naar de Wereld. En de wereld begroette mij met een zwerm gestreepte bijen die mij tegemoet vlogen.