Van de auteur: Ik vervolg de serie artikelen van “Anamnesis”, ze zijn zowel op b17 als op mijn website beschikbaar, welkom Dit verhaal heeft een onuitwisbare indruk op mij gemaakt. Moeder kwam op de eerste plaats. Een moderne dame van middelbare leeftijd. Dokter, persoonlijk is alles goed met mij. Kan ik mijn wonder bij jou brengen? ‘Ik hoorde bittere ironie in de manier waarop ze het woord ‘Mirakel’ uitsprak. Zoals later bleek, sijpelde een dergelijke vernedering door bij elke vermelding van haar dochter. Mijn wilde verbeelding stelde, gebaseerd op de resultaten van dit inleidende gesprek, iets voor tussen alcoholisme en hersenverlamming, plus het duidelijk mislukte persoonlijke leven van een potentiële cliënt. “Mijn ongeluk”, “dwaas” en “klutz” leden duidelijk onder alle psychologische problemen samen. Mijn verbazing kende geen grenzen toen ik haar eindelijk zag. Een heel mooi meisje, duidelijk met een modeluiterlijk. Tegelijkertijd schaamde ze zich duidelijk voor haar moeder, die stromen van bijtende welsprekendheid over de enigszins verbijsterde psychotherapeut uitstortte. In aanwezigheid van haar dochter werden de scheldwoorden veel levendiger en begonnen ze van de categorie beledigingen naar de categorie beledigingen te gaan. En haar handen groeien vanuit ‘één plek’, en haar tong bevindt zich op dezelfde plek. En haar intellect is oligofreen en ze communiceert met mensen als een ‘volslagen idioot’. Wat wil je van mij? - Ik onderbreek de stroom. – Ga jij werken aan je eigenwaarde? – Mijn moeder verraste me opnieuw. Nadat ik een minuut stil was geweest en de verbazing in mezelf had ingewisseld voor woede, uitte ik de vraag die me interesseerde: “Wanneer was de laatste keer dat je haar prees?” Mijn moeder was verbaasd, keek naar het plafond en triomfantelijk: 'Ik herinnerde het me!' - zich tot zijn dochter wendend, - weet je nog, twee weken geleden?... - En hoe prees je haar? - Ik informeer zorgvuldig, terwijl vage twijfels me kwelden, oh, me kwelden... - Ik zei - "Ik heb je niet op een vuilnisbelt gevonden." vroeg mijn moeder om te vertrekken. Waarvoor ik van mijn afdeling zo'n stralende blik van dankbaarheid ontving dat ik me een minuut lang een held voelde die de schoonheid van een draak redde... Maar mijn verrassingen gingen door om een ​​beetje tot bezinning te komen en dezelfde kans te geven tegen de cliënt begon ik het gesprek met gewone anamnestische vragen: waar werk je, wat doe je? Ze woont en werkt al een aantal jaren in Tokio. Ze heeft een lopend contract bij een modellenbureau. Ik ben onlangs met een zeer rijke man getrouwd ("Het is waar, hij is Japans", zei ze verontschuldigend. Vooruitkijkend zal ik zeggen dat het grootste deel van onze tijd werd besteed aan het analyseren van de nuances van interetnische huwelijken.) Maar er was echt een probleem met onszelf -waardering. Dit is haar levensprincipe. Hard en wreed. Met of zonder reden. Voor de afwisseling is de devaluatie opgenomen. Ik had een niet erg succesvolle ervaring met het werken met een psycholoog. ‘Ik heb nooit van mezelf kunnen houden’, zei ze droevig over de resultaten van de samenwerking met hem. Op de vraag waarom, slaagden we erin een interessant antwoord te horen toen we ons verdiepten in de VSD (interne zelfbeschadigende dialogen): Hoe kan ik van een lahudra houden (dit is van mijn moeder) en van een koe (dit is van mijn vader). ? Externe helderheid en schoonheid, welvaart en professionaliteit waren voor haar een zeer onaangename keerzijde - "Ik leef in de hel!", "Ik voel me HEEL slecht"... We hebben veel werk verricht tijdens haar vakantie. We werkten met zelfwaardering, ouderlijke instructies, scheiding en persoonlijkheidsgrenzen (dit hielp vooral in de relaties met mijn man). Volgens mij hebben we het gedaan. Uiterlijk is er weinig veranderd. Ik herinner me de vurige belofte om mijn kinderen anders op te voeden. Tot op de dag van vandaag ben ik een voorstander van dit verhaal. En helaas kom ik er in de praktijk heel vaak mee in aanraking. Bijvoorbeeld. Bijvoorbeeld lieve, mooie, succesvolle meiden die zichzelf beschouwen als oplichters, koeien, idioten, monsters... En die een ouderlijk bevel hebben “Bestaat niet”, met de beste bedoelingen doorgegeven door liefhebbende ouders... Over het bevel “ Bestaan ​​niet” http://www.docshevtsov ru/#!Instruction-“Don’t-exist”-from-the-cycle-“Serious”/gzmo7/5728cbef0cf26d4f7c1c0f7cWees blij! En prijs uw kinderen, laat ze niet in de hel leven!/